September is voor mij doorgaans de échte nieuwe start van het jaar. Ook al ben ik al jaren weg van de schoolbanken en werk ik tijdens de zomerperiodes – op enkele festivals en kleine uitstappen na – de gehele tijd door. Toch blijft 1 september voor mij het startpunt van een nieuw jaar en niet de traditionele eerste januari. Ook niet de lenteperiode, de tijd van de grote schoonmaken en het starten met een schone lei. Ja, ook die periode is voor mij niets in vergelijking met de frisse wind, die er in september waait.

September is de start van mijn jaar. En nu hoopte ik vooral op een goede start. Want eerlijk? Ik voelde me de afgelopen maand niet helemaal mezelf. Midden deze zomer ben ik in volle gas, pardoes met m’n neus tegen een muur opgeknald. Trop is trop en dat geldt blijkbaar ook voor mij. En mijn persoonlijke batterij bleek niet zo sterk en duurzaam als die van Duracell. Mentaal en fysiek kreeg ik een harde klap te verwerken. De snelheidsmeter, die aangeeft aan welk tempo ik graag door het leven cross, is stuk gesprongen. En ik werd verplicht om even een stap terug te nemen. Een stap terug, die voor mij voelt als een kilometerslange achterstand op iedereen. Én vooral een gigantische achterstand op de Camille van vroeger. Zo zit ik al even stil met het gevoel dat het leven en de kansen aan mijn voorbijrazen zonder dat mijn hand ook maar ietwat in de buurt komt als ik ze tevergeefs probeer te grijpen.

Dus nu voelt die nieuwe start, waar ik normaal popelend en vol energie aan het jaar begin, eerder aan als terug rechtop krabbelen en mijn weg terugzoeken. Het is even stilstaan en kijken naar de verwondingen die ik heb opgelopen door de spreekwoordelijke muur van zo dichtbij te zien. Stap per stap dingen oppikken en in mijn rugzak steken op de weg terug. Of misschien moet ik alles wegvegen, de schone lei opzoeken. Even niets om dan hopelijk binnenkort met mijn nieuwgevulde rugzakje de tocht te hervatten. Wellicht kan die week vrijaf binnenkort toch even deugd doen, wanneer ik de pauzeknop ten volle kan induwen.

Het worden pittige weken van nieuwe en gezonde gewoontes aan leren, luisteren naar mijn lichaam en het vooral – en dat wordt wellicht voor mij als spring-in-het-veld nog het moeilijkste van allemaal – rust inplannen. Veel rust. En dan wordt het hopen dat ik stap voor stap dichter geraak bij een nieuwe versie van mezelf. Hopelijk kan ik na het herbronnen binnen enkele maanden met een volledig gerust hoofd en een gezond lichaam het échte nieuwjaar starten.