Terwijl de herfst de zomer tot kijk kust en verkoudheden zich op hetzelfde tempo verspreiden als wederzijdse haat in meerdere contreien, zijn de boombladeren bijna klaar om zich aan de aarde te schenken. Onder het toeziend oog van de hemellichamen blijven seizoenen zich schijnbaar eindeloos afwisselen. Met een nachtelijke blik op het licht van een ster die misschien al lang gedoofd is of de dauwdruppels in de ochtendzon op mijn huid voelend, durf ik me al eens af te vragen hoe lang de boel op die manier zal blijven draaien.

Ondertussen probeert elke aardling op zijn morzel grond te oogsten wat hij eerder zaaide of iets te planten voor de honger die komt, zowel fysiek als mentaal. Het script lijkt zelden af te wijken van dat spel tussen bergen, valleien en dalen. Met andere acteurs en een variatie aan rollen, tussen makkelijk maskeren en hoopvol hunkeren naar authenticiteit. In een week waarbij de natuur mijn perceptie tig signalen van vroegerige dierbaren gunt, het toeval voor ontmoetingen met oude kennissen of plaatsen zorgt en de geschiedenis zich op andere vlakken probeert te herhalen, maakt melancholie zich al eens makkelijker meester van mijn gevoelige ziel.

Melancholie mag. Het is geen gif voor geluk. En het gemoed mag wel eens vollopen. Zolang de moed het haalt en je lachkuiltjes het gelag niet betalen. Misschien is de herfst met een knipoog naar de zomer laten binnenkomen wel de beste manier om het besef te voelen dat de lente alweer snel op de rug van winter tikt. Op de naakte takken die na de nakende snoeibeurt een prachtige landingsbaan voor dauwdruppels vormen, ontluikt het nieuwe groen over een paar maanden. Snoeien om te bloeien.

En de schrijver? Die schrijft. De gedichtenbundel krijgt verder vorm. En terwijl die vorm zichzelf aanneemt, komt er af en toe een sprokkel bij. Want inspiratie is als de sapstroom van bomen. Soms in ruststand en dan weer niet te houden om letters zielenzalf uit de tube van mijn gedachten te tokkelen. Zal ik er eentje delen? Ja, waarom niet.

Eigendurf

maak verschil
voor anderen
door jezelf te blijven

niemand
kan dat beter
dan jij

tenzij spiegel
verlamt

wegleidt
van authenticiteit

schijn verschijnt
zijn verdwijnt

ik
ont-ikt

heradem

van zelfangst
naar eigendurf