Onlangs verscheen er een poll van onze Flair-collega’s op facebook: kan je nee zeggen op de vraag om meter/peter te worden of is dat not done? De vraag verhitte duidelijk de gemoederen, want er volgde meteen een stroom aan reacties. ‘Nee, dat kan je absoluut niet weigeren,’ meenden velen. Anderen waren het hier totaal niet mee eens: zij hadden de vraag vlotjes afgewimpeld. Iemand vond het net een compliment om gevraagd te worden, terwijl een andere dan weer waarschuwde voor het ‘lifetime commitment’, iets waar zij duidelijk niet veel zin in had. Tussen de reacties las ik ook veel teleurstelling van zowel ouders als petekinderen, omdat de meter of peter er op één of andere manier niet in geslaagd was om de verwachtingen in te lossen.

Persoonlijk vind ik dat je vooral heel goed moet nadenken over het meterschap. Want het is een engagement dat je maar beter ernstig neemt. Zelf heb ik het geluk om vier petekinderen te hebben tussen 17 en 31 jaar, en daar ben ik ontzettend trots op. Telkens wanneer mij de vraag om meter te worden gesteld werd, heb ik volmondig ja gezegd. Wat een eer dat mijn grote zus en drie van mijn beste vriendinnen deze speciale rol aan mij wilden toevertrouwen. En het voelde ook als een voorrecht om actief deel uit te maken van het leven van deze vier fantastische kerels én hun ouders.

Natuurlijk gaat het meterschap ook om cadeautjes en verwennerijtjes, maar eigenlijk zijn het vooral de aandacht en de kleine attenties die tellen. De oudste is intussen al lang afgestudeerd en doet nu ingewikkelde dingen bij een Nederlandse bank. Maar toen hij klein was, gingen we vaak met zijn tweetjes op stap, inclusief stiekeme bezoekjes aan McDonald’s. De tweede woont ver weg aan zee, maar toen hij onlangs voor de eerste keer papa werd, vond ik het ontroerend mooi dat hij me tijdens de babyborrel aan iedereen voorstelde als ‘mijn metertje’. De derde is een ontzettend lieve gast, die graag mee op vakantie gaat en die ik áltijd blij kan maken met mijn ‘home made’ spaghetti. En de vierde tenslotte, is geweldig knap en sportief en vindt het superfijn als ik naar zijn rugbymatch kom kijken. Feit is: ik heb met alle vier een goede band, en ze weten dat ik er voor hen ben. Als extra vertrouwensfiguur op de achtergrond. Als luisterend oor. Als supporter aan de zijlijn, letterlijk én figuurlijk!

Het zal dan ook niet verbazen dat ik ook bij Roularta al tweemaal ‘ja’ gezegd heb tegen het meterschap. Want het is essentieel om nieuwe collega’s een warm welkom te geven en ze te ondersteunen bij de start van hun nieuwe job. Naast hulp bieden bij allerlei praktische dingen, vind ik het vooral belangrijk om mijn opgedane kennis en ervaring te delen, zodat onze nieuwkomers de job (nog) leuker, interessanter én aangenamer vinden. En mijn metekinderen bij Roularta weten: ik ben en blijf hun grootste supporter. Aan de zijlijn.