Na maanden van analyse, ontwikkeling en testen, was het eindelijk zover. In de vroege ochtend van 9 mei stapten we met ons registratiesysteem over naar een nieuwe provider: we ruilden Janrain/Akamai in voor OneWelcome (= Thales Group).

En vroeg was in dit geval echt wel vroeg. Of zo voelde het toch aan voor ons. Na slechts enkele uurtjes slaap, of bij sommigen zelfs geen slaap, verzamelden we om 2u ’s nachts bij onze bureaus in de IT-afdeling. De nodige hoeveelheid koffie zorgde ervoor dat we deze speciale werkdag konden starten. Die eerste uren hadden iets bijzonders: de donkerte van de nacht, enkel het licht dat in onze afdeling brandde, de stilte op de bureaus en in de gangen. Alleen het getokkel op de toetsenborden was hoorbaar.

We hadden allen wel een portie gezonde stress: aangezien ons registratiesysteem verweven zit in heel wat van onze interne systemen en toepassingen (denk maar aan de redactionele websites, de Mijn Magazines-app en website, de e-commerceplatformen, enz.) was het spannend afwachten of alles wel goed zou verlopen. Al snel doken dan ook tijdens de eerste uren en dagen de belangrijkste bugs en pijnpunten op. Wat kon, losten we zo snel mogelijk intern of met behulp van OneWelcome op. Andere zaken werden verder opgepikt in de hypercare-periode. Deze nam jammer genoeg meer tijd in beslag dan initieel verwacht, maar ondertussen zijn we op het punt gekomen dat het registratiesysteem terug stabiel is.

En zo’n lange werknacht? Die willen we zeker nog eens overdoen voor de overstap van de Nederlandse titels van Baarn en Amsterdam naar OneWelcome!

(de; m/v/x; meervoud: collega’s, collegae; verkleinwoord: collegaatje)
iem. die werkt in hetzelfde beroep, in hetzelfde bedrijf

Wat gaat de tijd snel!
Als ik terugkijk naar de voorbije zomermaanden, lijken die wel in een vingerknip voorbijgevlogen.
De perfecte afsluiter, het Roularta Summer Festival, was echt een schot in de roos! Onder een stralende zon genieten van muziek met een hapje en drankje erbij, zalig toch?
En niet getreurd, ook de gezelligste periode van het jaar komt er weer aan!
Met een dekentje knus voor de televisie nestelen of nog beter, een boek lezen in de zetel met een warm kopje thee erbij terwijl buiten de bladeren van de bomen gerukt worden tijdens een of andere herfststorm.
Op en top cliché! Want met jonge kindjes in huis, lijkt dat wel een utopie. Buiten spelen zit er niet altijd meer in, dus wordt de woonkamer soms omgebouwd tot een ware jungle waarin je een heel parcours moet afleggen om van de inkom naar de keuken te stappen. Of zeg maar, te springen.

Het verschil met de werksfeer is groot. Waar het soms chaotisch en luidruchtig is thuis, straalt ons bureau op het werk toch meer rust uit.
Ook al is het druk en vliegen de prijsaanvragen ons om de oren, toch is er geen chaos.
Volgens mij dragen al die topcollega’s daar aan bij.
We springen bij waar nodig en staan altijd klaar voor elkaar. Een luisterend oor of een praatje over koetjes en kalfjes. Een lach, een traan. Het kan hier allemaal.
En dat is wel nodig, want we spenderen veel tijd met elkaar op de werkvloer.
We worden een beetje een tweede familie van elkaar.
En daarom een welgemeende dankjewel aan al die topcollega’s!
Zonder jullie zou iedere offerte die ik maakte wat saaier geweest zijn, zou iedere verjaardag geruisloos gepasseerd zijn en eigenlijk zou er zoveel niet mogelijk geweest zijn!
Toegegeven, sommige van die collega’s zijn zelfs al een echte inspiratiebron geweest voor de verhalen die ik schreef. Een naam, een anekdote, een uitspraak… Benieuwd of ze het er zelf kunnen uit halen!
Laten we die omschrijving in dat bekende woordenboek dan ook maar snel aanpassen naar: ‘collega: soort familielid dat werkt in hetzelfde bedrijf, betrouwbaar, behulpzaam en vrolijk’.

Wat als je de kans kreeg om van team te wisselen? Zou jij het durven? Binnenkort neem ik afscheid van team Digital en sluit ik me aan bij het BeNe-team (Product Management en Data). Ik ben erg enthousiast en kijk uit naar het volgende avontuur, dat hand in hand komt met nieuwe kansen en uitdagingen, maar ik kan bijna niet geloven dat mijn tijd bij Roularta Digital er al op zit. De afgelopen vier maanden lijken voorbij gevlogen. Terwijl ik dit aan het typen ben, kan ik ook niet anders dan geëmotioneerd terugdenken aan enkele hoogtepunten die ik bij team Digital heb beleefd.

Zo denk ik bijvoorbeeld terug aan de verschillende leadcampagnes waarvoor ik verantwoordelijk was. Degenen die mijn eerste blog hebben gelezen, weten waarover ik het heb, maar voor degenen die hem niet gelezen hebben; het doel van deze campagnes was om in contact te komen met potentiële klanten en hen te overhalen om beroep te doen op onze diensten. In totaal heb ik zo’n drie campagnes opgevolgd en meer dan 150 leads opgebeld. De mensen die me kennen, weten dat ik een sociaal beestje ben, dus het zal jullie ook niet verbazen dat ik dit met plezier deed. De energie die ik kreeg telkens dat ik een afspraak vastlegde, is onbeschrijfelijk!

Hiernaast was ik de afgelopen maanden de rechterhand van onze Accountmanager, Joppe. Zowel bij het contacteren van – mogelijke – leads als bij het maken van de klantenpresentaties. Bij dit laatste genoot ik vooral van het analytische en strategische aspect: het analyseren van data en deze vertalen naar tactische inzichten waar Joppe op kan inspelen tijdens zijn presentatie bij de klant. Ook haalde ik plezier uit het creatieve aspect dat gepaard ging met de klantenpresentaties. Het spelen met kleuren, teksten, afbeeldingen en andere aspecten gaf me de kans om mijn creativiteit te laten stromen.

Een van de meest interessante facetten in mijn rol was het campagnemanagement: het creëren en optimaliseren van campagnes, voornamelijk binnen de uitgestrekte werelden van Google en Meta. Het verzorgen van deze campagnes gaf me de kans om mijn analytische, strategische en creatieve vaardigheden verder te ontwikkelen. Een win-win-win dus! 😉

En last, but absolutely not least, een mega shout-out naar het geweldige team van Roularta Digital: bedankt om mij op te leiden, voor de gezellige dagen op kantoor, de eindeloze positieve vibes en alles daartussenin. Dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen, lijkt me een understatement. Jullie zijn het absolute hoogtepunt van de afgelopen paar maanden!

Deze week vier ik officieel mijn achtste werkweek bij Roularta. Het wordt steeds duidelijker voor mij dat mijn werk alsmaar meer deel uitmaakt van mijn identiteit. Een interessant gegeven, want als ik eerlijk ben, lijk ik over weinig anders te kunnen vertellen wanneer ik met vrienden en familie afspreek, behalve mijn werk. Wellicht is dit voor velen van jullie geen verrassing, en misschien had ik dat zelf ook wel kunnen zien aankomen, maar toch overviel de realiteit me enigszins onverwacht. Daarom gaat deze blog wat dieper in op de dagen dat we niet werken.

Voordat  ik begon met werken, werd ik zo’n 300 keer gewaarschuwd dat mijn eerste jaar zonder vakantie zou zijn, en dat ik écht moest genieten van mijn vrije dagen. Deze overvloed aan waarschuwingen bleek (deels) ongegrond, want tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat ik wel degelijk recht had op vakantiedagen in mijn eerste jaar on the job. Zo had ik welgeteld 19 uur en 6 minuten vakantie (wat omgerekend zo’n twee à drie dagen is). Het valt je misschien op dat ik de vorige zin in verleden tijd heb geschreven, maar er blijft dan ook welgeteld niets meer over van die 19 uur en 6 minuten

Ik heb mijn enige uren verlof namelijk gespendeerd aan twee belangrijke dingen: mijn proclamatie en mijn tweelingzus. Het verbaast je misschien dat ik verlof heb moeten opnemen voor mijn proclamatie, want welke proclamatie gaat door op een maandagmiddag? Zoals je waarschijnlijk al merkt aan mijn toon, was ik niet zo enthousiast om hier mijn verlof voor op te geven en ik was initieel zelfs van plan om niet te gaan. Mijn lieve mama had hier echter een andere mening over, en vond mijn aanwezigheid – terecht – vanzelfsprekend. Ik had niet veel verwachtingen, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik ben geweest. Ik had een gezellige dag met familie en het voelt alsof het hoofdstuk ‘studeren’ nu officieel gedaan is. In onderstaande foto is mijn blijdschap wel duidelijk, denk ik:

Mijn overige verlofuren besteed ik – met enorm veel plezier – aan mijn tweelingzus die sinds augustus in Zweden verblijft. Ze woont momenteel in Tjärnö, een (schier)eiland in Zweden, waar ze de komende maanden twee specifieke vliegsoorten, Coelopa Frigida en Coelopa Pilipes, bestudeert. Voordat ze vertrok, had ik me mentaal goed voorbereid op het feit dat zowel het afscheid als het gemis zwaar zouden vallen. Na twee maanden kan ik jullie vertellen dat geen enkele voorbereiding voldoende zou zijn geweest. Ik had niet verwacht dat het zo intens zou zijn, vooral omdat ik zelf al een jaar in Barcelona heb gestudeerd en we eigenlijk al zo’n vijf jaar niet meer samen wonen. Behalve in de weekends, het semester dat we samen op kot zaten en de dagen dat we toevallig beiden in ons ouderlijk huis belandde. Maar niet getreurd, want binnen acht dagen staat er een tripje naar Zweden op de planning en I can’t wait!

Tot zover mijn derde blog, nu ga ik nog wat werken zodat ik dit weekend iets te vertellen heb 😉

80.000 uren of – omgerekend – zo’n 9 jaar: dat is gemiddeld de tijd die je in je leven met je collega’s doorbrengt. Althans, dat berekende het Nederlandse reclamebureau Everybody Likes Penguins. “Je brengt zoveel tijd door met je collega’s, soms wel acht uur per dag, en voor veel mensen is dat meer dan dat ze hun eigen partner zien”, aldus nog Hugo van de Hurk van het bewuste bureau.

Die uitspraak zette me aan het denken. Feit is: we brengen niet alleen ontzettend veel tijd met onze collega’s door, maar we creëren hierdoor ook een speciale band. En die band gaat zoveel verder dan enkel werkgerelateerde dingen. Collega’s steunen, helpen, bieden een luisterend oor wanneer het nodig is of laten je stoom afblazen als het net even té druk is. Tenminste, als die spreekwoordelijke klik er is…

Hoeveel uren zou ik intussen al met collega’s doorgebracht hebben? Onnoemlijk veel, besef ik nu. Een goede 36 jaar geleden kwam ik als groentje tussen een aantal ‘anciens’ op een Brusselse redactie terecht, en na omzwervingen op verschillende redacties, custom publishing en content advertising ben ik intussen zélf een ancien. Hoe snel is dat wel niet gegaan? Wat de mediasector zo boeiend maakt, is dat je eigenlijk altijd met gepassioneerde en bevlogen mensen mag samenwerken. Met gelijkgestemde zielen of net totaal tegengestelde karakters. Meestal zit je in een prettig gestoorde bende, die elkaar stimuleert, inspireert en aanvult. Door de jaren heen ontwikkelde ik skills, kreeg ik nieuwe inzichten of probeerde ik dingen meer te relativeren dankzij mijn collega’s. En dat tot op de dag van vandaag! Met een aantal collega’s heb ik een hechte band opgebouwd, sommigen reken ik zelfs tot mijn beste vrienden. Eén keer ging het echter helemaal mis: ik kwam in een team terecht waarin ik me onbegrepen en niet thuis voelde, en daar werd ik heel ongelukkig van. Zelf weggaan was toen de enige en juiste optie.

Alles wel beschouwd is ergens starten als nieuwkomer telkens weer een vorm van ‘Blind gematcht’. Je komt als een soort onbekende factor in een team terecht met collega’s die mekaar al langer kennen, en daar moet je dan een ‘relationship’ mee opbouwen. Soms is de match er meteen, soms heb je wat meer tijd nodig om die connectie te maken.

Natuurlijk nemen werkgevers initiatieven om de verbinding tussen collega’s en teams te bevorderen. Zo ook Roularta. En die initiatieven kunnen de meest uiteenlopende vormen aannemen: een swingend roaring twenties feest, het Insight magazine met het reilen en zeilen van ons bedrijf, de coaching sessies van onze training- en coaching development manager Veerle Hofman of een zomerdrink in de tuin van Evere, bijvoorbeeld. Bij de regie gingen we in september richting Nieuwpoort voor een tweedaags seminarie, een combinatie van business en pleasure. Vooraf hadden we huiswerk gekregen: we werden in ploegen verdeeld en elke ploeg moest een pitch voorbereiden op basis van een briefing. In Nieuwpoort mocht elke ploeg het resultaat van dat collectieve denkwerk presenteren. Dat was echt een superfijne manier om creatief na te denken met collega’s waar je soms wat minder contact mee hebt. Tijdens de quiz en een zoektocht met go-karts ontdekte ik dan weer nieuwe facetten van bepaalde collega’s. Wat weet Mark veel over aardrijkskunde! En hoe competitief is Eva wel niet?

Blind gematcht of niet: als de connectie er eenmaal is, wordt de communicatie beter, groeit het vertrouwen en ga je meer voor en met elkaar werken. Waar is Tom goed in, wat is echt het ding van Dirk en welk project kan niet zonder Veerle? Dat kom je enkel te weten als je verbinding hebt met elkaar! Fijne bijkomstigheid: het maakt je niet alleen productiever, maar geeft je ook meer plezier in het werk. Let’s connect!