Onlangs kreeg ik een complimentje van een klant. Zomaar. Via LinkedIn, na het afronden van een toch wel pittige opdracht. Dat spontane schouderklopje deed me echt ontzettend veel plezier. Appreciatie krijgen, besefte ik nog maar eens, is eigenlijk een van de belangrijkste motivatoren op de werkvloer. Ongeacht hoe lang je al aan de slag bent.

Waardering voor je werk dus, en die kan uit verschillende hoeken komen. In de eerste plaats van je leidinggevende: zo hartverwarmend als die het niet zomaar vanzelfsprekend vindt dat de dingen goed lopen, maar daar ook regelmatig zijn of haar appreciatie voor uitspreekt. Van je teamgenoten, die beter dan wie ook begrijpen welke inspanningen soms nodig zijn om een project tot een goed einde te brengen en dat met die spreekwoordelijke ‘pat on the back’ duidelijk maken. Van collega’s buiten je team, die tijdens overlegmomenten of gezamenlijke projecten laten blijken dat je met je enthousiasme een gewaardeerd lid bent van onze grote familie. Maar ook van je klanten, die je inzet en commitment appreciëren en blij zijn met behaalde resultaten. Zoals die marketeer op LinkedIn, dus…

Helemaal geweldig wordt het als je nationaal én internationaal erkenning krijgt voor je werk en in de prijzen valt. Wat dat betreft, werden we de afgelopen maanden behoorlijk verwend.  Op de prestigieuze Annual Masters of Media Awards (aka de AMMA’s) won Roularta Advertising maar liefst twee zilveren awards. Voor het tweede jaar op rij zilver in de categorie Media Sustainability, waarmee onze gezamenlijke inspanningen rond duurzaamheid de weerklank krijgen die ze verdienen. En voor de eerste keer ook zilver in de categorie Media Saleshouse of the Year, dankzij onze salesstrategie waarin het motto ‘We make it personal’ centraal staat. “Een mooie bekroning voor de inzet van alle collega’s”, vatte onze general manager Philippe Belpaire het perfect samen.

Branded content is in 2024 ook een speerpunt voor Roularta Advertising. Kort samengevat is dat contentcreatie waarbij we de kracht en het DNA van onze mediamerken koppelen aan die van onze adverteerders. Om dit nog eens extra in de verf te zetten, organiseerden we het inspirerende ‘It’s a branded new day’-event, dat niet alleen druk werd bijgewoond door adverteerders en agencies. maar ook hoog scoorde op de waarderingsschaal. En daar waren we bij Roularta Brand Studio heel  blij mee!

Cherry on the cake waren tenslotte de twee internationale Native Advertising Awards, die we op 12/6 in Kopenhagen in ontvangst mochten nemen. Goud voor ‘Best use of Instagram’ met ‘Word een sportlover in 12 weken met Romy Curvy’, een straf concept dat we uitrolden op de social media kanalen van Flair. En zilver in de categorie ‘Best use of print’ met het magazine Cleo dat we in opdracht van Lantis maken. Een award winnen met een toegankelijk magazine rond de lastige Oosterweel wegenwerken in en rond Antwerpen, daar mogen we trots op zijn!

Bottom line: het is altijd supermotiverend om je gewaardeerd te voelen! Uit welke – soms onverwachte – hoek dat die ook komt. Maar waardering is nooit vanzelfsprekend. Door de drukte en het harde werk verliezen we het geven van een welgemeend compliment te vaak uit het oog. Daarom een warme oproep aan elk van ons:  wacht niet tot complimentendag, maar geef elkaar (nog) vaker een boost in de vorm van een spontaan schouderklopje!

Met de titel van deze blogpost wil ik niet zozeer verwijzen naar het kwakkelende weer van 2024 maar eerder naar de snelheid waarmee de maanden voorbij gevlogen zijn binnen al onze teams in een intussen continue transformatie. Afgelopen maanden hebben we alvast binnen Roularta Advertising en het team Strategische Partnerships niet stilgezeten.

Een nieuw kompas voor Roularta Media Group

Eind juni, de 24^e om precies te zijn, was een bijzondere dag bij Roularta Media Group. We hielden onze nieuwe, zelfstandige divisie, KompasMedia, boven het doopvont. Dit team is een spannende uitbreiding van onze nationale reclameregie, Roularta Advertising, waarmee we ons aanbod in crossmediale contentmarketing verder versterken.

Met KompasMedia willen we thematische bijlagen creëren voor onze magazines, online thema-dossiers en podcasts, die diepgaande inzichten bieden over actuele onderwerpen in diverse sectoren. Zoals een kompas richting geeft, willen wij met deze crossmediale thema-dossiers onze lezers begeleiden door een steeds veranderende wereld.

De lancering en de voorafgaande weken waren hectisch maar gaven tegelijkertijd veel energie. We hebben de gesprekken met alle betrokkenen en de uiteindelijke start in een paar weken tijd succesvol doorlopen. We leren intussen het team van supergemotiveerde professionals ook steeds beter kennen. Een fijne nieuwe frisse wind met Christian, Yannick, Delvina, Yiman, Matthias, Iolanda, Tara en Baïdy. Heel erg benieuwd naar de eerste publicaties in september. 

Trots op internationale erkenning

Terwijl we vooruitkijken, is het ook een mooi moment om stil te staan bij onze recente successen. Bij de Native Advertising Awards 2024 in Kopenhagen heeft Roularta Brand Studio zilver gewonnen voor de Lantis-campagne in de categorie ‘Best Use of Print Media’ en goud voor de Basic-Fit-campagne in de categorie ‘Best Use of Instagram’. Deze prijzen, toegekend door een jury van 133 internationale experts, zijn een fantastische erkenning van ons creatieve en innovatieve werk. 

Dubbele overwinning bij de AMMAs

En dat is nog niet alles. Op de Annual Masters of Media Awards (AMMA’s) hebben we tweemaal zilver gewonnen, in de categorieën Media Sustainability en Media Saleshouse of the Year. Het is een geweldige eer om voor het tweede jaar op rij in de prijzen te vallen bij deze prestigieuze awards. Het onderstreept niet alleen onze toewijding aan duurzaamheid, maar ook de sterke relaties die Roularta Advertising heeft opgebouwd met de advertentiemarkt en onze voortdurende digitale innovaties.

Philippe Belpaire, onze General Manager Advertising, vatte het perfect samen: “Onze successen op het gebied van duurzaamheid en strategische initiatieven zouden onmogelijk zijn zonder de inzet van alle collega’s van Roularta Advertising en de bredere Roularta Media Group. Onze slogan vat dit perfect samen: One Team, One Family, One Planet. De AMMA’s krijgen een prominente plaats in het bedrijf, als dagelijkse inspiratie om voortdurend te streven naar verbetering.”

Zaaien om te oogsten

De afgelopen maanden zijn er in alle divisies zaadjes geplant om de toekomst van Roularta te verzekeren. Voor het Strategisch Partnerships team, waar Esther Sys en Stijn Brysbaert de spil zijn, betekent dit partners enthousiasmeren om als blauwdrukpartner (die als voorbeeld zal dienen voor gelijkaardige samenwerkingen met volgende partners) mee te stappen in nieuwe initiatieven die we nemen, vaak ter ondersteuning van onze North Star doelstelling in groei in digitale abonnees. De contacten zijn gelegd, de plannen gemaakt. Ik kijk ernaar uit om ook concrete resultaten met iedereen te delen. Ons C-level (met onze CEO Xavier Bouckaert, onze CMO/CDO Stefan Seghers en onze General Manager Advertising) trekt heel actief mee aan de kar en zet mee zijn netwerk, zijn tijd en inzichten in. Hieruit spreekt vertrouwen en dat voelen we ook in elk gesprek.

Ik grijp ook even terug naar de recente blogpost van collega Hanna Thienpont. Ze gaf het belang van stakeholdermanagement mee met volgende woorden: ‘Zeker in het begin was het voor mij niet altijd even makkelijk om een overzicht te houden van de verschillende stakeholders en iedereen op de hoogte te houden doorheen dit project, maar stap voor stap werd dit steeds vanzelfsprekender voor mij.’ Laten we inderdaad blijven connecteren en elkaar inspireren, informeren en helpen om tot een mooi gezamenlijk resultaat te komen. In deze sportzomer kunnen onze Belgische Tornados en Cheetahs ons in Parijs inspireren in hoe elke schakel belangrijk is. Ik wens hen en ons alvast veel succes.

Voor nu…

Geniet van de zomer, het leven en elkaar.

Ik zit na een drukke werkdag op de trein naar huis. In mijn rugzak zit naast een lege brooddoos en een laptop met lege accu, een Libelle vol paasstickers. Ik lees Karens edito, en het verhaal van Anne Davis. Ondertussen heb ik voorpret bij het idee dat ik de stickers met konijntjes straks aan mijn vijfjarige zoon kan geven. Bij kerst vroeg hij na weken thuiskomen met kerstkaartjes, -stickers en een raamstift of er misschien een kerstwinkeltje op mijn werk was. Urenlang was hij ermee in de weer. Hij knutselde er een kerststalletje van, vrolijkte cadeautjes op, en versierde het raam. Ook deze keer glundert hij. “Stickers!” Roept hij als een kwispelend hondje.

Ik herken het van mama. Libelle is ook voor haar zoveel meer dan gewoon een boekje om te lezen. Ze scheurt alle blaadjes met puzzels voorzichtig uit. Voor papa de sudoku’s, de raadseltjes met zoekspelletjes voor haar kleinkinderen. Wanneer ze hen geconcentreerd boven het blad ziet hangen, weet ik dat ze blij is. Oude boekjes worden steevast gerecycleerd. Covers van Nest met schattige puppies of lieve eekhoorntjes veranderen in zelfgemaakte kaartjes. Plaatjes die resoneren met de jarige in kwestie worden uitgeknipt en toveren een saaie doos in geen tijd om tot een prachtig cadeau. Lekkere recepten? Die worden zonder twijfel uitgeprobeerd. Zoals vorige vakantie, toen zelf donuts maken een heus project werd. Ze haalde alle ingrediënten in huis, en kneedde samen met haar kleinzoon het deeg. Ze lieten het deeg rustig rijzen onder een handdoek, en gingen af en toe piepen of het al omhoog was gekomen. De dag nadien vormden ze zorgvuldig de gebakjes, en bakten ze alsof het om hun kostbaarste bezit ging. Om ze een paar uur later, als ze afgekoeld waren, te versieren met glazuur in vrolijke kleurtjes. Iedereen die op bezoek kwam, mocht meegenieten. Ik kreeg zelfs een doos mee die thuis de heerlijkste geur verspreidde.

Ik blijf dat wonderlijk vinden: hoe op de redactie een idee kan transformeren naar woorden met mooie plaatjes, en dat lezers er op hun beurt iets van maken dat je kan ruiken en proeven. En dat dan weer doorgeven, zodat iemands anders huis er zelfs lekker van gaat ruiken. Dat is wat Libelle zo bijzonder maakt. Het is een cadeautje voor jezelf, maar tegelijk ook voor iedereen om je heen. Als ik thuiskom met nieuwe stickers, weet ik oprecht niet wie er het meest blij is: de zoon omdat hij straks kan gaan plakken, of ik om de fonkelingen in zijn ogen.

Het lijkt alsof de schoolbel nog maar voor de laatste schooldag heeft gebeld, maar toch is het ondertussen al bijna een maand geleden dat dit gebeurde! Reikhalzend hadden de kindjes uitgekeken naar de grote vakantie, want zo’n schooljaar vraagt eigenlijk wel veel energie van hen. De oudste heeft zijn eerste leerjaar glansrijk doorstaan en nu is ook onze jongste op weg naar dat eerste leerjaar. Spannend allemaal! Maar voor we hier al aan denken, volgt eerst nog iets veel belangrijkers, namelijk heel veel ontspanning!

De reis naar Rhodos zit er ook al weer op. Een heel mooi eiland, maar over het hotel zullen we maar zwijgen. Eenmaal terug op de werkvloer, is het altijd een beetje een verrassing wie er wel of niet aanwezig zal zijn. Er is altijd wel iemand aan het genieten van zijn verlof of iemand die net terugkeert. De vakantieverhalen doen je watertanden naar de zon, want laat ons eerlijk zijn, een echt prachtige zomer kan je het niet noemen. Het is alsof de vier seizoenen allemaal in een maand de revue passeren.

Sinds het schrijven van mijn vorige blog, zijn we ook veranderd van locatie binnen het grote Roularta-gebouw. Een nieuwe stek, wat even wennen was, maar is dat niet altijd met veranderingen? Nu zijn we al enkele maanden verder en het is alsof we nooit ergens anders gezeten hebben. Ik heb ook al mogen kennismaken met het nieuwe systeem waarin we offertes zullen moeten maken. Helemaal anders dan wat we gewoon zijn en ook heel wat zoeken naar hoe het allemaal juist in elkaar zit. Maar ook hier zal dit wel op den duur een gewoonte worden.

Eerst nog wat genieten van die vakantiemaanden en laat ons duimen voor een zomer die wat langer duurt dan een paar dagen!

De één gaat met vakantie om in alle rust te onthaasten, de ander wil liever zo avontuurlijk mogelijk versnellen. Er even tussenuit. Of helemaal tussenin. Het is maar met welke persoonlijke perceptie je ernaar kijkt. Momentjes maken. Herinneringen herbergen. En verankeren in je hoofd en hart voor later. Met behulp van beelden die je schiet om naar terug te voelen. Te herbeleven in zoveel mogelijk dimensies. Wat was op je netvlies laten landen zodat het even terug is. Als warm nest voor een goed gevoel.

Net als de voorbije jaren stond ik tijdens de vakantie af en toe stil bij wat toevallig mijn pad kruiste en mijn zintuigen voldoende prikkelde om het op de slimme telefoon vast te leggen.

Een pleintje met de naam ‘Montpensier’ zou niet slecht zijn voor een kunstwerk als vrije inspiratie op De Denker van Rodin. Het beeld van een gedachteberg komt in me op, die steeds hoger en steiler wordt wanneer er niet regelmatig een laagje afgeschraapt wordt. Of die bij een te lange winter in je hoofd een veegbeurt verdient om een gedachtelawine die je lijf en leden ondersneeuwt te vermijden. Wacht niet tot aan je volgende verlof om je batterijen op te laden. Met de energiebron in je auto of smartphone stel je dat ook niet uit tot die diep in het rood gaat. Die schijnt dan trouwens langer mee te gaan.

Voor iemand die zichzelf ooit een levend vraagteken noemde, is dit een plek waar ik vaak had kunnen vertoeven. ‘Au point d’interrogation – Là où chaque question trouve sa réponse.’ Stel je voor: een gebouw waar je even binnenwandelt voor een antwoord op welke vraag dan ook. Het is uiteraard een utopie. En misschien maar goed ook. Zo’n beetje wat de Nederlandse zangeres Ilse DeLange rond de zoektocht naar innerlijke rust beschrijft in ‘All the Answers’, dat akoestisch tot diep in je  vezels snijdt: “I may not have all the answers, no, wouldn’t have it any other way.” Een wat mildere interpretatie van Socrates’ “Ik weet dat ik niets weet”? Food for thought…

“Elles sont méchantes”, vertelde de ober. Die ging voor deze aardige gevleugelde dan toch kort door de bocht. Hij of zij bleef geduldig in onze buurt zitten voor wat restjes van de fruits de mer. Even drinken in de binnenhaven naast ons tafeltje en terug komen aanfladderen. Met een zachtere blik in de ogen dan je meestal bij meeuwen ziet. Kunnen meeuwen mindful of hoogsensitief zijn? Wie me al langer kent, weet dat ik iets met meeuwen heb. Lees het blogstukje Be! als je daar wat in wil rondzweven. Dezelfde avond nog zagen we in de stillere straatjes een andere, agressievere vliegenier. Die schobbejak zat aan de vuilzakken. Het gedrag van de ene verpest wel eens de perceptie over een ander.

Terwijl de wereld in meerdere continenten brandt, rolt deze cartoon in de charmante B&B mijn netvlies binnen. Een duiveltje en een engeltje in hun speeltuin, op de wip van onze wereldbol. Ze balanceren tussen goed en kwaad om elk hun hemel te verdienen en de vijand het hellevuur in te jagen. Over wat goed dan wel kwaad is, zijn de meningen verdeeld. Bovenhand en onderspit op de schop waarmee de doden langs alle kanten begraven worden.

Nog eentje voor wat de één als waarheid bestempelt en de ander als fabeltje wegzet. Evolutie in één beeld. Wie ben ik? Wie ben jij? We lijken zowel boven- als onderhuids veel op elkaar en zijn dan ook weer verschillend. De aap in de mens en de mens in de aap hebben me altijd al gefascineerd. “Een aap in een pak blijft een aap”, hoorde ik ooit. Wat dan weer een pleidooi is voor authenticiteit, onafhankelijk van de jas of das die je draagt. Ook op de werkvloer en rond leiderschap. Mijn favoriete oneliner van het jaar: “Wie ik ben, is wat je ziet.”

Vroeger zou ik onze jongens wijsgemaakt hebben dat je hier de trein naar Groot-Brittannië kan nemen. Het zou in ieder geval voor veel ongeloof op hun gezichtjes gezorgd hebben. In de soms wat tunnelerige visie op zoek naar jezelf is het een uitnodiging om in je ik te duiken en er iets mee te doen wanneer je terug op het droge bent. Het nummer ‘Runaway Train’ van Soul Asylum komt in me op “Runaway train never going back. Wrong way on a one way track. Seems like I should be getting somewhere. Somehow I’m neither here nore there.” In de moeilijke periode slingerde ik wel eens met dat gevoel in en buiten mezelf. Die onderdompeling in en de zoektocht naar wie je bent en wat je wil zijn geen éénrichtingsverkeer. Want je kan niet van jezelf blijven weglopen. Vertrouw je thuisstation en land.

Toegang verboden. Lachen toegelaten. Wanneer polarisering en negativisme weelderig tieren, valt iets leuks in het kwadraat op. In de bedrijfswereld bestaat de zogenaamde sandwichstrategie, waarbij een slechte boodschap voorafgegaan en gevolgd wordt door positieve berichten om de pil te verzachten. Dit bord kan tegenvallen als het je pad kruist en toch hoeft het je glimlach niet weg te nemen. Zo kom je misschien onverwacht langs iets moois. Relativeren en mildheid zijn hoofdingrediënten van het deeg waarmee je gelukkoekjes bakt. En een glimlach kost niks.

Deze mocht ik uiteraard niet laten liggen. Een bast in de houten vloer. Er lijkt een touwtje aan te hangen. Neem het mee tussen deze en je volgende vakantie, als herinnering om ook tussendoor een ballonnetje met goed gevoel op te laten en jezelf met goed gevoel op te laden. Klaar om te verspreiden over alle continenten heen. De wereld kan het gebruiken. Trouwens: de collectie hartjesstenen is weer wat aangevuld. Blijvende herinneringen aan mooie momentjes.

Voor de liefhebbers van letters: Een paar opvallende namen van winkels of uithangborden op een rij:
Au.Pas.Sage – Goed schoeisel is belangrijk om te stappen. Een wijze raad.
L’Essence Ciel – Hemelse brandstof als essentie
Librairie Comment Dire – Praten is moeilijk, schrijven gaat beter
Show’Colat – Lekkers om van weg te smelten
J’en Crêpe d’Envie – Een pannenkoekje uit het juiste deeg om niet te verhongeren
Carpe Diem – Pluk de momentjes, niet enkel tijdens je vakantie