Verhuizen

Nathalie Willems, Content Strateeg

08/03/2021

Verhuizen. Een woord dat velen spontaan kippenvel bezorgt. Het doembeeld van opruimen en inpakken. Verhuizen mag dan wel klinken als iets heel praktisch, maar dat is het niet. Want bij een verhuizing kom je een stukje van je verleden tegen. Moet je beslissen welke herinneringen je meeneemt en welke nu definitief in de prullenbak mogen. En dat kan grappig, pijnlijk, emotioneel of net heel bevrijdend zijn…

Ik verhuisde zelf nog maar twee keer in mijn leven: van Limburg naar Brabant, en van Brabant naar Antwerpen. Best weinig, realiseer ik me, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de vele verhuizingen die ik professioneel meemaakte. Mijn eerste werkplek lag in hartje Brussel, wat ik als jong provinciaaltje wel héél erg spannend vond. Werken vlakbij de chique Avenue Louise was een belevenis, de eeuwige zoektocht naar een parkeerplaats nam ik er graag bij. Na een paar jaren werd die plek ingeruild voor een kantoor aan de rand van Brussel, waar vliegtuigen zo laag overvlogen dat je de ramen moest sluiten om te kunnen telefoneren. Lang geleden dus, toen ramen in kantoren nog open gingen! Vervolgens werd het bedrijf overgenomen en ging het richting Antwerpen, naar de beroemde Jan Blockxstraat waar onder andere Flair gehuisvest was. En zo verhuisde ik nog een keer of zes tussen Antwerpen, Diegem, Herent en Mechelen, om tenslotte bij Roularta te belanden. Eerst in Zellik, binnenkort dus in Evere.

Aan elke verhuizing ging opruimen vooraf. Nu zijn de meeste mensen die in de media werken notoire jagers en verzamelaars. Opruimen betekende dus jarenlang opgestapeld papier, tijdschriften, persmappen, knipsels en andere documentatie doorploegen en labelen met een ‘keep’ of ‘go’. Voor creatieve geesten die goed gedijen in een ‘désordre organisé’, was dit telkens een ware beproeving. Toch was dat opruimen ook best plezant: er werd behoorlijk wat afgelachen, herinneringen opgehaald en leuke anecdotes verteld. Daarna werd in stijl afscheid genomen van de oude werkplek met een afscheidsdrink. De niet meer zo frisse restjes kwamen ooit weken later boven op onze nieuwe werkplek. Omdat er geen vuilnisbakken meer voorhanden waren, hadden we die ook maar ingepakt en met de verhuizers meegegeven.

En dan word je op een mooie maandagochtend in Zellik verwacht voor een nieuwe opruimdag. Door corona hebben we al een jaar geen toegang meer tot onze vergaarde schatten, en – toegegeven – dat maakte het opruimen een pak makkelijker. Gedateerd, niet meer relevant, onbruikbaar, letterlijk en figuurlijk bestoft? Gezwind vlogen mappen met afgesloten projecten, oude tijdschriften en andere rommel de vuilnisbak in. Mamoune kon ons tempo bijna niet bijhouden, en tegen de middag was de klus geklaard. We lieten een stukje verleden achter, maar kijken vol spanning uit naar onze nieuwe werkplek. BMC, here we come!

terug naar overzicht
Lees de vorige blogs van Nathalie Willems

Deel deze blog: