Begin januari, terug op de werkvloer na een gezellige eindejaarsperiode. Nieuwjaarswensen worden uitgewisseld, net als de verhalen over wat we allemaal gegeten hebben op kerstavond of oudjaar.Maar ook dat typische zinnetje hoor je altijd maar opnieuw terugkeren: Wat is jouw goede voornemen voor dit jaar?
Mijn antwoord is altijd kort en krachtig. Niets. Ik doe daar niet aan mee. Goede voornemens worden toch meestal geen volledig jaar volgehouden, dus dat bespaart me dan ook alweer een teleurstelling. Al moet ik toegeven dat ik er dit jaar toch misschien wel eentje heb.

Waar de Oempa Loempa’s in mijn eerste blog me deden denken aan mijn eerste keer in de drukkerij, zorgde deze maand een andere Oempa Loempa voor een bron aan inspiratie voor een nieuw boek. We keken naar de film Wonka, de prequel van Sjakie en de chocoladefabriek, in de bioscoop en het magische, onbezonnen verhaal deed me ook nu weer kippenvel krijgen. Wat moet het leuk zijn om zo’n verhalen te bedenken, zonder beperkingen. Waar alles kan en alles mag.
Als leerling in het vijfde leerjaar schreef ik mijn eerste verhaal. Iets over een oerwoud waarin vreemde dingen gebeurden. Het verhaal is nog nooit afgeraakt en als ik het nu opnieuw lees, is het uiteraard heel kinderlijk geschreven.
Hoewel ik dat verhaal graag wat ‘volwassener’ had herschreven, werd mijn eerste boek dat ik ooit voltooide geen avonturenverhaal, maar een thriller.
Drie thrillers later, voel ik het toch weer kriebelen om me te wagen aan een fantasievoller verhaal. Meer in de vorm van een jeugdboek.
De eerste pennenkrabbels zijn gezet en daarmee ben ik dan ook begonnen aan mijn goede voornemen van dit jaar: een vierde boek voltooien.

2024 belooft ook een spannend jaar te worden. Dit jaar is het al tien jaar dat ik offertes maak in hetzelfde erp-systeem. Iets waarin je blindelings je weg vindt en waarin alles vanzelfsprekend lijkt. Nu wordt er plaats gemaakt voor een totaal nieuw systeem. Het lijkt een beetje alsof we opnieuw van nul moeten beginnen.
Voor heel wat mensen zal dit een grote aanpassing zijn. Maar eens we het onder de knie hebben, zal alles weer vanzelfsprekend lijken. Een uitdaging waarbij we als collega’s als team zullen in slagen.

Wat de rest van 2024 voor ons in petto heeft, is nog een grote verrassing, maar laten we er vooral een magisch jaar van maken waarin al onze dromen mogen uitkomen.

Ondanks alle kommer en kwel die zich het voorbije jaar op het wereldtoneel afspeelde, waarbij ik nog altijd niet begrijp hoe het in gods- of andere naam mogelijk is wat mensen elkaar aandoen, waren er ook lichtpuntjes. Soms zijn ze voorbij nog voor je er bij stilstaat. Op andere momenten blijven ze een tijd in je hoofd hangen. Zo kreeg ik het spontaan warm van het woord koesterhuis, dat ik nooit eerder hoorde. Met dat initiatief wil het Berrefonds een plek bieden waar de ruime kring rond een overleden kind terechtkan voor troost, inspiratie, een luisterend oor, menselijke warmte of stilte.

De koesterkoffer kende ik al, om herinneringen te bewaren aan iemand die er niet meer is. Het kunnen spullen zijn die na iemands overlijden dat speciale plekje krijgen of iets wat iemand, al dan niet zwaar ziek, wil nalaten voor dierbaren. Het doet me wat denken aan die grote bananendozen op onze zolder, vol spullen van lang vervlogen tijden. Een aantal jaren geleden heb ik grote schoonmaak gehouden en dat werd een tocht doorheen heel wat herinneringen, die zowel mijn mondhoeken omhoog deden krullen als zilt vocht aan mijn ogen ontlokten. Als je tijd hebt, duik dan maar even mee: Kennisrecyclage.

Soms ontmoet je plots mensen die bijvoorbeeld bijna 40 jaar geleden mee voor items in jouw doos of koffer gezorgd hebben. Zo liep ik recent tijdens een uitvaardienst een jeugdtrainer en ploegverantwoordelijke tegen het lijf. Fijn om respect te tonen voor de persoon die we samen gekend hebben, kort van gedachten te wisselen rond wat me onder hun sportieve vleugels als 14- tot 16-jarige dreef en met elkaar te delen welk parcours we de voorbije decennia afgelegd hebben. Ik weet niet waarom, maar het beeld van een ketting komt in me op, met parels die aan elkaar geregen zijn. Afgewisseld met soms irriterende zandkorrels waarvan er nu en dan eentje, zoals de parabel het wil, als met de gave van een oester in zo’n kostbaar bolletje omgezet wordt. Zo verdient zelfs kommer gekoesterd te worden. Zeker wanneer persoonlijke kwel je na een stevige queeste naar je kwaliteiten leidt.

“De menselijke ziel is nu eenmaal zo ingesteld, dat eerder de schijn dan de werkelijkheid haar imponeert.” (Erasmus)

Die kwaliteiten verdienen een plekje in de koesterkamers van je hart, terwijl het bewuste besef ervan zich een stukje hoger tussen je oren mag nestelen. En wanneer er geen ruis op de vertrouwensrelatie tussen beide zit, kan je in alle authenticiteit door je biotoop glijden. Wanneer er storingen optreden, is het tijd voor een blik in de spiegel en de zelfreflectie of je bent en doet wie je ziet.  In alle mildheid. Kijk ook eens naar je context, naar wie er mee in jouw persoonlijke of professionele tuin glijdt. Waar voel je ruis? En vooral: vind je de wijsheid om te beseffen wat je wil of kan veranderen?

Mensen kan je niet veranderen, hoogstens proberen om hun perceptie bij te sturen wanneer je voelt dat ze niet de persoon zien die jij in de spiegel ontmoet. Laat het los wanneer het niet lukt of wanneer je ter wille van de context of anderen in een huid ‘moet’ kruipen die niet de jouwe is. En overweeg je opties waar en met wie je kunt doen wie je bent. Want je authenticiteit verdient een nest in alle koesterplekjes. Zorg dat je jezelf daar altijd her-innert.

wie
ik ben
is
wat je ziet

als
je niet komt
zoals je bent
kom je beter niet

Ik wens je een authentiek 2024, waarin je nieuwe herinneringen niet uitstelt, zodat ze voor warmte in je koesterkamers zorgen, lang voordat ze in de koesterkoffer van jezelf of je dierbaren terechtkomen.

Na maanden van analyse, ontwikkeling en testen, was het eindelijk zover. In de vroege ochtend van 9 mei stapten we met ons registratiesysteem over naar een nieuwe provider: we ruilden Janrain/Akamai in voor OneWelcome (= Thales Group).

En vroeg was in dit geval echt wel vroeg. Of zo voelde het toch aan voor ons. Na slechts enkele uurtjes slaap, of bij sommigen zelfs geen slaap, verzamelden we om 2u ’s nachts bij onze bureaus in de IT-afdeling. De nodige hoeveelheid koffie zorgde ervoor dat we deze speciale werkdag konden starten. Die eerste uren hadden iets bijzonders: de donkerte van de nacht, enkel het licht dat in onze afdeling brandde, de stilte op de bureaus en in de gangen. Alleen het getokkel op de toetsenborden was hoorbaar.

We hadden allen wel een portie gezonde stress: aangezien ons registratiesysteem verweven zit in heel wat van onze interne systemen en toepassingen (denk maar aan de redactionele websites, de Mijn Magazines-app en website, de e-commerceplatformen, enz.) was het spannend afwachten of alles wel goed zou verlopen. Al snel doken dan ook tijdens de eerste uren en dagen de belangrijkste bugs en pijnpunten op. Wat kon, losten we zo snel mogelijk intern of met behulp van OneWelcome op. Andere zaken werden verder opgepikt in de hypercare-periode. Deze nam jammer genoeg meer tijd in beslag dan initieel verwacht, maar ondertussen zijn we op het punt gekomen dat het registratiesysteem terug stabiel is.

En zo’n lange werknacht? Die willen we zeker nog eens overdoen voor de overstap van de Nederlandse titels van Baarn en Amsterdam naar OneWelcome!

(de; m/v/x; meervoud: collega’s, collegae; verkleinwoord: collegaatje)
iem. die werkt in hetzelfde beroep, in hetzelfde bedrijf

Wat gaat de tijd snel!
Als ik terugkijk naar de voorbije zomermaanden, lijken die wel in een vingerknip voorbijgevlogen.
De perfecte afsluiter, het Roularta Summer Festival, was echt een schot in de roos! Onder een stralende zon genieten van muziek met een hapje en drankje erbij, zalig toch?
En niet getreurd, ook de gezelligste periode van het jaar komt er weer aan!
Met een dekentje knus voor de televisie nestelen of nog beter, een boek lezen in de zetel met een warm kopje thee erbij terwijl buiten de bladeren van de bomen gerukt worden tijdens een of andere herfststorm.
Op en top cliché! Want met jonge kindjes in huis, lijkt dat wel een utopie. Buiten spelen zit er niet altijd meer in, dus wordt de woonkamer soms omgebouwd tot een ware jungle waarin je een heel parcours moet afleggen om van de inkom naar de keuken te stappen. Of zeg maar, te springen.

Het verschil met de werksfeer is groot. Waar het soms chaotisch en luidruchtig is thuis, straalt ons bureau op het werk toch meer rust uit.
Ook al is het druk en vliegen de prijsaanvragen ons om de oren, toch is er geen chaos.
Volgens mij dragen al die topcollega’s daar aan bij.
We springen bij waar nodig en staan altijd klaar voor elkaar. Een luisterend oor of een praatje over koetjes en kalfjes. Een lach, een traan. Het kan hier allemaal.
En dat is wel nodig, want we spenderen veel tijd met elkaar op de werkvloer.
We worden een beetje een tweede familie van elkaar.
En daarom een welgemeende dankjewel aan al die topcollega’s!
Zonder jullie zou iedere offerte die ik maakte wat saaier geweest zijn, zou iedere verjaardag geruisloos gepasseerd zijn en eigenlijk zou er zoveel niet mogelijk geweest zijn!
Toegegeven, sommige van die collega’s zijn zelfs al een echte inspiratiebron geweest voor de verhalen die ik schreef. Een naam, een anekdote, een uitspraak… Benieuwd of ze het er zelf kunnen uit halen!
Laten we die omschrijving in dat bekende woordenboek dan ook maar snel aanpassen naar: ‘collega: soort familielid dat werkt in hetzelfde bedrijf, betrouwbaar, behulpzaam en vrolijk’.

Wat als je de kans kreeg om van team te wisselen? Zou jij het durven? Binnenkort neem ik afscheid van team Digital en sluit ik me aan bij het BeNe-team (Product Management en Data). Ik ben erg enthousiast en kijk uit naar het volgende avontuur, dat hand in hand komt met nieuwe kansen en uitdagingen, maar ik kan bijna niet geloven dat mijn tijd bij Roularta Digital er al op zit. De afgelopen vier maanden lijken voorbij gevlogen. Terwijl ik dit aan het typen ben, kan ik ook niet anders dan geëmotioneerd terugdenken aan enkele hoogtepunten die ik bij team Digital heb beleefd.

Zo denk ik bijvoorbeeld terug aan de verschillende leadcampagnes waarvoor ik verantwoordelijk was. Degenen die mijn eerste blog hebben gelezen, weten waarover ik het heb, maar voor degenen die hem niet gelezen hebben; het doel van deze campagnes was om in contact te komen met potentiële klanten en hen te overhalen om beroep te doen op onze diensten. In totaal heb ik zo’n drie campagnes opgevolgd en meer dan 150 leads opgebeld. De mensen die me kennen, weten dat ik een sociaal beestje ben, dus het zal jullie ook niet verbazen dat ik dit met plezier deed. De energie die ik kreeg telkens dat ik een afspraak vastlegde, is onbeschrijfelijk!

Hiernaast was ik de afgelopen maanden de rechterhand van onze Accountmanager, Joppe. Zowel bij het contacteren van – mogelijke – leads als bij het maken van de klantenpresentaties. Bij dit laatste genoot ik vooral van het analytische en strategische aspect: het analyseren van data en deze vertalen naar tactische inzichten waar Joppe op kan inspelen tijdens zijn presentatie bij de klant. Ook haalde ik plezier uit het creatieve aspect dat gepaard ging met de klantenpresentaties. Het spelen met kleuren, teksten, afbeeldingen en andere aspecten gaf me de kans om mijn creativiteit te laten stromen.

Een van de meest interessante facetten in mijn rol was het campagnemanagement: het creëren en optimaliseren van campagnes, voornamelijk binnen de uitgestrekte werelden van Google en Meta. Het verzorgen van deze campagnes gaf me de kans om mijn analytische, strategische en creatieve vaardigheden verder te ontwikkelen. Een win-win-win dus! 😉

En last, but absolutely not least, een mega shout-out naar het geweldige team van Roularta Digital: bedankt om mij op te leiden, voor de gezellige dagen op kantoor, de eindeloze positieve vibes en alles daartussenin. Dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen, lijkt me een understatement. Jullie zijn het absolute hoogtepunt van de afgelopen paar maanden!