Deze week vier ik officieel mijn achtste werkweek bij Roularta. Het wordt steeds duidelijker voor mij dat mijn werk alsmaar meer deel uitmaakt van mijn identiteit. Een interessant gegeven, want als ik eerlijk ben, lijk ik over weinig anders te kunnen vertellen wanneer ik met vrienden en familie afspreek, behalve mijn werk. Wellicht is dit voor velen van jullie geen verrassing, en misschien had ik dat zelf ook wel kunnen zien aankomen, maar toch overviel de realiteit me enigszins onverwacht. Daarom gaat deze blog wat dieper in op de dagen dat we niet werken.

Voordat  ik begon met werken, werd ik zo’n 300 keer gewaarschuwd dat mijn eerste jaar zonder vakantie zou zijn, en dat ik écht moest genieten van mijn vrije dagen. Deze overvloed aan waarschuwingen bleek (deels) ongegrond, want tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat ik wel degelijk recht had op vakantiedagen in mijn eerste jaar on the job. Zo had ik welgeteld 19 uur en 6 minuten vakantie (wat omgerekend zo’n twee à drie dagen is). Het valt je misschien op dat ik de vorige zin in verleden tijd heb geschreven, maar er blijft dan ook welgeteld niets meer over van die 19 uur en 6 minuten

Ik heb mijn enige uren verlof namelijk gespendeerd aan twee belangrijke dingen: mijn proclamatie en mijn tweelingzus. Het verbaast je misschien dat ik verlof heb moeten opnemen voor mijn proclamatie, want welke proclamatie gaat door op een maandagmiddag? Zoals je waarschijnlijk al merkt aan mijn toon, was ik niet zo enthousiast om hier mijn verlof voor op te geven en ik was initieel zelfs van plan om niet te gaan. Mijn lieve mama had hier echter een andere mening over, en vond mijn aanwezigheid – terecht – vanzelfsprekend. Ik had niet veel verwachtingen, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik ben geweest. Ik had een gezellige dag met familie en het voelt alsof het hoofdstuk ‘studeren’ nu officieel gedaan is. In onderstaande foto is mijn blijdschap wel duidelijk, denk ik:

Mijn overige verlofuren besteed ik – met enorm veel plezier – aan mijn tweelingzus die sinds augustus in Zweden verblijft. Ze woont momenteel in Tjärnö, een (schier)eiland in Zweden, waar ze de komende maanden twee specifieke vliegsoorten, Coelopa Frigida en Coelopa Pilipes, bestudeert. Voordat ze vertrok, had ik me mentaal goed voorbereid op het feit dat zowel het afscheid als het gemis zwaar zouden vallen. Na twee maanden kan ik jullie vertellen dat geen enkele voorbereiding voldoende zou zijn geweest. Ik had niet verwacht dat het zo intens zou zijn, vooral omdat ik zelf al een jaar in Barcelona heb gestudeerd en we eigenlijk al zo’n vijf jaar niet meer samen wonen. Behalve in de weekends, het semester dat we samen op kot zaten en de dagen dat we toevallig beiden in ons ouderlijk huis belandde. Maar niet getreurd, want binnen acht dagen staat er een tripje naar Zweden op de planning en I can’t wait!

Tot zover mijn derde blog, nu ga ik nog wat werken zodat ik dit weekend iets te vertellen heb 😉