De één gaat met vakantie om in alle rust te onthaasten, de ander wil liever zo avontuurlijk mogelijk versnellen. Er even tussenuit. Of helemaal tussenin. Het is maar met welke persoonlijke perceptie je ernaar kijkt. Momentjes maken. Herinneringen herbergen. En verankeren in je hoofd en hart voor later. Met behulp van beelden die je schiet om naar terug te voelen. Te herbeleven in zoveel mogelijk dimensies. Wat was op je netvlies laten landen zodat het even terug is. Als warm nest voor een goed gevoel.

Net als de voorbije jaren stond ik tijdens de vakantie af en toe stil bij wat toevallig mijn pad kruiste en mijn zintuigen voldoende prikkelde om het op de slimme telefoon vast te leggen.

Een pleintje met de naam ‘Montpensier’ zou niet slecht zijn voor een kunstwerk als vrije inspiratie op De Denker van Rodin. Het beeld van een gedachteberg komt in me op, die steeds hoger en steiler wordt wanneer er niet regelmatig een laagje afgeschraapt wordt. Of die bij een te lange winter in je hoofd een veegbeurt verdient om een gedachtelawine die je lijf en leden ondersneeuwt te vermijden. Wacht niet tot aan je volgende verlof om je batterijen op te laden. Met de energiebron in je auto of smartphone stel je dat ook niet uit tot die diep in het rood gaat. Die schijnt dan trouwens langer mee te gaan.

Voor iemand die zichzelf ooit een levend vraagteken noemde, is dit een plek waar ik vaak had kunnen vertoeven. ‘Au point d’interrogation – Là où chaque question trouve sa réponse.’ Stel je voor: een gebouw waar je even binnenwandelt voor een antwoord op welke vraag dan ook. Het is uiteraard een utopie. En misschien maar goed ook. Zo’n beetje wat de Nederlandse zangeres Ilse DeLange rond de zoektocht naar innerlijke rust beschrijft in ‘All the Answers’, dat akoestisch tot diep in je  vezels snijdt: “I may not have all the answers, no, wouldn’t have it any other way.” Een wat mildere interpretatie van Socrates’ “Ik weet dat ik niets weet”? Food for thought…

“Elles sont méchantes”, vertelde de ober. Die ging voor deze aardige gevleugelde dan toch kort door de bocht. Hij of zij bleef geduldig in onze buurt zitten voor wat restjes van de fruits de mer. Even drinken in de binnenhaven naast ons tafeltje en terug komen aanfladderen. Met een zachtere blik in de ogen dan je meestal bij meeuwen ziet. Kunnen meeuwen mindful of hoogsensitief zijn? Wie me al langer kent, weet dat ik iets met meeuwen heb. Lees het blogstukje Be! als je daar wat in wil rondzweven. Dezelfde avond nog zagen we in de stillere straatjes een andere, agressievere vliegenier. Die schobbejak zat aan de vuilzakken. Het gedrag van de ene verpest wel eens de perceptie over een ander.

Terwijl de wereld in meerdere continenten brandt, rolt deze cartoon in de charmante B&B mijn netvlies binnen. Een duiveltje en een engeltje in hun speeltuin, op de wip van onze wereldbol. Ze balanceren tussen goed en kwaad om elk hun hemel te verdienen en de vijand het hellevuur in te jagen. Over wat goed dan wel kwaad is, zijn de meningen verdeeld. Bovenhand en onderspit op de schop waarmee de doden langs alle kanten begraven worden.

Nog eentje voor wat de één als waarheid bestempelt en de ander als fabeltje wegzet. Evolutie in één beeld. Wie ben ik? Wie ben jij? We lijken zowel boven- als onderhuids veel op elkaar en zijn dan ook weer verschillend. De aap in de mens en de mens in de aap hebben me altijd al gefascineerd. “Een aap in een pak blijft een aap”, hoorde ik ooit. Wat dan weer een pleidooi is voor authenticiteit, onafhankelijk van de jas of das die je draagt. Ook op de werkvloer en rond leiderschap. Mijn favoriete oneliner van het jaar: “Wie ik ben, is wat je ziet.”

Vroeger zou ik onze jongens wijsgemaakt hebben dat je hier de trein naar Groot-Brittannië kan nemen. Het zou in ieder geval voor veel ongeloof op hun gezichtjes gezorgd hebben. In de soms wat tunnelerige visie op zoek naar jezelf is het een uitnodiging om in je ik te duiken en er iets mee te doen wanneer je terug op het droge bent. Het nummer ‘Runaway Train’ van Soul Asylum komt in me op “Runaway train never going back. Wrong way on a one way track. Seems like I should be getting somewhere. Somehow I’m neither here nore there.” In de moeilijke periode slingerde ik wel eens met dat gevoel in en buiten mezelf. Die onderdompeling in en de zoektocht naar wie je bent en wat je wil zijn geen éénrichtingsverkeer. Want je kan niet van jezelf blijven weglopen. Vertrouw je thuisstation en land.

Toegang verboden. Lachen toegelaten. Wanneer polarisering en negativisme weelderig tieren, valt iets leuks in het kwadraat op. In de bedrijfswereld bestaat de zogenaamde sandwichstrategie, waarbij een slechte boodschap voorafgegaan en gevolgd wordt door positieve berichten om de pil te verzachten. Dit bord kan tegenvallen als het je pad kruist en toch hoeft het je glimlach niet weg te nemen. Zo kom je misschien onverwacht langs iets moois. Relativeren en mildheid zijn hoofdingrediënten van het deeg waarmee je gelukkoekjes bakt. En een glimlach kost niks.

Deze mocht ik uiteraard niet laten liggen. Een bast in de houten vloer. Er lijkt een touwtje aan te hangen. Neem het mee tussen deze en je volgende vakantie, als herinnering om ook tussendoor een ballonnetje met goed gevoel op te laten en jezelf met goed gevoel op te laden. Klaar om te verspreiden over alle continenten heen. De wereld kan het gebruiken. Trouwens: de collectie hartjesstenen is weer wat aangevuld. Blijvende herinneringen aan mooie momentjes.

Voor de liefhebbers van letters: Een paar opvallende namen van winkels of uithangborden op een rij:
Au.Pas.Sage – Goed schoeisel is belangrijk om te stappen. Een wijze raad.
L’Essence Ciel – Hemelse brandstof als essentie
Librairie Comment Dire – Praten is moeilijk, schrijven gaat beter
Show’Colat – Lekkers om van weg te smelten
J’en Crêpe d’Envie – Een pannenkoekje uit het juiste deeg om niet te verhongeren
Carpe Diem – Pluk de momentjes, niet enkel tijdens je vakantie