Ik zit naast het ziekenhuisbed waarin mijn oma vredevol ligt te slapen. Volgens de dokters is ze zachtjes afscheid aan het nemen. Dit bed zal haar sterfbed zijn.

Het is hartverwarmend om haar 5 kinderen en bijbehorende kleinkinderen rond haar te zien zoemen. Ik denk dat ze stilletjes geniet van alle aandacht. Ze kan niks zeggen of zien, maar ze knijpt af en toe in ons hand. We hebben de kamer vol voorjaarsbloemen gezet. Inclusief lekker ruikende hyacinten die ik (als ik alleen met haar ben) op haar kopkussen leg. Haar ogen zijn al dagenlang dicht, maar ik weet zeker dat ze door de geur droomt dat ze in een veld vol bloemen ligt.

De momenten dat ik naast haar zit te ‘waken’, schrijf ik een stuk voor Libelle. Dat voelt best bijzonder. Het is dankzij haar dat ik ooit het plan aanvatte een brief te sturen met de vraag of ik stage mocht lopen op de Libelle-redactie. Als ik haar vroeg hoe haar dag geweest was, antwoordde ze ofwel dat ze met planten in de weer was geweest (tot haar 88 woonde ze op de boerderij), ofwel dat ze in haar “boek” had gelezen. Met haar boek bedoelde ze Libelle. Ze las ‘m elke week 3 keer, in de winter wel 4 keer. Haar oogjes glommen toen ze het me toevertrouwde. Ze had geen rijbewijs, maar de verhalen in Libelle brachten de buitenwereld bij haar binnen. Het verruimde haar wereld, en vooral: ze voelde zich gezien.

Dus toen Tine, onze chef reportage, vroeg of ik iets zou willen schrijven voor Libelle over rouw en het verlies van mijn broer, heb ik geantwoord dat ik het een beetje spannend vind, maar dat ik het toch ga doen. Omdat dat is wat we moeten doen. Schrijven uit het hart. Veel mensen voelen zich eenzaam. Mijn oma toonde dat verhalen zo sterk en krachtig kunnen zijn dat ze verbinden. Dat ze het gevoel geven: je bent niet alleen. Ik ben best trots op hoe we dat als Libelle-familie elke week opnieuw klaarspelen.

Intussen is mijn nichtje de kamer binnen gelopen. Ze zit naast me met dikke buik. Ook mijn kuikens komen straks nog even dag zeggen. Mijn oma weet dat, en het lijkt alsof ze erop wacht. Alsof ze de fakkel bewust wil doorgeven aan de nieuwe generatie. Mij wijst mijn meter op haar manier nog een laatste keer de weg: authentieke en eerlijke verhalen, dat is wat waar de wereld nood aan heeft. Vandaag meer dan ooit.

Druk, drukker, drukkerij!

Bloggen, een mij totaal onbekend terrein. Maar er is voor alles een eerste keer natuurlijk! De eerste stapjes, de eerste schooldag… Het doet me eigenlijk ook een beetje denken aan mijn eerste werkdag bij Roularta. Al meer dan tien jaar geleden ondertussen. Onwennig stapte ik in augustus 2011 binnen in het grote witte gebouw in de Meiboomlaan. Als schoolverlater had ik dan ook nog 0,0 ervaring in het bedrijfsleven, het ‘echte’ leven. Gelukkig werd ik warm onthaald door de collega’s van de correctie bij de kranten. Ze leerden me wegwijs in het doolhof van gangen en deuren, al geef ik toe dat ik nu zelfs nog zou durven verdwalen. Advertenties lezen en corrigeren, het was mijn dagelijkse bezigheid tot ik na twee jaar aan de slag kon als redactie-assistente bij Royals. Het leven van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen, het leek wel een sprookje! Het was het jaar waarin Koning Albert II zijn troonsafstand aankondigde. Drukke tijden voor Royals, want de nationale feestdag op 21 juli 2013 werd plots een nog belangrijkere werkdag voor ons. Na een jaartje was het weer tijd voor iets nieuws. Al was ik deze keer al meer vertrouwd met de nieuwe job, nl. opnieuw correctie, maar dan bij het magazine Steps. Ook hier ging het om een vervanging, waardoor ik na enkele maanden terechtkwam bij de calculatie bij Roularta Printing. Een nieuw hoofdstuk met nieuwe gezichten in een onbekende omgeving. Het voelde weer een beetje als mijn allereerste werkdag, want de drukkerij was een deel van Roularta waar ik nog nooit was geweest. De rondleiding in de drukkerij zelf deed me denken aan het boek van Roald Dahl, Sjakie en de chocoladefabriek. Het was even magisch en impressionant, maar dan zonder Oempa Loempa’s en chocolade natuurlijk. Kranten zoeven boven je hoofd, blanco papier zweeft door de lucht en wordt voorzien van inkt, waarna het lekker warm krijgt en droogt in de ovens,… Van conducteur tot bobineur, van heftruckchauffeur tot technieker, ze verdienen allemaal een dikke pluim! Want zonder hen geen boekjes op dinsdag, geen Economist op zaterdag en al zeker geen krant op vrijdag! Nadat ik veel uitleg gekregen had over de drukpersen, over de verschillende soorten papier en nog veel meer, begon ik aan mijn allereerste offerte. Ondertussen zijn dit er al honderden geworden en we blijven lustig verder rekenen.

Die eerste keren… Ze blijven toch altijd zo memorabel!

Het Young Mediaholic Programme kwam eind januari tot zijn einde. Na mijn leerrijke maanden bij Mijn Stad, Roularta Digital & Libelle marketing heb ik een vast stekje gevonden bij het marketing team van Roularta Local Media. Ik zal hier vanaf nu het B2B marketing en corporate communication luik van Roularta mee ondersteunen. Het zal weer wat aanpassing vergen om de knop om te draaien van B2C naar B2B en in een volledig nieuw team te aarden. Maar in een topteam vol power vrouwen zal dat wel goedkomen.

Ik kijk tevreden terug op mijn traject, waar ik zowel de digitale kneepjes van het marketing vak heb leren kennen, als de brand marketing kant bij de magazines. En tussendoor nog veel meer dan dat. Ik heb heel wat fijne collega’s leren kennen, die ik allemaal een warm hart toedraag en hoop ze nog vaak tegen het lijf te mogen lopen. Het was een uitdaging om als eerste Roulartiaan de stap in het onbekende te wagen en om te gaan met frequente (en soms onverwachtse) team- en functiewijzigingen. Maar ik heb er geen seconde spijt van gehad om proefkonijn te spelen voor dit traject. Ik heb heel wat skills aangeleerd op korte tijd, wat een uniek gegeven is binnen Roularta.

Ik kan starters die graag de media- en marketingwereld willen leren kennen aan een sneltempo een traineeshop ten volle aanraden. Zo sluit ik mijn trainee-avontuur – en tevens mijn laatste blog – graag af met een bedankje aan iedereen die mij met veel warmte heeft opgenomen in hun team!

Terwijl ik dit schrijf is het jaar 2023 intussen alweer meer dan een maand ver. In principe wensen we elkaar dan niet langer een gelukkig nieuwjaar. Toch wil ik het warmste voornemen dat ik afgelopen maand hoorde hier delen. Ik heb de gewoonte om aan het begin van het jaar te pijlen naar wat ik iedereen mag toewensen. Vaak komt gezondheid op de eerste plaats. Ook bij mezelf trouwens. Eén van onze jongste teamleden antwoorde dat zij dit jaar graag nog verdraagzamer zou worden. Een voornemen dat aan de ribben bleef plakken. Een jaar vol begrip en empathie maakt ons misschien ook wel een stuk gezonder. Ik probeer het alvast te omarmen. Ik blijf genieten én leren van de verschillende perspectieven vanuit ieders achtergrond, jong en oud.

Wij blijven ook geloven in mobiliteit binnen de teams en zijn dan ook blij voor Roularta Health Care dat zij onze Communicatie Expert Isabelle Van Iseghem in de armen gesloten hebben. De jarenlange ervaring rendeert dus verder voor deze belangrijke nichemarkt. In afwachting van een definitieve vervanging hebben we met Kim Claessens een frisse jonge wind als interimkracht om het voorjaar kracht bij te zetten. Eén van onze belangrijkste advertentiepijlers is de luxesector, waarbij merken als Weekend Knack/Le Vif, Trends Style en Feeling/Gael echt de norm zijn. Kim staat in de frontlinie om het event dat we ter ondersteuning van de luxesector voorzien in maart tot een succes te maken. Een investering in onze connecties met klanten en prospect om op korte en lange termijn op te kapitaliseren.

Ook in onze aanpak deden we een aantal aanpassingen. Voor zowel digitale innovatie als communicatie werken we met een ‘ronde tafel overleg’ waar we met de belangrijkste stakeholders de consensus zoeken en pas van tafel gaan als we overeenstemming hebben. Dit verhoogt de betrokkenheid maar ook de kans op slagen van elk product of project dat we aanvangen. We zijn zeker geen klassieke hierarchische organisatie. Iedereen kan een goed idee hebben en krijgt daarvoor ook de ruimte en de erkenning. Het lijkt omslachtiger maar is efficiënter. Het past natuurlijk in de Roularta filosofie waarbij we het team centraal stellen.

Mag ik ook fier zijn op de Fanfactor die het Insight Team eind vorig jaar lanceerde. Lees er zeker ook de blog van mijn heel fijne collega Nathalie Willems op na. Of zoals Kim het eerder formuleerde.
Reclame, storend? Niet voor magazinelezers. Ad blockers, banner blindness, digital detox … – het wordt alsmaar moeilijker om de aandacht van uw doelpubliek te grijpen. Samen met Why5Research onderzochten we of fans van verschillende media – oa. magazines, radio, tv en kranten – hierin een meerwaarde kunnen betekenen. Het antwoord bleek volmondig ‘ja’. Mediafans zijn niet alleen aandachtiger voor advertenties, ze staan er ook positiever tegenover. Vooral printadvertenties worden positief geëvalueerd: maar liefst 2 op 3 magazinelezers ervaren reclame als niet storend. Terwijl een abrupte onderbreking van een radio- of tv-uitzending niet wordt geapprecieerd, beschouwt men magazineadvertenties als part of the experience.

En wat met innovatie in 2023? Intussen heeft iedereen de mond vol van AI of Artificiële Intelligentie, nu ChatGPT op heel korte termijn miljoenen mensen op de wereld bereikt, heeft ze ook haast iedereen in onze teams beroerd.

Ik vroeg ChatGPT om voor mijntoekomstbijroularta.be een ‘humoristische versie’ te voorzien. Niet zeker hoe humoristisch ik de ‘doodshoofden’ vind. Tegelijkertijd ligt er wel een solide basis waarmee iemand met een echt gevoel voor humor en voor het leespubliek aan de slag kan. Artificiële Intelligentie zal de mens misschien niet snel volledig vervangen maar maakt sommige processen wel efficiënter.

“Ben jij ook zo’n fan van Roularta? Dat is niets om je voor te schamen, hoor! Het bedrijf is gewoon zo cool, dat zelfs een doodshoofd zou willen werken voor ze. Maar goed, dat is nog niet echt een sterk punt op je CV.
Nee, serieus, werken bij Roularta betekent werken met een fantastisch team van mensen die elkaar aanvullen en steunen. En het bedrijf zelf? Tja, het is gewoon een feest om daar te werken. Zoveel mogelijkheden, zoveel uitdagingen, zoveel kans om te groeien en je dromen waar te maken.
Dus waar wacht je nog op? Word ook een fan en solliciteer nu bij Roularta! Want wie weet, word jij wel onze volgende collega en mag jij straks ook deel uitmaken van de coolste club van het land.”

AI, we gaan ermee aan de slag. ‘We ain’t seen nothing yet’.

Geniet van de winter, het leven en elkaar. Binnenkort Lente.

Het is niet de eerste keer dat we elkaar in de gaten hebben. Buiten in de tuin merkte ik hem al een paar keer op. Hij mij waarschijnlijk eerder. Vaak op dezelfde plek, de boog waarop in de zomer mijn favoriete klimroos Mme Alfred Carrière weelderig bloeit en heerlijk geurt. Soms zie ik hem niet en lijkt hij als het ware via een herkenbaar deuntje mijn aandacht te trekken. Ik fluit terug, minder toonvast maar met een glimlach. Mijn vogels is niet zo sterk, denk ik dan wel eens, me afvragend hoe het via hun gehoorgangetje binnenkomt.

Tijdens de winter hangen we vetbolletjes of dennenappels met zaad aan de kale takken van de platanen waarin zoonlief rond de kerst steeds lichtjes weeft die overdag een traan van dauw of regen lijken te laten en ’s nachts voor een persoonlijke sterrenhemel zorgen. Fladderaars van allerlei pluimage doen zich tegoed aan dat lekkers. Het roodborstje probeert als een volleerde kolibrie van het graan in de dennenappel te eten maar moet die rol telkens lossen en op de tafel of stoelen bedenken hoe het anders en beter kan. Hij vindt zijn manier en komt sindsdien regelmatig zijn kleurrijke buikje rond eten.

En daar is hij weer. Krijg hem in de gaten terwijl ik in de keuken een boterham eet. Ik een hap van mijn brood. Hij van de zaadjes. Daarna zit hij minuten lang op de stoel, blik opzij en dan weer richting mij. Proberen vastleggen. Smartphone erbij en klik. Verder kijken. Gedachtevrij. Verwonderlijkt. Zodra hij zijn vleugels gespreid heeft, besluit ik dit mooie nu-momentje te delen. Reacties stromen binnen. Van een simpele wow, volledige gedichten of een verzameling aan foto’s van tuinvogels tot verwijzingen naar de symboliek dat het roodborstje tussen verschillende werelden fladdert en knipoogjes van overleden dierbaren brengt. In tijden waar de meeste berichten niet echt van positivisme doordrenkt zijn, streelt die gedeelde warmte mijn gemoed.

’s Avonds staat er als bij toeval roodb…aars met preipuree op het menu. Tijdens het koken lees ik nog nieuwe reacties. Toch moet de grootste verwonderlijking van de dag nog komen. We kijken naar de film ‘Wonder’, waarin de met een aangeboren gezichtsafwijking Auggie zijn weg in zijn school en sociale leven probeert te vinden. Uiteraard verloopt het niet over een leien dakje. Kinderen kunnen elkaar harder openrijten dan een roofvogel die zijn klauwen in een zachte prooi zet. Meer zal ik niet over het verhaal vertellen. Kijk zelf, voel, zakdoekjes bij de hand.

“Mensen kunnen niet veranderen hoe ze eruitzien, wij kunnen er misschien wel anders naar kijken.” (schooldirecteur in ‘Wonder’)

Klassen en scholen vergelijk ik net als alle vormen van vrijetijds of professioneel samen-leven wel eens met een doosje kleurpotloodjes. Je hebt mensen in allerlei vormen of kleuren en met hun eigen karakter, temperament of genetische code. In de bonte verzameling van zacht en hard, kwetsbaar en krachtig, zwak en sterk zie ik – hoe je ze ook invult – een even grote diversiteit als in de wereld van fluitende fladderaars. Want het tengerste tuinvogeltje kan de meest schitterende serenade brengen terwijl de ruigste roofvogel het met één droog deuntje moet doen. Raken doen ze. Op hun eigen manier. De één kan ontzag maar ook angst inboezemen. De ander ontboezemt warmte rond de hartstreek. De rake quote van Henry Ward Beecher in dezelfde film slaat ook hier voor mij de nagel op de kop: “Grootsheid ligt niet in kracht maar in het juiste gebruik van kracht. Groots is iemand wiens kracht de meeste harten vervult.” En dat kan heus ook in stilte.

Save the best for last? Ik schreef in volle pandemie dat wederzijds respect misschien wel het belangrijkste vaccin is in de tijd die voor ons ligt. Daar denk ik opnieuw aan terwijl ik over verschillen tussen mensen schrijf. En dat we naar mijn gevoel hoe langer hoe meer vergeten dat er ook gelijkenissen zijn. Dan komen de woorden van die knul in de slotscène binnen: “Wees vriendelijk want iedereen voert zijn strijd. Als je echt wil weten wie mensen zijn, hoef je enkel te kijken.”

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.