Met de titel van deze blogpost wil ik niet zozeer verwijzen naar het kwakkelende weer van 2024 maar eerder naar de snelheid waarmee de maanden voorbij gevlogen zijn binnen al onze teams in een intussen continue transformatie. Afgelopen maanden hebben we alvast binnen Roularta Advertising en het team Strategische Partnerships niet stilgezeten.

Een nieuw kompas voor Roularta Media Group

Eind juni, de 24^e om precies te zijn, was een bijzondere dag bij Roularta Media Group. We hielden onze nieuwe, zelfstandige divisie, KompasMedia, boven het doopvont. Dit team is een spannende uitbreiding van onze nationale reclameregie, Roularta Advertising, waarmee we ons aanbod in crossmediale contentmarketing verder versterken.

Met KompasMedia willen we thematische bijlagen creëren voor onze magazines, online thema-dossiers en podcasts, die diepgaande inzichten bieden over actuele onderwerpen in diverse sectoren. Zoals een kompas richting geeft, willen wij met deze crossmediale thema-dossiers onze lezers begeleiden door een steeds veranderende wereld.

De lancering en de voorafgaande weken waren hectisch maar gaven tegelijkertijd veel energie. We hebben de gesprekken met alle betrokkenen en de uiteindelijke start in een paar weken tijd succesvol doorlopen. We leren intussen het team van supergemotiveerde professionals ook steeds beter kennen. Een fijne nieuwe frisse wind met Christian, Yannick, Delvina, Yiman, Matthias, Iolanda, Tara en Baïdy. Heel erg benieuwd naar de eerste publicaties in september. 

Trots op internationale erkenning

Terwijl we vooruitkijken, is het ook een mooi moment om stil te staan bij onze recente successen. Bij de Native Advertising Awards 2024 in Kopenhagen heeft Roularta Brand Studio zilver gewonnen voor de Lantis-campagne in de categorie ‘Best Use of Print Media’ en goud voor de Basic-Fit-campagne in de categorie ‘Best Use of Instagram’. Deze prijzen, toegekend door een jury van 133 internationale experts, zijn een fantastische erkenning van ons creatieve en innovatieve werk. 

Dubbele overwinning bij de AMMAs

En dat is nog niet alles. Op de Annual Masters of Media Awards (AMMA’s) hebben we tweemaal zilver gewonnen, in de categorieën Media Sustainability en Media Saleshouse of the Year. Het is een geweldige eer om voor het tweede jaar op rij in de prijzen te vallen bij deze prestigieuze awards. Het onderstreept niet alleen onze toewijding aan duurzaamheid, maar ook de sterke relaties die Roularta Advertising heeft opgebouwd met de advertentiemarkt en onze voortdurende digitale innovaties.

Philippe Belpaire, onze General Manager Advertising, vatte het perfect samen: “Onze successen op het gebied van duurzaamheid en strategische initiatieven zouden onmogelijk zijn zonder de inzet van alle collega’s van Roularta Advertising en de bredere Roularta Media Group. Onze slogan vat dit perfect samen: One Team, One Family, One Planet. De AMMA’s krijgen een prominente plaats in het bedrijf, als dagelijkse inspiratie om voortdurend te streven naar verbetering.”

Zaaien om te oogsten

De afgelopen maanden zijn er in alle divisies zaadjes geplant om de toekomst van Roularta te verzekeren. Voor het Strategisch Partnerships team, waar Esther Sys en Stijn Brysbaert de spil zijn, betekent dit partners enthousiasmeren om als blauwdrukpartner (die als voorbeeld zal dienen voor gelijkaardige samenwerkingen met volgende partners) mee te stappen in nieuwe initiatieven die we nemen, vaak ter ondersteuning van onze North Star doelstelling in groei in digitale abonnees. De contacten zijn gelegd, de plannen gemaakt. Ik kijk ernaar uit om ook concrete resultaten met iedereen te delen. Ons C-level (met onze CEO Xavier Bouckaert, onze CMO/CDO Stefan Seghers en onze General Manager Advertising) trekt heel actief mee aan de kar en zet mee zijn netwerk, zijn tijd en inzichten in. Hieruit spreekt vertrouwen en dat voelen we ook in elk gesprek.

Ik grijp ook even terug naar de recente blogpost van collega Hanna Thienpont. Ze gaf het belang van stakeholdermanagement mee met volgende woorden: ‘Zeker in het begin was het voor mij niet altijd even makkelijk om een overzicht te houden van de verschillende stakeholders en iedereen op de hoogte te houden doorheen dit project, maar stap voor stap werd dit steeds vanzelfsprekender voor mij.’ Laten we inderdaad blijven connecteren en elkaar inspireren, informeren en helpen om tot een mooi gezamenlijk resultaat te komen. In deze sportzomer kunnen onze Belgische Tornados en Cheetahs ons in Parijs inspireren in hoe elke schakel belangrijk is. Ik wens hen en ons alvast veel succes.

Voor nu…

Geniet van de zomer, het leven en elkaar.

Het lijkt alsof de schoolbel nog maar voor de laatste schooldag heeft gebeld, maar toch is het ondertussen al bijna een maand geleden dat dit gebeurde! Reikhalzend hadden de kindjes uitgekeken naar de grote vakantie, want zo’n schooljaar vraagt eigenlijk wel veel energie van hen. De oudste heeft zijn eerste leerjaar glansrijk doorstaan en nu is ook onze jongste op weg naar dat eerste leerjaar. Spannend allemaal! Maar voor we hier al aan denken, volgt eerst nog iets veel belangrijkers, namelijk heel veel ontspanning!

De reis naar Rhodos zit er ook al weer op. Een heel mooi eiland, maar over het hotel zullen we maar zwijgen. Eenmaal terug op de werkvloer, is het altijd een beetje een verrassing wie er wel of niet aanwezig zal zijn. Er is altijd wel iemand aan het genieten van zijn verlof of iemand die net terugkeert. De vakantieverhalen doen je watertanden naar de zon, want laat ons eerlijk zijn, een echt prachtige zomer kan je het niet noemen. Het is alsof de vier seizoenen allemaal in een maand de revue passeren.

Sinds het schrijven van mijn vorige blog, zijn we ook veranderd van locatie binnen het grote Roularta-gebouw. Een nieuwe stek, wat even wennen was, maar is dat niet altijd met veranderingen? Nu zijn we al enkele maanden verder en het is alsof we nooit ergens anders gezeten hebben. Ik heb ook al mogen kennismaken met het nieuwe systeem waarin we offertes zullen moeten maken. Helemaal anders dan wat we gewoon zijn en ook heel wat zoeken naar hoe het allemaal juist in elkaar zit. Maar ook hier zal dit wel op den duur een gewoonte worden.

Eerst nog wat genieten van die vakantiemaanden en laat ons duimen voor een zomer die wat langer duurt dan een paar dagen!

Kan je geloven dat ik al meer dan 9 maanden bij Roularta werk?  En ondertussen ben ik al een maand ver in mijn laatste traject van het Young Mediaholic Programma. De afgelopen maanden waren gevuld met kansen, uitdagingen en inspirerende momenten met collega’s.

Zoals ik reeds vertelde in mijn vorige blog, was ik de afgelopen maanden verantwoordelijk voor het herabonnerings- en Winback-project van Knack en Libelle. Een groot project dat veel waarde heeft, waar elke dag nieuwe uitdagingen en kansen waren om te groeien. Ik evalueerde onze huidige aanpak, deed onderzoek naar mogelijke strategieën, had gesprekken met experts en werkte op basis hiervan een nieuwe strategie uit. Ook dit heb ik al eens verteld, maar het is me gelukt om samen te zitten met de subscription marketeer van de Washington Post. Hiernaast heb ik veel technische kennis opgedaan. Zo heb ik leren werken met BlueConic, Basedriver, Mars en Webi. Allemaal programma’s waar ik enkele maanden geleden slechts een keer over had gehoord. Last but not least, heb ik veel geleerd op vlak van stakeholdermanagement. Bij zo’n groot project komt er namelijk veel kijken, waardoor er veel mensen bij betrokken zijn. Zeker in het begin was het voor mij niet altijd even makkelijk om een overzicht te houden van de verschillende stakeholders en iedereen op de hoogte te houden doorheen dit project, maar stap voor stap werd dit steeds vanzelfsprekender voor mij. Ik vond het zalig om de verantwoordelijkheid te hebben over zo’n groot project waar ik in contact kwam met zoveel verschillende mensen en programma’s. Tot slot bedank ik graag mijn Kim, Leonie, Jürgen, Philippe en al mijn andere collega’s van het Bene-team voor hun voortdurende support, alle wijze lessen en de gezellige dagen op kantoor.

Sinds 1 mei maak ik deel uit van het CRM-team (Customer Relationship Marketing) waar ik nauw samenwerk met Kevin en Annelies. Zij zijn mijn mentoren doorheen dit laatste traject. Bij CRM ligt de focus op het ondersteunen van marketeers met het uitrollen van digitale campagnes om de best mogelijke resultaten te behalen. Kort samengevat komt het neer op The Right Message, to the Right Person, in the Right Channel, at the Right Time. Mijn eerste dagen bij hen werd ik ingeleid in de wereld van CRM, werd mijn takenpakket uitgelegd en begon ik met het samenstellen van enkele e-mails die op de planning stonden. De overgang naar dit team verliep enorm soepel, waarschijnlijk omdat ik in het verleden al nauw had samengewerkt met Kevin en Annelies, en we elkaar dus goed kenden. Ook had ik reeds gewerkt met Basedriver, het programma dat wij elke dag gebruiken om e-mails uit te sturen.

Op dagelijkse basis werk ik voornamelijk samen met Kevin, die afgelopen week enkele dagen op verlof was. Dit betekende dat zijn taken en verantwoordelijkheden de mijne werden, wat resulteerde in een drukke, maar enorm leerrijke week. Voor het eerst was ik volledig verantwoordelijk: van het opstellen van de e-mails, tot het maken van de juiste selectie/het beschikbaar maken van de juiste selectie en het versturen van deze e-mails. In het begin van deze week ervaarde ik veel stress en was ik nerveus om iets niet goed te doen, maar elke dag voelde ik me zelfzekerder worden. Het is dan ook met veel plezier dat ik aan jullie meedeel dat alles goed verlopen is en dat de e-mails correct verstuurd zijn geweest. Het was een ongelofelijk leerzame tijd tot nu toe, en ik kijk ernaar uit om de komende weken nog meer bij te leren. Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog! 😊

Mijn brein deed het weer: een aantal (toevallige) punten zonder artificiële intelligentie aan elkaar linken voor een stevige portie gepeins rond het bijzondere in het alledaagse. Deze keer waren de prikjes gespreid over een dag of drie.

Het begon tijdens een rit naar kantoor. ‘One Day’ van Asaf Avidan weerklinkt uit de speakers. Volumeknop wat hoger en meezingen, mezelf niet storend aan wie zich misschien vermaakt aan hoe dat er vanuit zijn of haar perceptie moet uitzien. ‘One day baby we’ll be old and think of all the stories that we could have told’. Het was ooit de inspiratie voor mijn carpe diem gedicht ‘Op dagen oud en grijs’, dat een plekje kreeg in Wake-up Call en ook met stip genoteerd staat voor de bundel die in de baarmoeder van mijn inspiratie richting levensvatbaarheid rijpt. Dat zorgde op zich weer voor gedachten rond waar rij je naartoe en wat ga je daar waarom doen. Altijd goed om af en toe in de spiegel van je verwachtingen te kijken en zowel dankbaar als kritisch te zijn voor wat op je weg komt of waar je halt houdt, met een grote bocht omheen fietst dan wel op volle snelheid doorheen klieft.

Dezelfde avond breng ik een laatste groet aan een vroegere buurvrouw. Herinner me sinds ik van haar vertrek hoorde hoe we destijds voor haar deur wachtten op de bus die ons met boekentassen vol dromen voor toen en later naar school bracht. Hoe ik nu volwassenen een troostende knuffel geef bij het verlies van hun moeder terwijl we vroeger als jonge snaken samen lachend op en rond de straten speelden: schipper mag ik overvaren, hinkelen, voetbal, verstoppertje, slibberen (ons mooie dialectwoord voor glijden) op een zelfgemaakte ijspiste in het midden van de straat, niet altijd tot tevredenheid van niet-snotapen. In een tijd waar babbelen nog voor chatten in het alfabet van interactie stond en GPT hoogstens aan één of andere giftige substantie deed denken. Kapotte knieën maar een gerust gemoed. Ver weg van vergrijzende zorgen, verzorgen van vergrijzenden, vaarwel aan voorgeslacht en verlies van eigen vlees.

‘Is dit nu later’ van Stef Bos komt in me op want zag het beeld van mijn eerste auto die twee scholen later voor onze ouderlijke woonst geparkeerd stond en waarin mijn Spotify van toen ook zijn rake teksten bevatte. De tijd terug- of doordraaien zoals bij die cassetjes, via de zware drukknop van de radio of met een stylo wanneer het bandje uitgerafeld vastraakte en je enkel kon hopen dat de schade zou meevallen. Dat later is nu. En nu is zoals het is. Het volgende later valt weer af te wachten. Of zoveel mogelijk zelf te maken.

Twee dagen later ga ik bij mijn moeder langs. Met een portie pasta. Denk aan hoe zij vroeger een zak vol eten meegaf wanneer ik op zondagavond naar mijn Antwerpse kot trok. Zie hoe een kraan het huis aan de overkant gehalveerd heeft. Blijkbaar gisteren gestart. Het was al een tijd geleden van eigenaar veranderd. Toch toevallig dat de gedeeltelijke afbraak en heropbouw gestart worden op de dag dat de eerste bewoonster naar haar laatste rustplaats geleid wordt. En hoe snel dat gaat. Praat met ma over hoe de eerste generatie van de straat stilaan uitdooft en de volgende generaties hun dromen uitbouwen. En zo zijn vroeger, nu en later eigenlijk altijd op dezelfde plaats.

Eén van de boeken die we voorgeschoteld kregen tijdens het eerste jaar op de unief zweeft mijn gedachten binnen: ‘Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan’ (Louis Couperus), met onder andere de onherroepelijk voortschrijdende tijd en de angst voor de nakende ouderdom en de dood als thema’s. Dezelfde middag vullen we op vraag van ma samen de papieren voor een negatieve wilsverklaring en euthanasie bij een medisch onomkeerbare fysieke of mentale toestand in. Mijn moeder is nog prima bij de pinken. Ze weet wat ze wil. En wat ze niet wil. Vroeger. Nu. Later. Ook die laatste bocht wil ze liefst controleren. En couperen als het nodig is. Met een handtekening op een document als noodzakelijk wettelijk instrument. In de hoop dat het voor 20 jaar de kast in kan.

Drie dagen. Diepe gedachten. Dag dood. Leve het leven. Tot de cirkel rond is en eigenlijk oneindig wordt. Af en toe vierkant draaiend. Of met korte dan weer lange lijntjes als in een lang niet altijd rechthoekige driehoek waarvoor zelfs Pythagoras zijn neus zou ophalen. Wie onze formule uitvond, zal ze vermoedelijk nooit prijsgeven. En misschien maar goed ook. Wat ik van de wiskundige niet wist, is dat hij ook een School had. Zo lees ik online hoe de mens volgens hem zijn ware identiteit en de harmonie met de spirituele wereld heeft verloren en dat zijn leven daardoor onvolmaakt en vergankelijk is. Hoe het doel van zijn School was om de geest van de mens te bevrijden van de vele ketenen en banden die hem van jongs af vasthielden. Ik proef er zowaar een vleugje mindfulness in. Wetenschappen waren nooit mijn ding, die filosofische stelling gaat er bij mij in ieder geval net iets makkelijker in dan a² + b² = c². In een volgend stukje giet ik het misschien wel in een formule voor Kleine Gelukjes. Alles suggesties welkom…

Ik zit na een drukke werkdag op de trein naar huis. In mijn rugzak zit naast een lege brooddoos en een laptop met lege accu, een Libelle vol paasstickers. Ik lees Karens edito, en het verhaal van Anne Davis. Ondertussen heb ik voorpret bij het idee dat ik de stickers met konijntjes straks aan mijn vijfjarige zoon kan geven. Bij kerst vroeg hij na weken thuiskomen met kerstkaartjes, -stickers en een raamstift of er misschien een kerstwinkeltje op mijn werk was. Urenlang was hij ermee in de weer. Hij knutselde er een kerststalletje van, vrolijkte cadeautjes op, en versierde het raam. Ook deze keer glundert hij. “Stickers!” Roept hij als een kwispelend hondje.

Ik herken het van mama. Libelle is ook voor haar zoveel meer dan gewoon een boekje om te lezen. Ze scheurt alle blaadjes met puzzels voorzichtig uit. Voor papa de sudoku’s, de raadseltjes met zoekspelletjes voor haar kleinkinderen. Wanneer ze hen geconcentreerd boven het blad ziet hangen, weet ik dat ze blij is. Oude boekjes worden steevast gerecycleerd. Covers van Nest met schattige puppies of lieve eekhoorntjes veranderen in zelfgemaakte kaartjes. Plaatjes die resoneren met de jarige in kwestie worden uitgeknipt en toveren een saaie doos in geen tijd om tot een prachtig cadeau. Lekkere recepten? Die worden zonder twijfel uitgeprobeerd. Zoals vorige vakantie, toen zelf donuts maken een heus project werd. Ze haalde alle ingrediënten in huis, en kneedde samen met haar kleinzoon het deeg. Ze lieten het deeg rustig rijzen onder een handdoek, en gingen af en toe piepen of het al omhoog was gekomen. De dag nadien vormden ze zorgvuldig de gebakjes, en bakten ze alsof het om hun kostbaarste bezit ging. Om ze een paar uur later, als ze afgekoeld waren, te versieren met glazuur in vrolijke kleurtjes. Iedereen die op bezoek kwam, mocht meegenieten. Ik kreeg zelfs een doos mee die thuis de heerlijkste geur verspreidde.

Ik blijf dat wonderlijk vinden: hoe op de redactie een idee kan transformeren naar woorden met mooie plaatjes, en dat lezers er op hun beurt iets van maken dat je kan ruiken en proeven. En dat dan weer doorgeven, zodat iemands anders huis er zelfs lekker van gaat ruiken. Dat is wat Libelle zo bijzonder maakt. Het is een cadeautje voor jezelf, maar tegelijk ook voor iedereen om je heen. Als ik thuiskom met nieuwe stickers, weet ik oprecht niet wie er het meest blij is: de zoon omdat hij straks kan gaan plakken, of ik om de fonkelingen in zijn ogen.