Ik zit naast het ziekenhuisbed waarin mijn oma vredevol ligt te slapen. Volgens de dokters is ze zachtjes afscheid aan het nemen. Dit bed zal haar sterfbed zijn.

Het is hartverwarmend om haar 5 kinderen en bijbehorende kleinkinderen rond haar te zien zoemen. Ik denk dat ze stilletjes geniet van alle aandacht. Ze kan niks zeggen of zien, maar ze knijpt af en toe in ons hand. We hebben de kamer vol voorjaarsbloemen gezet. Inclusief lekker ruikende hyacinten die ik (als ik alleen met haar ben) op haar kopkussen leg. Haar ogen zijn al dagenlang dicht, maar ik weet zeker dat ze door de geur droomt dat ze in een veld vol bloemen ligt.

De momenten dat ik naast haar zit te ‘waken’, schrijf ik een stuk voor Libelle. Dat voelt best bijzonder. Het is dankzij haar dat ik ooit het plan aanvatte een brief te sturen met de vraag of ik stage mocht lopen op de Libelle-redactie. Als ik haar vroeg hoe haar dag geweest was, antwoordde ze ofwel dat ze met planten in de weer was geweest (tot haar 88 woonde ze op de boerderij), ofwel dat ze in haar “boek” had gelezen. Met haar boek bedoelde ze Libelle. Ze las ‘m elke week 3 keer, in de winter wel 4 keer. Haar oogjes glommen toen ze het me toevertrouwde. Ze had geen rijbewijs, maar de verhalen in Libelle brachten de buitenwereld bij haar binnen. Het verruimde haar wereld, en vooral: ze voelde zich gezien.

Dus toen Tine, onze chef reportage, vroeg of ik iets zou willen schrijven voor Libelle over rouw en het verlies van mijn broer, heb ik geantwoord dat ik het een beetje spannend vind, maar dat ik het toch ga doen. Omdat dat is wat we moeten doen. Schrijven uit het hart. Veel mensen voelen zich eenzaam. Mijn oma toonde dat verhalen zo sterk en krachtig kunnen zijn dat ze verbinden. Dat ze het gevoel geven: je bent niet alleen. Ik ben best trots op hoe we dat als Libelle-familie elke week opnieuw klaarspelen.

Intussen is mijn nichtje de kamer binnen gelopen. Ze zit naast me met dikke buik. Ook mijn kuikens komen straks nog even dag zeggen. Mijn oma weet dat, en het lijkt alsof ze erop wacht. Alsof ze de fakkel bewust wil doorgeven aan de nieuwe generatie. Mij wijst mijn meter op haar manier nog een laatste keer de weg: authentieke en eerlijke verhalen, dat is wat waar de wereld nood aan heeft. Vandaag meer dan ooit.