Onlangs vierden we de tweede verjaardag van ons zoontje! Twee jaar al! Wat is de tijd voorbij gevlogen! Zijn eerste lachje, zijn eerste stapjes, zijn eerste woordjes… zoveel veranderingen op korte tijd en allemaal mijlpalen om te koesteren. Het was ook een periode waarin we ons moesten aanpassen en ons nieuwe dingen eigen moesten maken. En ons huis peuterveilig maken. Wat is ons leven in die twee jaar veranderd!
Maar het leven is natuurlijk van iedereen de voorbije twee jaar veranderd. Al lag dat niet aan onze zoon… De pandemie heeft er immers voor gezorgd dat we allemaal anders zijn gaan leven. Er kwam iets nieuws in ons leven waardoor we onze dagelijkse routines plots volledig moesten herzien: thuiswerken met kinderen die niet naar school gingen en plots een deel van onze kantooromgeving werden. Een koffie aan de automaat werd daarbij een trip naar de keuken en de korte update over de laatste nieuwtjes met collega’s werd een opfrissing van de tafels van vermenigvuldiging. De levenslijn met de werkvloer werd er een van zoommeetings en chatsessies.
Ondertussen zijn we met de tweede verjaardag van de pandemie ook beland in de periode van “ik ben twee en ik zeg nee”. Anders dan bij de gemiddelde peuter is dat iets minder geworden voor Covid-19. De maatregelen zijn inderdaad wat soepeler geworden, al leek het venijn met de omikronvariant wel in de staart te zitten. De meesten zijn al een vaccinprik verder, maar thuiswerken is wel nog steeds de norm. Quarantaines zorgen er bovendien voor dat zo’n huisarrest recent eerder regel dan uitzondering wordt. En dat heeft ongetwijfeld een impact op de organisatie, maar ondertussen jongleren we gelukkig met zoom en andere digitale hulpmiddelen om naar best vermogen alle ballen, professioneel en privé, in de lucht te houden.

Al is het natuurlijk niet altijd een sinecure. Wie niet kan rekenen op de hulp van bijvoorbeeld grootouders heeft meer dan twee handen en twee voeten nodig om die ballen in de lucht te houden. Hoe leg je een kindje van bijvoorbeeld 4 jaar uit dat het stil moet zijn terwijl je een belangrijke call hebt? Of hoe kan je het een hele werkdag bezig houden, zonder dat je continu moet helpen meespelen?
Sowieso snakken we allemaal naar wat normaliteit. Geen nieuwe, maar echte. Een derde kaars uitblazen op de coronataart is dus hopelijk niet nodig. Tegen dan gaat onze kleine kapoen wel al naar de klas en wacht ook hem wel een nieuw normaal. En dat wordt weer even wennen. Voor hem, maar ook voor ons. Maar corona heeft ons gelukkig wel geleerd hoe om te gaan met verandering. De silver lining, weet je wel…