Toen ik halfweg april de draad opnieuw oppikte na mijn moederschapsrust, werd ik op mijn eerste Zoom-meeting verwelkomd. Wist ik toen veel dat ik, net als mijn collega’s die het ondertussen al gewoon waren, in een nieuw tijdperk stapte.
Al snel kreeg ik een uitnodiging voor een korte, dagelijkse ochtendmeeting met mijn dichtste collega’s. Op deze meeting kan iedereen de status van lopende projecten meedelen en eventueel blokkerende punten aankaarten. Een ideale meeting voor mij dus om terug mee te zijn!
Ook de meetings met ons scrum-team waren vlotjes omgetoverd van fysieke naar digitale meetings. Bij de backlog refinement, waarbij stories of projecten toegelicht worden, of tijdens de sprint review, kan je gemakkelijk (nu ja, soms toch , je scherm delen met de collega’s. En ook de sprint retrospectief, waarbij we traditioneel onze opmerkingen op Post-its schrijven en erop stemmen, werd vervangen door een waardig alternatief in Google Docs.
Het was even wennen om vanuit mijn woonkamer binnen te gluren in de privé-werkomgeving van mijn collega’s, maar ondertussen ken ik al goed iedereen zijn werkstek. Al zorgen sommige collega’s af en toe nog eens voor een nieuw decor, soms zelfs tijdens een meeting, wat voor de nodige hilariteit zorgt. Net zoals we ook al eens werkmannen zien passeren op de achtergrond om ze daarna ook effectief aan het werk te horen.
En ik vermoed dat iedereen wel al eens vergeten is zijn micro terug te activeren wanneer hij of zij net aan het woord is. Waardoor de anderen je als een vis zien babbelen in beeld. Of misschien dacht je ook al eens dat je micro uitgeschakeld stond wanneer een huisgenoot even iets kwam zeggen, maar dat dat net niet het geval bleek te zijn. Gênante momenten loeren dus ook in een virtuele wereld snel om de hoek.
Er zijn nog meer gelijkenissen met fysieke meetings. Zoals collega’s die te laat komen, of die in een verkeerde “vergaderzaal” zitten, of meetings die uitlopen waardoor je plots ongewild binnendringt in een andere meeting.
Je ziet het, alles went. En al bij al is het een heel goeie oplossing om op een veilige manier de afstand tussen de collega’s kleiner te maken zodat ons werk toch ongehinderd kan worden verder gezet. En af en toe een vrolijke babykreet of een verstrooid gezinslid in beeld kan, in de meeste gevallen, voor die extra kruiding zorgen en de band tussen de collega’s verder versterken.
