16/04/2024  door Tommy Browaeys

Mijn brein deed het weer: een aantal (toevallige) punten zonder artificiële intelligentie aan elkaar linken voor een stevige portie gepeins rond het bijzondere in het alledaagse. Deze keer waren de prikjes gespreid over een dag of drie.

Het begon tijdens een rit naar kantoor. ‘One Day’ van Asaf Avidan weerklinkt uit de speakers. Volumeknop wat hoger en meezingen, mezelf niet storend aan wie zich misschien vermaakt aan hoe dat er vanuit zijn of haar perceptie moet uitzien. ‘One day baby we’ll be old and think of all the stories that we could have told’. Het was ooit de inspiratie voor mijn carpe diem gedicht ‘Op dagen oud en grijs’, dat een plekje kreeg in Wake-up Call en ook met stip genoteerd staat voor de bundel die in de baarmoeder van mijn inspiratie richting levensvatbaarheid rijpt. Dat zorgde op zich weer voor gedachten rond waar rij je naartoe en wat ga je daar waarom doen. Altijd goed om af en toe in de spiegel van je verwachtingen te kijken en zowel dankbaar als kritisch te zijn voor wat op je weg komt of waar je halt houdt, met een grote bocht omheen fietst dan wel op volle snelheid doorheen klieft.

Dezelfde avond breng ik een laatste groet aan een vroegere buurvrouw. Herinner me sinds ik van haar vertrek hoorde hoe we destijds voor haar deur wachtten op de bus die ons met boekentassen vol dromen voor toen en later naar school bracht. Hoe ik nu volwassenen een troostende knuffel geef bij het verlies van hun moeder terwijl we vroeger als jonge snaken samen lachend op en rond de straten speelden: schipper mag ik overvaren, hinkelen, voetbal, verstoppertje, slibberen (ons mooie dialectwoord voor glijden) op een zelfgemaakte ijspiste in het midden van de straat, niet altijd tot tevredenheid van niet-snotapen. In een tijd waar babbelen nog voor chatten in het alfabet van interactie stond en GPT hoogstens aan één of andere giftige substantie deed denken. Kapotte knieën maar een gerust gemoed. Ver weg van vergrijzende zorgen, verzorgen van vergrijzenden, vaarwel aan voorgeslacht en verlies van eigen vlees.

‘Is dit nu later’ van Stef Bos komt in me op want zag het beeld van mijn eerste auto die twee scholen later voor onze ouderlijke woonst geparkeerd stond en waarin mijn Spotify van toen ook zijn rake teksten bevatte. De tijd terug- of doordraaien zoals bij die cassetjes, via de zware drukknop van de radio of met een stylo wanneer het bandje uitgerafeld vastraakte en je enkel kon hopen dat de schade zou meevallen. Dat later is nu. En nu is zoals het is. Het volgende later valt weer af te wachten. Of zoveel mogelijk zelf te maken.

Twee dagen later ga ik bij mijn moeder langs. Met een portie pasta. Denk aan hoe zij vroeger een zak vol eten meegaf wanneer ik op zondagavond naar mijn Antwerpse kot trok. Zie hoe een kraan het huis aan de overkant gehalveerd heeft. Blijkbaar gisteren gestart. Het was al een tijd geleden van eigenaar veranderd. Toch toevallig dat de gedeeltelijke afbraak en heropbouw gestart worden op de dag dat de eerste bewoonster naar haar laatste rustplaats geleid wordt. En hoe snel dat gaat. Praat met ma over hoe de eerste generatie van de straat stilaan uitdooft en de volgende generaties hun dromen uitbouwen. En zo zijn vroeger, nu en later eigenlijk altijd op dezelfde plaats.

Eén van de boeken die we voorgeschoteld kregen tijdens het eerste jaar op de unief zweeft mijn gedachten binnen: ‘Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan’ (Louis Couperus), met onder andere de onherroepelijk voortschrijdende tijd en de angst voor de nakende ouderdom en de dood als thema’s. Dezelfde middag vullen we op vraag van ma samen de papieren voor een negatieve wilsverklaring en euthanasie bij een medisch onomkeerbare fysieke of mentale toestand in. Mijn moeder is nog prima bij de pinken. Ze weet wat ze wil. En wat ze niet wil. Vroeger. Nu. Later. Ook die laatste bocht wil ze liefst controleren. En couperen als het nodig is. Met een handtekening op een document als noodzakelijk wettelijk instrument. In de hoop dat het voor 20 jaar de kast in kan.

Drie dagen. Diepe gedachten. Dag dood. Leve het leven. Tot de cirkel rond is en eigenlijk oneindig wordt. Af en toe vierkant draaiend. Of met korte dan weer lange lijntjes als in een lang niet altijd rechthoekige driehoek waarvoor zelfs Pythagoras zijn neus zou ophalen. Wie onze formule uitvond, zal ze vermoedelijk nooit prijsgeven. En misschien maar goed ook. Wat ik van de wiskundige niet wist, is dat hij ook een School had. Zo lees ik online hoe de mens volgens hem zijn ware identiteit en de harmonie met de spirituele wereld heeft verloren en dat zijn leven daardoor onvolmaakt en vergankelijk is. Hoe het doel van zijn School was om de geest van de mens te bevrijden van de vele ketenen en banden die hem van jongs af vasthielden. Ik proef er zowaar een vleugje mindfulness in. Wetenschappen waren nooit mijn ding, die filosofische stelling gaat er bij mij in ieder geval net iets makkelijker in dan a² + b² = c². In een volgend stukje giet ik het misschien wel in een formule voor Kleine Gelukjes. Alles suggesties welkom…

 04/04/2024  door Jolien Hens

Ik zit na een drukke werkdag op de trein naar huis. In mijn rugzak zit naast een lege brooddoos en een laptop met lege accu, een Libelle vol paasstickers. Ik lees Karens edito, en het verhaal van Anne Davis. Ondertussen heb ik voorpret bij het idee dat ik de stickers met konijntjes straks aan mijn vijfjarige zoon kan geven. Bij kerst vroeg hij na weken thuiskomen met kerstkaartjes, -stickers en een raamstift of er misschien een kerstwinkeltje op mijn werk was. Urenlang was hij ermee in de weer. Hij knutselde er een kerststalletje van, vrolijkte cadeautjes op, en versierde het raam. Ook deze keer glundert hij. “Stickers!” Roept hij als een kwispelend hondje.

Ik herken het van mama. Libelle is ook voor haar zoveel meer dan gewoon een boekje om te lezen. Ze scheurt alle blaadjes met puzzels voorzichtig uit. Voor papa de sudoku’s, de raadseltjes met zoekspelletjes voor haar kleinkinderen. Wanneer ze hen geconcentreerd boven het blad ziet hangen, weet ik dat ze blij is. Oude boekjes worden steevast gerecycleerd. Covers van Nest met schattige puppies of lieve eekhoorntjes veranderen in zelfgemaakte kaartjes. Plaatjes die resoneren met de jarige in kwestie worden uitgeknipt en toveren een saaie doos in geen tijd om tot een prachtig cadeau. Lekkere recepten? Die worden zonder twijfel uitgeprobeerd. Zoals vorige vakantie, toen zelf donuts maken een heus project werd. Ze haalde alle ingrediënten in huis, en kneedde samen met haar kleinzoon het deeg. Ze lieten het deeg rustig rijzen onder een handdoek, en gingen af en toe piepen of het al omhoog was gekomen. De dag nadien vormden ze zorgvuldig de gebakjes, en bakten ze alsof het om hun kostbaarste bezit ging. Om ze een paar uur later, als ze afgekoeld waren, te versieren met glazuur in vrolijke kleurtjes. Iedereen die op bezoek kwam, mocht meegenieten. Ik kreeg zelfs een doos mee die thuis de heerlijkste geur verspreidde.

Ik blijf dat wonderlijk vinden: hoe op de redactie een idee kan transformeren naar woorden met mooie plaatjes, en dat lezers er op hun beurt iets van maken dat je kan ruiken en proeven. En dat dan weer doorgeven, zodat iemands anders huis er zelfs lekker van gaat ruiken. Dat is wat Libelle zo bijzonder maakt. Het is een cadeautje voor jezelf, maar tegelijk ook voor iedereen om je heen. Als ik thuiskom met nieuwe stickers, weet ik oprecht niet wie er het meest blij is: de zoon omdat hij straks kan gaan plakken, of ik om de fonkelingen in zijn ogen.

 08/02/2024  door Mark Daemen

Het overkomt ons allemaal wel eens dat een situatie een vonk doet overslaan in ons brein en we een liedje in ons hoofd afspelen dat ons daarna niet meer loslaat. Een oorworm. Maar dan zonder het nummer eerst te horen.

Vandaag is dat alvast voor mij ‘Everybody Rejoice’. Everybody what? Dit nummer kennen we waarschijnlijk allemaal het best als ‘A brand new day’. Een klassieker uit de Wizard of Oz met de fantastische stem van Diana Ross. Om de oorworm ook bij jullie te lanceren:

Can’t you feel a brand new day?
Can’t you feel a brand new day?
Can’t you feel a brand new day?
Can’t you feel a brand new day?
En als dat niet lukt eens clicken op https://www.youtube.com/watch?v=IJFgwc1KzQ8

Sorry voor de oorworm.

Waarom ik aan dit nummer denk?

Dit nummer zou als gegoten passen in het repertoire van onze Roularta Band, een coverband samengesteld uit topmuzikanten uit verschillende afdelingen. De General Manager van Roularta Advertising, Philippe Belpaire, is alvast een begenadigd pianist. Het nummer brengt mij dan ook terug naar 11 januari. Het was verzamelen geblazen met al onze collega’s om de 70^ste verjaardag van Roularta te vieren in de Carré in Willebroek. Regi was de ‘northstar’ van de avond maar ik heb even zeer genoten van onze Roularta Band als van onze eigen DJ talenten, Steven Vangenechten en Jeroen Van Raemdonck. Een frisse start van het jaar waarbij we collega’s die we niet zo vaak zien in de armen konden sluiten. Met een glimlacht op mijn gezicht denk ik terug aan hoe meer dan één collega opging in de ‘jaren 50’ dresscode.

Waarom ik nog aan dit nummer denk?

Op 25 januari gaven onze CEO, Xavier Bouckaert en CFO, Steven Vandenbogaerde een diepgaand inzicht in de drie kernpijlers van onze Strategie 2024-2027. Deze pijlers zullen de komende jaren onze bedrijfskoers bepalen. Deze strategie is niet alleen richtinggevend voor ons bedrijf, maar het is ook een roadmap die ons pad naar succes in de komende jaren definieert.

Voor mij persoonlijk zit er hierin ook een ‘brand new’ start. Samen met Stijn Brysbaert als product manager en Esther Sys als customer success manager ben ik de trekker voor de pijler Strategische Partnerships. Wij leggen bruggen met interne en externe partners om nieuwe lange termijn inkomsten te creëren die starten vanuit onze ‘kern’: onze content, onze merken, onze lezersrelaties,…

Tegelijkertijd een hele eer en uitdaging. Het is heel fijn om zien hoe collega’s ons aanspreken met ideeën om onze ambitieuze doelstelling waar te maken. Succes zullen we halen als ‘one team, one family’.

Waarom ik ook nog aan dit nummer denk?

Voor velen in al onze teams zit er in 2024 een nieuw elan in zijn of haar carrière. Zo kan je in de blog van mijn collega Hanna Thienpont alvast haar verandertraject volgen. In veel teams zijn naar aanleiding van de Strategie2024-2027 de rollen en verantwoordelijkheden hieraan aangepast. Soms nog wat zoekend maar gelukkig met frisse moed en het geloof in de ‘bestemming’. Ik ben alvast heel fier op de nabije teamleden die ik nieuwe verantwoordelijkheden zie opnemen en daarin de eerste successen boeken.

Nu voel je het zeker ook, die Brand New Day. Intussen koos ons communicatieteam zonder af te weten van deze blog voor een ‘Branded New Day’ als titel en centraal thema voor het event dat wij eind maart zullen organiseren om onze activiteiten rond branded content, ook wel eens native advertising genoemd, extra in de verf te zetten. Dit belooft een hoogtepunt in ons jaar te worden gezien we als advertentieteam met dit type van campagnes het verschil maken. We zetten de kracht van onze merken in en creëren content die past bij het dna van onze merken en lezers. We hebben dan ook een groot marktaandeel te verdedigen in dit advertentietype. Hier lees je later zeker meer over.

Voor nu…
Geniet van de winter, het leven en elkaar.

 08/02/2024  door Nathalie Willems

“Poeh, ik voel dat ik geen twintig meer ben”, lachte collega C. toen ik haar onlangs belde met een vraag over een klant. “Ik ook niet’’, grapte ik, “maar het was wel heel fijn om even te doen alsof!”  Voor wie het nog niet begrepen had: deze conversatie vond plaats op vrijdag 12 januari, de ochtend na de Roularta-party. Roularta werd 70, en dat werd passend gevierd met een spetterend feest in ware fifties-stijl in de Carré – een iconisch, heropgebouwd paviljoen van Expo 58 en dé uitgelezen locatie voor dit event. Uit alle hoeken van het land kwamen piekfijn uitgedoste collega’s naar Willebroek afgezakt. De sfeer zat er meteen goed in, met optredens van de Roularta Band en het dj-duo Van Raemdonck-Van Genechten die de perfecte opwarmers bleken voor hoofdact Regi. Ik had Regi nog nooit live aan het werk gezien en was toch wel onder de indruk. Sportpaleis of Carré: die man kan er wat van! De hele zaal ging uit de bol en shakete mee op zijn opzwepende beats.  We waren één grote happy bende, die avond, en ik maakte me de bedenking dat we dat gevoel van samenhorigheid moesten koesteren. En vasthouden.

“Il faut de tout pour faire un monde”, zei mijn grootmoeder zaliger altijd, en dat is nergens meer waar dan op de werkvloer, waar je in een spreekwoordelijke smeltkroes van persoonlijkheden terechtkomt. Introverte types en extraverte mensen,  einzelgängers en groepsspelers, creatieve geesten en nuchtere karakters, bedachtzame individuen en echte flapuiten, diva’s en stille krachten, échte inspirators en pietjes-precies: je komt ze vroeg of laat allemaal tegen. Elk op hun eigen manier zorgen ze voor een bepaalde dynamiek en bepalen ze de sfeer. Met sommige collega’s klikt het vanzelf, met andere gaat het connecteren wat moeizamer. Zelf behoor ik tot de groepen ‘extravert’ en ‘flapuit’, wat gelijkgestemden meestal wel prettig vinden, maar rustigere collega’s als ‘luidruchtig’ en ‘erg aanwezig’ kunnen ervaren (sorry, guys!).  Maar één ding is zeker: ik ben een teamplayer, altijd al geweest.

Verschillende types dus, waarmee je moet (leren) samenwerken. In je eigen team, maar ook daarbuiten. Want samenwerken is gewoon nodig. Samen ben je niet alleen sterker, maar kom je ook tot betere resultaten. En als er succesjes geboekt worden, is het zoveel fijner als je die ook met je collega’s kan delen. Samenwerken is ook eenvoudig, vind ik. Het gaat over mekaar stimuleren en inspireren. Maar ook over mekaar door dik en dun steunen en weten dat je op elkaar kan rekenen. Het is tenslotte niet het team met de beste spelers dat wint, maar wél de spelers met het beste team die winnen.

Of je het nu eenvoudig vindt of niet: Happie zet je op de goede weg. Dit engagement bundelt een aantal principes die makkelijk toepasbaar zijn om goed samen te werken en te functioneren in een aangename, respectvolle werkomgeving. Zo creëren we dat fijne samenhorigheidsgevoel. Niet alleen op de dansvloer, maar ook op de werkvloer!

 05/02/2024  door Hanna Thienpont

Sinds januari ben ik begonnen aan een nieuw hoofdstuk in het Young Mediaholic Program en maak ik deel uit van het team Product Management en Data. Spoiler alert: ik ben verantwoordelijk voor een ongelofelijk interessant project en werk samen met ervaren mensen die me op dagelijkse basis veel bijleren. Dit gezegd zijnde, vind ik het belangrijk om eerlijk te zijn met jullie, dus laat me jullie even vertellen hoe de afgelopen vijf weken zijn verlopen voor mij.

Wisselen van team is niet vanzelfsprekend, of dat was het toch voor mij niet. Ik had mezelf er misschien ook niet voldoende mentaal op voorbereid, maar ik ging er initieel vanuit dat de overgang soepel zou verlopen. Mijn eerste twee dagen op het werk voelde ik me eenzaam, alsof ik zweefde tussen twee teams. Ik kende namelijk nog niemand in mijn nieuw team en ik voelde me ook geen deel meer van mijn vorig team. Ik ervaarde terug alle emoties die ik voelde tijdens mijn eerste dagen bij Roularta: onzekerheid, eenzaamheid, stress en prestatiedruk. Maar deze emoties waren eigenlijk niet terecht. Ik was niet eenzaam, allesbehalve zelfs.

Kim, Leonie, Jürgen, Marc en tal van andere collega’s zoals Kevin en Annelies ontvingen me met open armen. Dat is eigenlijk zelfs een beetje een understatement. Iedereen was héél blij dat ik er was: een nieuwe collega die haar volledige aandacht kan smijten op het herabonnering- en winback-project van Knack en Libelle. Iedereen nam hun tijd om met mij samen te zitten, kennis te maken en mij wegwijs te maken binnen het project en de afdeling. Ook had ik geen reden om onzeker te zijn, want ik word zo goed begeleid en opgevolgd in mijn nieuw project dat falen amper voelt als een mogelijkheid. Hiervoor zet ik graag even mijn meters, Kim Vansteenkiste en Leonie Bakker, in de spotlight. Iemand dat ook niet vergeten mag worden, is Veerle Hofman. Zij is namelijk de enige constante doorheen mijn traject. Dat ze mijn rots in de branding is bij Roularta, lijkt me een correcte verwoording. Ze vangt me op als ik het nodig heb, ze leest mijn emoties sneller dan dat ik besef wat er gaande is en haar advies motiveert me elke keer opnieuw.

Ik heb het hierboven al even vermeld tussen de soep en de patatten, maar ik ben verantwoordelijk voor het herabonnering- en winback-project van Knack en Libelle. Dit houdt in dat ik ervoor zorg dat de abonnees die de keuze maken om hun abonnement niet te verlengen of te vernieuwen, dit wel doen. Een boeiend project dat begon met onderzoek, de nodige programma’s leren kennen, het verschil begrijpen tussen herabonnering en winback, en het in kaart brengen van onze huidige aanpak. Ondertussen heb ik een plan van aanpak uitgewerkt dat momenteel under review is bij mijn collega’s en ben ik bezig met het uitschrijven van content om te gebruiken tijdens dit project. Later vandaag zit ik samen met de subscription marketeer van de Washington Post, om hun strategie beter te begrijpen. Zij hebben namelijk ook recent een project rond winback uitgevoerd en hadden erg positieve resultaten. Eerlijk, hoe cool is dat? 😀

Er zijn nog zoveel interessante zaken in verband met mijn project dat ik jullie zou willen vertellen, maar ik ga deze blog toch ergens moeten afsluiten. Ik voel me trots om te werken aan zo’n belangrijk project en ben dankbaar voor mijn collega’s en de opportuniteit die ik gekregen heb. Laat me gerust iets weten als je meer wilt weten over dit project, of spreek me eens aan in de gang, want ik vertel je er met veel plezier over. 😊

 29/01/2024  door Jilly Olivier

Begin januari, terug op de werkvloer na een gezellige eindejaarsperiode. Nieuwjaarswensen worden uitgewisseld, net als de verhalen over wat we allemaal gegeten hebben op kerstavond of oudjaar.Maar ook dat typische zinnetje hoor je altijd maar opnieuw terugkeren: Wat is jouw goede voornemen voor dit jaar?
Mijn antwoord is altijd kort en krachtig. Niets. Ik doe daar niet aan mee. Goede voornemens worden toch meestal geen volledig jaar volgehouden, dus dat bespaart me dan ook alweer een teleurstelling. Al moet ik toegeven dat ik er dit jaar toch misschien wel eentje heb.

Waar de Oempa Loempa’s in mijn eerste blog me deden denken aan mijn eerste keer in de drukkerij, zorgde deze maand een andere Oempa Loempa voor een bron aan inspiratie voor een nieuw boek. We keken naar de film Wonka, de prequel van Sjakie en de chocoladefabriek, in de bioscoop en het magische, onbezonnen verhaal deed me ook nu weer kippenvel krijgen. Wat moet het leuk zijn om zo’n verhalen te bedenken, zonder beperkingen. Waar alles kan en alles mag.
Als leerling in het vijfde leerjaar schreef ik mijn eerste verhaal. Iets over een oerwoud waarin vreemde dingen gebeurden. Het verhaal is nog nooit afgeraakt en als ik het nu opnieuw lees, is het uiteraard heel kinderlijk geschreven.
Hoewel ik dat verhaal graag wat ‘volwassener’ had herschreven, werd mijn eerste boek dat ik ooit voltooide geen avonturenverhaal, maar een thriller.
Drie thrillers later, voel ik het toch weer kriebelen om me te wagen aan een fantasievoller verhaal. Meer in de vorm van een jeugdboek.
De eerste pennenkrabbels zijn gezet en daarmee ben ik dan ook begonnen aan mijn goede voornemen van dit jaar: een vierde boek voltooien.

2024 belooft ook een spannend jaar te worden. Dit jaar is het al tien jaar dat ik offertes maak in hetzelfde erp-systeem. Iets waarin je blindelings je weg vindt en waarin alles vanzelfsprekend lijkt. Nu wordt er plaats gemaakt voor een totaal nieuw systeem. Het lijkt een beetje alsof we opnieuw van nul moeten beginnen.
Voor heel wat mensen zal dit een grote aanpassing zijn. Maar eens we het onder de knie hebben, zal alles weer vanzelfsprekend lijken. Een uitdaging waarbij we als collega’s als team zullen in slagen.

Wat de rest van 2024 voor ons in petto heeft, is nog een grote verrassing, maar laten we er vooral een magisch jaar van maken waarin al onze dromen mogen uitkomen.

 18/01/2024  door Tommy Browaeys

Ondanks alle kommer en kwel die zich het voorbije jaar op het wereldtoneel afspeelde, waarbij ik nog altijd niet begrijp hoe het in gods- of andere naam mogelijk is wat mensen elkaar aandoen, waren er ook lichtpuntjes. Soms zijn ze voorbij nog voor je er bij stilstaat. Op andere momenten blijven ze een tijd in je hoofd hangen. Zo kreeg ik het spontaan warm van het woord koesterhuis, dat ik nooit eerder hoorde. Met dat initiatief wil het Berrefonds een plek bieden waar de ruime kring rond een overleden kind terechtkan voor troost, inspiratie, een luisterend oor, menselijke warmte of stilte.

De koesterkoffer kende ik al, om herinneringen te bewaren aan iemand die er niet meer is. Het kunnen spullen zijn die na iemands overlijden dat speciale plekje krijgen of iets wat iemand, al dan niet zwaar ziek, wil nalaten voor dierbaren. Het doet me wat denken aan die grote bananendozen op onze zolder, vol spullen van lang vervlogen tijden. Een aantal jaren geleden heb ik grote schoonmaak gehouden en dat werd een tocht doorheen heel wat herinneringen, die zowel mijn mondhoeken omhoog deden krullen als zilt vocht aan mijn ogen ontlokten. Als je tijd hebt, duik dan maar even mee: Kennisrecyclage.

Soms ontmoet je plots mensen die bijvoorbeeld bijna 40 jaar geleden mee voor items in jouw doos of koffer gezorgd hebben. Zo liep ik recent tijdens een uitvaardienst een jeugdtrainer en ploegverantwoordelijke tegen het lijf. Fijn om respect te tonen voor de persoon die we samen gekend hebben, kort van gedachten te wisselen rond wat me onder hun sportieve vleugels als 14- tot 16-jarige dreef en met elkaar te delen welk parcours we de voorbije decennia afgelegd hebben. Ik weet niet waarom, maar het beeld van een ketting komt in me op, met parels die aan elkaar geregen zijn. Afgewisseld met soms irriterende zandkorrels waarvan er nu en dan eentje, zoals de parabel het wil, als met de gave van een oester in zo’n kostbaar bolletje omgezet wordt. Zo verdient zelfs kommer gekoesterd te worden. Zeker wanneer persoonlijke kwel je na een stevige queeste naar je kwaliteiten leidt.

“De menselijke ziel is nu eenmaal zo ingesteld, dat eerder de schijn dan de werkelijkheid haar imponeert.” (Erasmus)

Die kwaliteiten verdienen een plekje in de koesterkamers van je hart, terwijl het bewuste besef ervan zich een stukje hoger tussen je oren mag nestelen. En wanneer er geen ruis op de vertrouwensrelatie tussen beide zit, kan je in alle authenticiteit door je biotoop glijden. Wanneer er storingen optreden, is het tijd voor een blik in de spiegel en de zelfreflectie of je bent en doet wie je ziet.  In alle mildheid. Kijk ook eens naar je context, naar wie er mee in jouw persoonlijke of professionele tuin glijdt. Waar voel je ruis? En vooral: vind je de wijsheid om te beseffen wat je wil of kan veranderen?

Mensen kan je niet veranderen, hoogstens proberen om hun perceptie bij te sturen wanneer je voelt dat ze niet de persoon zien die jij in de spiegel ontmoet. Laat het los wanneer het niet lukt of wanneer je ter wille van de context of anderen in een huid ‘moet’ kruipen die niet de jouwe is. En overweeg je opties waar en met wie je kunt doen wie je bent. Want je authenticiteit verdient een nest in alle koesterplekjes. Zorg dat je jezelf daar altijd her-innert.

wie
ik ben
is
wat je ziet

als
je niet komt
zoals je bent
kom je beter niet

Ik wens je een authentiek 2024, waarin je nieuwe herinneringen niet uitstelt, zodat ze voor warmte in je koesterkamers zorgen, lang voordat ze in de koesterkoffer van jezelf of je dierbaren terechtkomen.

 05/07/2023  door Nele Vannobel

Na maanden van analyse, ontwikkeling en testen, was het eindelijk zover. In de vroege ochtend van 9 mei stapten we met ons registratiesysteem over naar een nieuwe provider: we ruilden Janrain/Akamai in voor OneWelcome (= Thales Group).

En vroeg was in dit geval echt wel vroeg. Of zo voelde het toch aan voor ons. Na slechts enkele uurtjes slaap, of bij sommigen zelfs geen slaap, verzamelden we om 2u ’s nachts bij onze bureaus in de IT-afdeling. De nodige hoeveelheid koffie zorgde ervoor dat we deze speciale werkdag konden starten. Die eerste uren hadden iets bijzonders: de donkerte van de nacht, enkel het licht dat in onze afdeling brandde, de stilte op de bureaus en in de gangen. Alleen het getokkel op de toetsenborden was hoorbaar.

We hadden allen wel een portie gezonde stress: aangezien ons registratiesysteem verweven zit in heel wat van onze interne systemen en toepassingen (denk maar aan de redactionele websites, de Mijn Magazines-app en website, de e-commerceplatformen, enz.) was het spannend afwachten of alles wel goed zou verlopen. Al snel doken dan ook tijdens de eerste uren en dagen de belangrijkste bugs en pijnpunten op. Wat kon, losten we zo snel mogelijk intern of met behulp van OneWelcome op. Andere zaken werden verder opgepikt in de hypercare-periode. Deze nam jammer genoeg meer tijd in beslag dan initieel verwacht, maar ondertussen zijn we op het punt gekomen dat het registratiesysteem terug stabiel is.

En zo’n lange werknacht? Die willen we zeker nog eens overdoen voor de overstap van de Nederlandse titels van Baarn en Amsterdam naar OneWelcome!

 02/11/2023  door Jilly Olivier

(de; m/v/x; meervoud: collega’s, collegae; verkleinwoord: collegaatje)
iem. die werkt in hetzelfde beroep, in hetzelfde bedrijf

Wat gaat de tijd snel!
Als ik terugkijk naar de voorbije zomermaanden, lijken die wel in een vingerknip voorbijgevlogen.
De perfecte afsluiter, het Roularta Summer Festival, was echt een schot in de roos! Onder een stralende zon genieten van muziek met een hapje en drankje erbij, zalig toch?
En niet getreurd, ook de gezelligste periode van het jaar komt er weer aan!
Met een dekentje knus voor de televisie nestelen of nog beter, een boek lezen in de zetel met een warm kopje thee erbij terwijl buiten de bladeren van de bomen gerukt worden tijdens een of andere herfststorm.
Op en top cliché! Want met jonge kindjes in huis, lijkt dat wel een utopie. Buiten spelen zit er niet altijd meer in, dus wordt de woonkamer soms omgebouwd tot een ware jungle waarin je een heel parcours moet afleggen om van de inkom naar de keuken te stappen. Of zeg maar, te springen.

Het verschil met de werksfeer is groot. Waar het soms chaotisch en luidruchtig is thuis, straalt ons bureau op het werk toch meer rust uit.
Ook al is het druk en vliegen de prijsaanvragen ons om de oren, toch is er geen chaos.
Volgens mij dragen al die topcollega’s daar aan bij.
We springen bij waar nodig en staan altijd klaar voor elkaar. Een luisterend oor of een praatje over koetjes en kalfjes. Een lach, een traan. Het kan hier allemaal.
En dat is wel nodig, want we spenderen veel tijd met elkaar op de werkvloer.
We worden een beetje een tweede familie van elkaar.
En daarom een welgemeende dankjewel aan al die topcollega’s!
Zonder jullie zou iedere offerte die ik maakte wat saaier geweest zijn, zou iedere verjaardag geruisloos gepasseerd zijn en eigenlijk zou er zoveel niet mogelijk geweest zijn!
Toegegeven, sommige van die collega’s zijn zelfs al een echte inspiratiebron geweest voor de verhalen die ik schreef. Een naam, een anekdote, een uitspraak… Benieuwd of ze het er zelf kunnen uit halen!
Laten we die omschrijving in dat bekende woordenboek dan ook maar snel aanpassen naar: ‘collega: soort familielid dat werkt in hetzelfde bedrijf, betrouwbaar, behulpzaam en vrolijk’.

 28/12/2023  door Hanna Thienpont

Wat als je de kans kreeg om van team te wisselen? Zou jij het durven? Binnenkort neem ik afscheid van team Digital en sluit ik me aan bij het BeNe-team (Product Management en Data). Ik ben erg enthousiast en kijk uit naar het volgende avontuur, dat hand in hand komt met nieuwe kansen en uitdagingen, maar ik kan bijna niet geloven dat mijn tijd bij Roularta Digital er al op zit. De afgelopen vier maanden lijken voorbij gevlogen. Terwijl ik dit aan het typen ben, kan ik ook niet anders dan geëmotioneerd terugdenken aan enkele hoogtepunten die ik bij team Digital heb beleefd.

Zo denk ik bijvoorbeeld terug aan de verschillende leadcampagnes waarvoor ik verantwoordelijk was. Degenen die mijn eerste blog hebben gelezen, weten waarover ik het heb, maar voor degenen die hem niet gelezen hebben; het doel van deze campagnes was om in contact te komen met potentiële klanten en hen te overhalen om beroep te doen op onze diensten. In totaal heb ik zo’n drie campagnes opgevolgd en meer dan 150 leads opgebeld. De mensen die me kennen, weten dat ik een sociaal beestje ben, dus het zal jullie ook niet verbazen dat ik dit met plezier deed. De energie die ik kreeg telkens dat ik een afspraak vastlegde, is onbeschrijfelijk!

Hiernaast was ik de afgelopen maanden de rechterhand van onze Accountmanager, Joppe. Zowel bij het contacteren van – mogelijke – leads als bij het maken van de klantenpresentaties. Bij dit laatste genoot ik vooral van het analytische en strategische aspect: het analyseren van data en deze vertalen naar tactische inzichten waar Joppe op kan inspelen tijdens zijn presentatie bij de klant. Ook haalde ik plezier uit het creatieve aspect dat gepaard ging met de klantenpresentaties. Het spelen met kleuren, teksten, afbeeldingen en andere aspecten gaf me de kans om mijn creativiteit te laten stromen.

Een van de meest interessante facetten in mijn rol was het campagnemanagement: het creëren en optimaliseren van campagnes, voornamelijk binnen de uitgestrekte werelden van Google en Meta. Het verzorgen van deze campagnes gaf me de kans om mijn analytische, strategische en creatieve vaardigheden verder te ontwikkelen. Een win-win-win dus! 😉

En last, but absolutely not least, een mega shout-out naar het geweldige team van Roularta Digital: bedankt om mij op te leiden, voor de gezellige dagen op kantoor, de eindeloze positieve vibes en alles daartussenin. Dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen, lijkt me een understatement. Jullie zijn het absolute hoogtepunt van de afgelopen paar maanden!

 26/10/2023  door Hanna Thienpont

Deze week vier ik officieel mijn achtste werkweek bij Roularta. Het wordt steeds duidelijker voor mij dat mijn werk alsmaar meer deel uitmaakt van mijn identiteit. Een interessant gegeven, want als ik eerlijk ben, lijk ik over weinig anders te kunnen vertellen wanneer ik met vrienden en familie afspreek, behalve mijn werk. Wellicht is dit voor velen van jullie geen verrassing, en misschien had ik dat zelf ook wel kunnen zien aankomen, maar toch overviel de realiteit me enigszins onverwacht. Daarom gaat deze blog wat dieper in op de dagen dat we niet werken.

Voordat  ik begon met werken, werd ik zo’n 300 keer gewaarschuwd dat mijn eerste jaar zonder vakantie zou zijn, en dat ik écht moest genieten van mijn vrije dagen. Deze overvloed aan waarschuwingen bleek (deels) ongegrond, want tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat ik wel degelijk recht had op vakantiedagen in mijn eerste jaar on the job. Zo had ik welgeteld 19 uur en 6 minuten vakantie (wat omgerekend zo’n twee à drie dagen is). Het valt je misschien op dat ik de vorige zin in verleden tijd heb geschreven, maar er blijft dan ook welgeteld niets meer over van die 19 uur en 6 minuten

Ik heb mijn enige uren verlof namelijk gespendeerd aan twee belangrijke dingen: mijn proclamatie en mijn tweelingzus. Het verbaast je misschien dat ik verlof heb moeten opnemen voor mijn proclamatie, want welke proclamatie gaat door op een maandagmiddag? Zoals je waarschijnlijk al merkt aan mijn toon, was ik niet zo enthousiast om hier mijn verlof voor op te geven en ik was initieel zelfs van plan om niet te gaan. Mijn lieve mama had hier echter een andere mening over, en vond mijn aanwezigheid – terecht – vanzelfsprekend. Ik had niet veel verwachtingen, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik ben geweest. Ik had een gezellige dag met familie en het voelt alsof het hoofdstuk ‘studeren’ nu officieel gedaan is. In onderstaande foto is mijn blijdschap wel duidelijk, denk ik:

Mijn overige verlofuren besteed ik – met enorm veel plezier – aan mijn tweelingzus die sinds augustus in Zweden verblijft. Ze woont momenteel in Tjärnö, een (schier)eiland in Zweden, waar ze de komende maanden twee specifieke vliegsoorten, Coelopa Frigida en Coelopa Pilipes, bestudeert. Voordat ze vertrok, had ik me mentaal goed voorbereid op het feit dat zowel het afscheid als het gemis zwaar zouden vallen. Na twee maanden kan ik jullie vertellen dat geen enkele voorbereiding voldoende zou zijn geweest. Ik had niet verwacht dat het zo intens zou zijn, vooral omdat ik zelf al een jaar in Barcelona heb gestudeerd en we eigenlijk al zo’n vijf jaar niet meer samen wonen. Behalve in de weekends, het semester dat we samen op kot zaten en de dagen dat we toevallig beiden in ons ouderlijk huis belandde. Maar niet getreurd, want binnen acht dagen staat er een tripje naar Zweden op de planning en I can’t wait!

Tot zover mijn derde blog, nu ga ik nog wat werken zodat ik dit weekend iets te vertellen heb 😉

 15/11/2023  door Nathalie Willems

80.000 uren of – omgerekend – zo’n 9 jaar: dat is gemiddeld de tijd die je in je leven met je collega’s doorbrengt. Althans, dat berekende het Nederlandse reclamebureau Everybody Likes Penguins. “Je brengt zoveel tijd door met je collega’s, soms wel acht uur per dag, en voor veel mensen is dat meer dan dat ze hun eigen partner zien”, aldus nog Hugo van de Hurk van het bewuste bureau.

Die uitspraak zette me aan het denken. Feit is: we brengen niet alleen ontzettend veel tijd met onze collega’s door, maar we creëren hierdoor ook een speciale band. En die band gaat zoveel verder dan enkel werkgerelateerde dingen. Collega’s steunen, helpen, bieden een luisterend oor wanneer het nodig is of laten je stoom afblazen als het net even té druk is. Tenminste, als die spreekwoordelijke klik er is…

Hoeveel uren zou ik intussen al met collega’s doorgebracht hebben? Onnoemlijk veel, besef ik nu. Een goede 36 jaar geleden kwam ik als groentje tussen een aantal ‘anciens’ op een Brusselse redactie terecht, en na omzwervingen op verschillende redacties, custom publishing en content advertising ben ik intussen zélf een ancien. Hoe snel is dat wel niet gegaan? Wat de mediasector zo boeiend maakt, is dat je eigenlijk altijd met gepassioneerde en bevlogen mensen mag samenwerken. Met gelijkgestemde zielen of net totaal tegengestelde karakters. Meestal zit je in een prettig gestoorde bende, die elkaar stimuleert, inspireert en aanvult. Door de jaren heen ontwikkelde ik skills, kreeg ik nieuwe inzichten of probeerde ik dingen meer te relativeren dankzij mijn collega’s. En dat tot op de dag van vandaag! Met een aantal collega’s heb ik een hechte band opgebouwd, sommigen reken ik zelfs tot mijn beste vrienden. Eén keer ging het echter helemaal mis: ik kwam in een team terecht waarin ik me onbegrepen en niet thuis voelde, en daar werd ik heel ongelukkig van. Zelf weggaan was toen de enige en juiste optie.

Alles wel beschouwd is ergens starten als nieuwkomer telkens weer een vorm van ‘Blind gematcht’. Je komt als een soort onbekende factor in een team terecht met collega’s die mekaar al langer kennen, en daar moet je dan een ‘relationship’ mee opbouwen. Soms is de match er meteen, soms heb je wat meer tijd nodig om die connectie te maken.

Natuurlijk nemen werkgevers initiatieven om de verbinding tussen collega’s en teams te bevorderen. Zo ook Roularta. En die initiatieven kunnen de meest uiteenlopende vormen aannemen: een swingend roaring twenties feest, het Insight magazine met het reilen en zeilen van ons bedrijf, de coaching sessies van onze training- en coaching development manager Veerle Hofman of een zomerdrink in de tuin van Evere, bijvoorbeeld. Bij de regie gingen we in september richting Nieuwpoort voor een tweedaags seminarie, een combinatie van business en pleasure. Vooraf hadden we huiswerk gekregen: we werden in ploegen verdeeld en elke ploeg moest een pitch voorbereiden op basis van een briefing. In Nieuwpoort mocht elke ploeg het resultaat van dat collectieve denkwerk presenteren. Dat was echt een superfijne manier om creatief na te denken met collega’s waar je soms wat minder contact mee hebt. Tijdens de quiz en een zoektocht met go-karts ontdekte ik dan weer nieuwe facetten van bepaalde collega’s. Wat weet Mark veel over aardrijkskunde! En hoe competitief is Eva wel niet?

Blind gematcht of niet: als de connectie er eenmaal is, wordt de communicatie beter, groeit het vertrouwen en ga je meer voor en met elkaar werken. Waar is Tom goed in, wat is echt het ding van Dirk en welk project kan niet zonder Veerle? Dat kom je enkel te weten als je verbinding hebt met elkaar! Fijne bijkomstigheid: het maakt je niet alleen productiever, maar geeft je ook meer plezier in het werk. Let’s connect!

 07/09/2023  door Tommy Browaeys

Ze liggen voor het rapen. Kleine momentjes die je even doen stilstaan, glimlachen, een gedachte of een gevoel ontlokken. Korte bloemlezing van wat de voorbije zomermaanden op mijn pad kwam, in twintig kiekjes. Met een paar woorden. Meer is niet nodig…

Een mooi mindful alternatief voor de quote “Le mieux est l’ennemi du bien” (Het beste is de vijand van het goede), toegeschreven aan Voltaire, die zich op Montesquieu geïnspireerd zou hebben.

Heerlijk wandelen in een gebied waar je meer dieren dan mensen hoort. Want dieren kunnen niet lezen. Een stiltecocon zou hier niet misstaan.

Klimplantje met hartvormige blaadjes omarmt brandnetel en bloeit. Groeien ondanks prikjes onderweg…

Priori-tijd… Een eenvoudige en heerlijke afwezigheidsboodschap in mooi handschrift.

Je wijkt al eens (on)gewild van je geplande pad af. Dat zorgt voor kopzorgen maar opent ook deuren naar wat je misschien onmogelijk achtte.

Een mooie mat om even bij stil te staan vooraleer je de deur uitgaat of gasten uitlaat. Zelfzorg, het blijft een vorm van anderenzorg.

Vriendelijkheid is fairtrade, biologisch, duurzaam, ecologisch en recycleerbaar van mens op mens. Want emoties zijn besmettelijk, ook de positieve.

Er komt onderweg wel eens wat gevelkunst je gezichtsveld ingegleden.

Deze konden we niet laten staan. De voelsprieten niet omhoog, wel wat omlaag, als een mama- of papaslak die over de kleintjes waakt.

En dan hangt dit naast de deur van je hotelkamer.

De verdieping toch eens doorgewandeld om te zien of er nog wat wijsheid hing.

De kracht van perceptie. Wat voor de hel kan, moet ook voor een leuker gevoel of een betere plek werken.

Willekeurig doorheen straatjes slenteren. Moeilijk om 3D op beeld vast te leggen en de textuur te laten voelen. Het leek alsof ik even een stukje van onze cocon aanraakte.

Ben duidelijk niet de enige die graag door wijngaarden stapt. Hallo kameraad!

Tja… Follow your heart. Vind ik ze of ont-moeten zij mij?

De wereld neemt afscheid van Sinéad O’Connor nadat zij die wereld vaarwel zei. Ze raakte mij al met haar eerste rebelse nummers en een krachtige kwetsbaarheid die altijd haar deel bleef op het hobbelige pad dat ze bewandelde, waarop ze meermaals uitgleed en weer opstond. Lees hier meer.

Wat ben je met een horloge als je toch nooit tijd hebt?

Humor kan soms zo simpel zijn. Op sociale media zouden we dat tegenwoordig clickbait noemen.

Weten (of perceptie) als verlammende belemmering.

En om af te sluiten: het zal wel toeval zijn dat ik telkens net op die plek passeerde of dat mijn blik afdwaalde. Het zal wel…
Ik hoop dat je een fijne vakantie had. Vergeet niet om ook tussendoor je batterijen op te laden.

 13/06/2023  door Jolien Hens

Terwijl ik dit schrijf, moet ik me inhouden om niet naar Roeselare te bellen. “Stop de persen!”, zou ik door de telefoon toeteren. Ik schreef namelijk een column voor Libelle Lekker die 22 juni in de winkel ligt, met daarin dat groenten en fruit dit seizoen later rijp zouden zijn dan andere jaren. Ik had me daarvoor gebaseerd op de weerscondities van dat moment: nat en koud. Een voorspelling die ik bevestigd zag op het veld van mijn ouders, hoorde bij verschillende boeren en las in meerdere nieuwsbrieven die ik volg. Het werd een klaagzang over de lente die maanden lang lag te snoozen als een tiener op zondagochtend.

Wat we toen niet konden weten was dat er na het schrijven 4 weken van onafgebroken zon en tropische temperaturen in het verschiet lagen, die ervoor zorgden dat alles in recordtempo zou groeien. Meer nog: niemand, mezelf incluis, kan zich nog voorstellen hoe grijs het voorjaar was. De column mist aan relevantie. En ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Het is de eerste keer dat ik me aan een voorspelling waag, en wellicht ook de laatste.

“Is dat dan nodig, zo ver vooruit werken?” De reden daarvoor is dat er na mijn bijdrage nog een heel team van eindredacteurs en vormgevers aan te pas komt, en drukkers. Elke pagina is teamwork. Dat maakt het ook zo mooi: om die 2000 tekens die ik via mijn computer ingeef te zien transformeren tot een aantrekkelijk stukje met wervende kop en leuke plaatjes.

Sowieso zijn we zijn bij Libelle kampioen in ver vooruit plannen. In mei brainstormen voor kerstmis? Wij kunnen dat. Soms wordt er over gezucht, als we ons bij 25 graden moeten inbeelden wat we willen eten aan de kersttafel bijvoorbeeld. Al bekende een collega dat ze heel de ‘voorpret’ en aanloop ernaar toe leuker vindt dan kerst zelf, dus dan zit je op onze redactie helemaal goed. We weten intussen ook dat het zijn vruchten afwerpt. De redactionele planning is maar een klein schakeltje in het volledige Libelle-verhaal, er is nog de marketingmachine die ermee aan de slag gaat, en de salesafdeling die er zijn magie op loslaat.

En het moet gezegd: stylisten en fotografen die voor verschillende opdrachtgevers werken zijn altijd lovend over onze planning. Dat krijg je dus als je op tijd begint met ideeën uitwerken: je kan tijdig briefings sturen en mooie producties oogsten.

De drukpers voor deze column een halt toeroepen zal vrees ik niet lukken. Ik trek me op aan het feit dat onze kerstnummers weer toppers beloven te worden. Alleen maar hopen dat we tegen kerst niet plots een hittegolf krijgen, want dan is het hek pas helemaal van de dam.

 28/09/2023  door Hanna Thienpont

Heb je je ooit afgevraagd hoe je brein omgaat met stress, en hoe je het kunt trainen voor meer veerkracht? Ik weet het antwoord op de vraag niet, en deze blog zal er ook niet verder op ingaan. Je vraagt je bijgevolg misschien af waarom ik bovenstaande vraag koos om deze blog mee te beginnen. Het antwoord is simpel: ik probeer mijn publiek (= jullie) zo goed mogelijk aan te spreken met behulp van een vraagzin die jullie – hopelijk – intrigeert. Het is een techniek die ik dinsdag geleerd heb in de opleiding schrijftechnieken, en dat brengt ons meteen tot het onderwerp van deze blog: opleidingen.

In het kader van mijn Young Mediaholic Program zijn er enkele opleidingen die ik ga volgen de komende maanden. Zo volgde ik dinsdag een opleiding om mijn schrijftechnieken te verbeteren, mag ik in november een salesopleiding volgen en neem ik elke dinsdagnamiddag deel aan de Back to Basics. De opleiding schrijftechnieken – gegeven door schrijfdokter Wim – was alvast leerrijk, en heeft me voorzien van inzichten die ik in al mijn toekomstige (advertentie)teksten, bijschriften en blogs zal toepassen.

Naast de schrijfopleiding, zal ik binnen twee maanden een salesopleiding volgen onder leiding van coach Veerle. Dit is echter niet de eerste stap dat ik neem in het ‘sales-verhaal’. Misschien herinner je je nog uit mijn eerste blog dat ik verantwoordelijk ben voor het opvolgen van een prospectiecampagne voor Roularta Digital? Een van mijn taken om deze campagne tot een goed einde te brengen, is het contacteren van potentiële klanten, ookwel leads genoemd, om een afspraak in te plannen. Initieel was ik wat bang om deze leads op te bellen, en dan bedoel ik: bang om de foute dingen te zeggen en mijn nieuwe werkgever teleur te stellen. Ik kan jullie (en vooral mezelf) alvast geruststellen dat ik – tot nu toe – niets doms heb gezegd en resultaten heb behaald! Zo zijn er – minstens – drie echte leads die Roularta Digital hopelijk binnenkort klanten kan noemen. Verder heb ik de afgelopen weken Joppe, onze account manager, geholpen met het optimaliseren van de salespresentatie die hij voorlegt bij onze (potentiële) klanten. Hij en Kris, onze directeur digital product management, gaan mij de komende weken onder de arm nemen om mij wegwijs te maken in de wereld van sales.

Ten slotte is er nog de Back to Basics: een wekelijkse opleiding voor het volledige team Digital onder leiding van experte Laura (LAUD). In deze opleiding overlopen we van A tot Z de mogelijkheden van online adverteren. Elke marketeer zal je het wel vertellen: ‘Google ads en andere advertentieplatformen evolueren voortdurend.’ Hierdoor is het makkelijk voor marketeers om verloren te geraken in de eindeloze, geavanceerde functies en mogelijkheden. Terugkeren naar de basis zorgt ervoor dat we de bouwstenen van online adverteren niet uit het oog verliezen. Het zijn namelijk de basisprincipes die nog steeds de hoeksteen vormen van elke succesvolle advertentiecampagne.

Bij deze een virtuele ‘dankjewel’ naar alle opleidingen en coaches die me reeds hebben uitgedaagd, geïnspireerd en soms zelfs verbaasd. Ik kijk al uit naar de volgende opleiding(en).

 20/11/2023  door Mark Daemen

Terwijl ik nadacht over wat ik ditmaal met jou, de lezer, wilde delen dwaalden mijn gedachten af naar het kaartspel ‘kwartet’. Misschien iets lokaal. Ik groeide op in het Limburgse Genk. Kwartet is zeker een spel dat intussen niet meer in de zak van Sinterklaas of onder de boom terechtkomt. Ik groeide immers ook al een hele poos geleden op in Limburg.

Voor wie het niet kent heb ik er even Wikipedia op nageslagen. Kwartet is een kaartspel waarin getracht moet worden zo veel mogelijk kwartetten (vier bij elkaar horende kaarten) te verzamelen. Een kwartetspel bestaat dan ook uit een veelvoud van setjes van vier kaarten (kwartetten). Het aantal kwartetten in een spel varieert van 8 tot 20 kwartetten. Het spel is eenvoudig waardoor het vooral onder kinderen populair is.
De mogelijkheden en thema’s zijn eindeloos: vier locomotieven uit verschillende landen, vier steden in verschillende landen, vier elektrische apparaten in verschillende kamers, en ga zo maar door.

Het kruiste mijn gedachten omdat ik vaststelde dat in ons team we uit elk ‘tiental’ jaren (twintigers, dertigers, veertigers, vijftigers en zestigers) uitgezonderd de tienerjaren en de meer dan zeventigjarigen we teamleden hebben. Er zijn vele vormen van diversiteit die we omarmen. Die van ‘verschillende generaties’ ligt mij nauw aan het hart. Ik mag dan thuis wel eens door de prille twintigers een boomer genoemd worden en meer dan eens cringe bevonden. Ik ben altijd geïnteresseerd om te begrijpen waarom iemand een andere kijk op de zaken heeft en dat is vaak ook generationeel.

Met heel veel plezier stel ik dan ook vast dat twee van onze nieuwste teamcollega’s duidelijk zorgen voor die frisse nieuwe blik. In de afgelopen nazomer begon Louise Van Buynder binnen ons team als Research Manager. Julie Verbruggen van haar kant neemt sinds deze herfst onze communicatie en events voor haar rekening.

Ze werden onmiddellijk voor de leeuwen geworpen en trokken zich bijzonder goed uit de slag. Een combinatie van initiatief nemen, het vragen als je het niet weet en branie blijkt de goede cocktail. Louise trok onder andere mee aan de kar om de CIM resultaten zo snel mogelijk om te zetten naar argumenten voor onze salesploegen. Julie kreeg de verantwoordelijkheid om van het ‘She Decides’ evenement een succes te maken. Een mix van eigen onderzoek (naar de beslissingmacht van de vrouw) en externe sprekers (over de retail van de toekomst en de vrouwelijke focus in het gezondheidsdomein) was geslaagd en blijft tot op vandaag reacties losweken. Neem zeker een kijkje op onze site of op ons LinkedIn kanaal.
We koppelen een dergelijk evenement ook steeds aan een nieuwe advertentieformule. Het was heel fijn om vast te stellen dat naar aanleiding van ons vorige event rond ‘kaderleden’ we intussen ook een eerste klant verwelkomen voor het eerste ‘Business Narative’ pakket waarbij we Trends/Tendances combineren met KanaalZ/CanalZ. Dat smaakt naar meer.

Nathalie verwees in haar blogpost ook al naar het geslaagde teamevent in september. Waarbij we richting Nieuwpoort togen voor een tweedaags seminarie, een combinatie van business en pleasure. Ploegen samengesteld uit de verschillende teams binnen Roularta Advertising pitchten een voorstel voor een specifieke klant met een specifieke uitdaging. Het inzicht dat het superfijn is om creatief na te denken met collega’s waar je soms wat minder contact mee hebt bleef hangen. En ja er was ook ruimte voor pleasure om elkaar beter te leren kennen.

Laten we in deze donkere maanden blijvend tijd maken om te verbinden met elkaar. Dat kan, maar moet niet, met een kaartspel. Ik hou ‘kwartetten’ warm aanbevolen.

Geniet van de herfst, het leven en elkaar.

 19/06/2023  door Mark Daemen

Ik geef het toe. Een aantal jaren geleden had ik de uitdrukking ‘preus lik fjirtig’ nog nooit gehoord. Laat staan dat ik toen had kunnen zeggen wat ze betekent. Ook de autocorrector van Word blijkt deze uitdrukking niet te kennen.
Ik ben een geboren en getogen Limburger, uit de thuisbasis van het door sommigen verguisde ‘KRC’, die na omzwervingen aanspoelde in Gent. Eind augustus zal ik vijf jaar deel uitmaken van de Roularta familie. Mijn kennis van het West Vlaams is in die periode sterk gegroeid. Naast ‘tope’ (samen) is de uitdrukking ‘preus lik fjirtig’ mij het dierbaarst omdat ze beiden benadrukken hoe we door samen aan de kar te trekken tot resultaten komen. De uitdrukking staat dan ook voor ‘trots als veertig mensen’.

Er is opnieuw veel om preus of fier over te zijn als ik terugkijk op de afgelopen maanden.

Roularta heeft twee bronzen trofeeën gewonnen op de prestigieuze Annual Masters of Media Awards (AMMAs) – en dat uit maar liefst 173 dossiers bij 46 bedrijven.
Met de regie Roularta Advertising wonnen we de bronzen Media Sustainability Award voor #RoulartaCares.
We toonden ons in 2022 als een groene pionier in medialand. We zijn de eerste en enige regie die agentschappen en adverteerders de kans biedt om hun reclamecampagnes CO2-neutraal te maken. Die primeur hebben we mee te danken aan de ClimateCalc tool, waarmee de uitstoot betrouwbaar en onafhankelijk wordt gemeten, om ze vervolgens samen met Greentripper te compenseren via lokale boomplantprojecten in Europa en Kenia.
Els Michiels, die dit traject leidt binnen onze organisatie, is intussen ook wijd en zijd erkend als autoriteit in dit gebied en een veelgevraagd spreker binnen dit domein.

Het brons in de categorie Mediabrand of the Year Award was dan weer welverdiend voor Flair.
Flair wist de AMMA juryleden te overtuigen met een complete rebranding die het magazine in één keer relevanter, scherper, jonger, diverser en kleurrijker maakte.

Trends/Trends-Tendances en Kanaal/Canal Z vormen sinds kort de grootste business community van België, en lanceerden bovendien een hypermoderne nieuwe tv-studio. “Dat moeten we vieren”, dachten we bij Roularta Advertising. Met een groots #SmarterTogether seminar voor adverteerders en mediabureaus in de business sector slaagden we erin om ons als ‘leiders in de businessmarkt’ op de kaart te zetten. Met een keynote over AI, door de gerenommeerde Vlerick professor Mieke De Ketelaere, staan we opnieuw in de spits van het peleton. Eerder diezelfde week werd de studio officieel geopend door het team van KanaalZ en Trends/Tendances in aanwezigheid van de minister van media, Benjamin Dalle. Op die manier konden we ook inspanningen delen met het team van KanaalZ.

Komende maanden bereiden we ons voor op het vertrek van Linda Scheerlinck uit ons team. Zij is sinds mensenheugenis dé researcher van Roularta. Ze werkt hiervoor samen met onze sales maar ook met de redacties en marketingdiensten. Zij kiest ervoor om na een rijke carrière bij Roularta als zij instromer Nederlandse les te geven aan anderstaligen. We zijn trots op de maatschappelijke rol die ze zal opnemen en evenzeer over de manier waarop zij het team klaarstoomt om deze belangrijke rol met succes in te vullen na haar vertrek. Insights of inzichten staan dan ook centraal binnen de organisatie waar ik leiding aan geef, Strategie & Innovatie.

Een fijn moment met een aantal teamleden uit alle verschillende teams binnen Roularta was het bijwonen van een wedstrijd van volleybalteam Knack Roeselare. Met name de speech van hun jonge coach maar ook van collega en topvolleyballer Joppe waren beklijvend. In de wedstrijd zelf was Gent een maatje te klein. Een paar weken later zou Knack Roeselare zich tot tweede kronen in de Europese CEV Cup.

Komende week zullen we weten of we samen met onze leverancier Blueconic een internationale Digiday award in de wacht zullen slepen, de referentie voor digitale marketing,. We bouwden samen met hen een stukje technologie dat toelaat om doelgroepen voor adverteerders te vergroten door het werken met ‘lookalikes’ (dus mensen die lijken op mensen die de adverteerder wil bereiken). Het is al een bekroning om bij de vijf besten in een categorie terecht te komen met internationale referenties als Bloomberg en PepsiCo.

In dit preus lijstje ontbreken nog ontelbare kleine en grote successen die we met zijn allen hebben mogelijk gemaakt. We mogen niet vergeten ze te delen en te vieren met onze teams. Af en toe eens ‘fjiste lik fjirtig’.

Geniet van de zomer, het leven en elkaar.

 12/06/2023  door Jilly Olivier

De lente, de zomer, de zon… Die laatste heeft lang op zich laten wachten, maar eind mei heeft ze na veel regen eindelijk toch de kop opgestoken.
En hoe! Meer dan 30 graden in juni! Al zullen er al snel weer klaagzangen ontstaan over ‘dat het te warm is’ of ‘te droog is’.
Was het in mei niet ‘te nat’ en ‘te koud’?
De ideale weersomstandigheden bestaan niet, dus we kunnen er alleen maar het beste van maken, toch?
De zon zorgt gelukkig vooral ook voor veel blije gezichten. Dat kan je eigenlijk ook merken op de werkvloer. Iedereen loopt vrolijker rond en er kan al snel een glimlach van af bij het kruisen van iemand onbekends in de gangen.
Nochtans, een glimlach zorgt voor een glimlach, zelfs in de herfst en in de winter!

Ik merk dat de warme temperaturen wel hun tol beginnen te eisen bij de kindjes. Het einde van het schooljaar nadert en je kan zien dat de vakantie zeker niet te vroeg zal komen.
Gelukkig halen de schooljuffen en -meesters alle leuke activiteiten uit de kast om er toch nog een prachtige laatste maand van te maken.
Waterspelletjes spelen, een ijsje eten, een dagje naar het strand… Wat zorgt die zalig warme zon ook nu weer voor blije gezichtjes. Al kan ik me wel voorstellen dat die juffen en meesters achter de schermen ook wel eens lopen te puffen en te zweten (en misschien wel eens te vloeken?), maar ook zij maken er het beste van!

Eind mei gingen we op vakantie naar Mallorca. We keken er al weken naar uit om eens zalig niets te doen en te genieten van het mooie weer. Maar de weersvoorspellingen zagen er allesbehalve goed uit. Iedere dag regen en kans op onweer. Het weerbericht voor België: iedere dag zon en geen wolkje aan de lucht! Met een bang hartje vertrokken we met het vliegtuig richting de Balearen. We hadden ons voorgenomen om ondanks de regen er het beste van te maken. Want klagen over het slechte weer, daar heeft niemand iets aan en we kunnen er toch niets aan veranderen. De eerste vakantiedag was bewolkt, maar de kindjes ploeterden naar hartenlust in het zwembad, ondanks de koelere wind. De tweede dag kregen we een fikse regenbui over ons heen toen we op een lokale markt waren. We hebben heel wat afgelachen wanneer we het stromende water probeerden te ontwijken en we van marktkraampje naar marktkraampje liepen. Vanaf de vierde dag kregen we soms prachtige zonneschijn op een bedje van wolkjes voorgeschoteld. En weet je, eigenlijk was het een meer dan geslaagde vakantie!

Als je er het beste van maakt, dan kan het alleen maar meevallen, toch?

 16/06/2023  door Nathalie Willems

‘Nieuwsgierigheid kan je niet afzetten, hé?, vertrouwde An Brouckmans, de intussen gewezen hoofdredactrice van Feeling, me toe. We stonden samen op haar afscheidsfeestje met een glas bubbels in de hand, en An had net vol enthousiasme verteld welke ideeën en plannen ze in de toekomst nog wilde uitwerken. Want ja, het is toch niet omdat je met pensioen gaat, dat die gezonde nieuwsgierigheid naar alles wat er om je heen en in de wereld gebeurt, opeens wegvalt?  Een waarheid als een koe, dacht ik, en wat een heerlijke attitude om een nieuwe levensfase aan te vatten.

De drang om nieuwe dingen te ontdekken, zit er bij mij ook goed in. Meer nog, het is een soort van basisbehoefte. Want stilstaan is achteruitgaan, een niet zo fijn gevoel dat je alleen kan counteren door levenslang je geest te trainen en nieuwe verbanden te leggen. Dat houdt je scherp en alert.  En daar heb je drie dingen voor nodig: voeding, een oplaadstation en goesting, veel goesting.

In mijn lange loopbaan heb ik een mooi aantal opleidingen en workshops gevolgd. Waren ze allemaal even interessant? Dat zou ik niet durven zeggen. Heb ik er wat van opgestoken? Altijd, want zelfs een onderwerp dat je wat minder ligt, kan je op een nieuw spoor of een fris idee brengen. Een van de leukste workshops die ik ooit volgde was ‘covertitels bedenken’. Volgens de lesgeefster was het altijd  ‘oorlog in het schap’ en met die wetenschap mochten we tijdens een gespierde oefensessie aan de slag. Ook onvergetelijk: een trendwatching-sessie met Lidewij Edelkoort, die in een lang, wit gewaad over het podium zweefde en ondertussen met een monotone stem de toekomst voorspelde. Heel boeiend vond ik de sessies brainstormtechnieken en out of the box-thinking, waar je echt handvaten krijgt om creatief aan de slag te gaan. En altijd weer een aanrader: een lezing van Joe Pulizzi, de koning van de content marketing of van Joeri Van den Bergh, die onlangs nieuwe inzichten over gen α deelde op het Branded Content Event in Utrecht.

Dat ‘inpluggen’ om je op te laden, hoeft trouwens niet altijd buitenshuis. Niet zo heel lang geleden kregen we een uitnodiging voor een cursus EHBO in onze mailbox. Wie er snel bij was, kon de basiscursus volgen, en daar hebben we echt levensreddende dingen geleerd. 30 x hartmassage en 2 x beademen op de beat van Stayin’ alive: ik denk niet dat ik het ooit zal vergeten! En vorige week mocht ik op Erasmus, een initiatief dat als doel heeft om binnen Roularta kruisbestuivingen te genereren. Als grote Knack-fan had ik me opgegeven om een dagje mee te draaien op de marketing van Knack/Le Vif. Brandmanager Ann Claeys had een interessant en gevarieerd programma voorzien, waarbij ik een sprint-evaluatie van het team volgde en een paar besprekingen met de hoofdredactie van Knack mocht bijwonen. Het werd een leerrijke namiddag, niet alleen omdat ik veel heb opgestoken maar ook omdat ik collega’s beter heb leren kennen.

Toen me gevraagd werd om voor het afscheid van An Brouckmans iets toepasselijks te schrijven, moest ik meteen denken aan een inspirerende quote van Steve Jobs. ‘Stay hungy, stay foolish’, zei hij tegen studenten die op het punt stonden om af te studeren. Stop nooit met leren en blijf nieuwe dingen ontdekken. Een levensmotto dat op Ans lijf geschreven is, maar zeker ook een aansporing voor elk van ons. Ik heb de quote alvast op een post-it op mijn laptop gekleefd J

 20/09/2023  door Hanna Thienpont

Na 5 jaar studeren, besloot ik dat het tijd was om de professionele wereld in te duiken. Mijn visie over mijn – toekomstige – job en werkgever was erg duidelijk voor mij: het moest een job zijn met een gevarieerd takenpakket in een supporterende, warme omgeving waar ik de mogelijkheid had om mezelf te ontplooien. Idealiter in een mediabedrijf. Mijn geluk kon dus uiteraard niet op toen ik terecht kwam bij Roularta Media Group. A dream come true, letterlijk. Bijgevolg startte mijn verhaal bij Roularta iets meer dan twee weken geleden. Op mijn eerste dag werd ik met open armen ontvangen door mijn baas Koen en mijn nieuwe collega’s. Ze maakten me wegwijs in het bedrijf, boden hun hulp aan en stonden open voor mijn vele vragen. Dit warme welkom gaf me het vertrouwen dat ik de juiste keuze heb gemaakt en maakte me nog enthousiaster voor dit nieuwe avontuur. Het liet me zien dat ik nu deel uitmaak van een werkplek waar collegialiteit en samenwerking op de eerste plaats staan, wat zorgt voor een amusante, verrijkende en productieve werkomgeving.

Ik maak deel uit van het Young Mediaholic Program en vervul de functie van Young Marketing Potential. Dit betekent dat ik gedurende 12 maanden zal roteren binnen drie marketingafdelingen in het bedrijf, zowel in Roeselare als in Evere. Na deze 12 maanden zal ik belanden in een rol die het beste overeenkomt met mijn talenten, interesses en vaardigheden. Kortom is het programma de perfecte kans voor mij om mijn vaardigheden uit te breiden, nieuwe talenten te ontdekken, verschillende divisies te verkennen en nieuwe mensen te leren kennen. Ik hoop op elke afdeling waardevolle bijdragen te leveren gedurende dit traject. Ik heb het misschien al verklapt hierboven, maar mijn traject begint bij Roularta Digital onder leiding van Koen. Het is een jonge en dynamische afdeling binnen Roularta met fantastisch collega’s die zich op dagelijkse basis bezig houden met KMO’s te ondersteunen bij hun (digitaal) groeiproces. Het beheren en optimaliseren van zoek-, display- en andere campagnes lijkt een tweede natuur voor hen. Gedurende mijn tijd bij Roularta Digital ben ik – onder andere – verantwoordelijk voor het opvolgen en beheren van een specifieke campagne die gericht is op het verzamelen van (potentiële) klanten voor Roularta Digital. Dit project is een kans waar ik hoop om mijn digitale kennis en vaardigheden aanzienlijk te vergroten, wat mijn professionele groei en waarde binnen het team en Roularta zal versterken.

Mijn eerste twee weken bij team Digital zijn voorbijgevlogen en voelden als een achtbaanritje in de professionele wereld. Het was een periode van kennismaking met zowel mijn collega’s als het bedrijf. Ik bekijk het graag als de eerste dag op school, maar dan voor volwassenen. Ik leerde mijn fantastische collega’s kennen, ontdekte de bedrijfscultuur en voelde me al snel thuis. Ongetwijfeld zal ik in de toekomst eens struikelen over een obstakel, maar ik weet dat ik een ondersteunende baas, coach en team heb om op terug te vallen. Ik kijk vol verwachting uit naar alles wat nog gaat komen bij Roularta. One team, one family, one planet.

 13/06/2023  door Tommy Browaeys

Mochten meer mensen effectief iets doen met wat ze weten, zouden de statistieken rond mentale malaise er ongetwijfeld anders uitzien. Je weet wel hoe dat gaat. Vol enthousiasme lees je een artikel of volg je een sessie, al dan niet in team, waarna je besluit ermee aan de slag te gaan. Een tijd later herval je weer in dat oude patroon. Uiteindelijk verandert er niets. Ook niet aan de statistieken. Tenzij in de foute richting. Want mensen zijn gewoontebeestjes. Soms tegen beter weten in.

Zo las ik dat het goed is om 20 minuten per dag in de natuur door te brengen, tenzij je het druk hebt want dan zou je best een uur voorzien. Dat kleine halve of hele uur wil ik niet meteen van je vragen. Wel om in plaats van de volgende 5 minuten van je dag via dit blogstukje nog maar eens te lezen wat je eigenlijk al weet nu meteen naar buiten te stappen. Zoek een rustig plekje en sta 5 minuten stil. Staand, zittend of zelfs liggend. Haal bewust diep adem. Kijk om je heen. Sluit je ogen. Luister. Voel. Proef.

Nee niet verder lezen. Hop, naar buiten nu. Ik wens je veel extra ademruimte. Tot zo. En dan mag je scrollen.

Wat doet dat met je?

Voelt goed? Leg het dan in jouw decobox om te deconnecteren van wat je even achterwege wilt laten om tot rust te komen. Maak er een gewoonte van. Niet vanaf morgen. Want morgen bestaat niet en later komt nooit.

Nog een paar mogelijke ingrediënten, waarvan je er tijdens de vakantiemaanden een aantal kunt proberen, combineren of vervangen door wat voor jou werkt:

• Bewust diep ademen – Het allersterkste en meest innerlijke wapen dat je in eigen huis hebt.
• Stretchen – Het maakt niet uit welke spier, gewoon even de energie toelaten en verspreiden.
• Zorg voor aarding – durf je schoenen uit te doen, voel de vaste bodem onder jou en laat de overdruk via die kleine ventieltjes in de zool van je lichaam los.
• Afstand nemen, letterlijk en figuurlijk – Dat kan door naar buiten te kijken of te stappen, blik naar de wolken, de wiegende bomen, in jezelf te benoemen wat je ziet, luisteren naar de fluitende vogels.
• Wandel, jog, fiets eens rustig en neem de omgeving in je op. Als je vertraagt, zie je meer. Doe die tocht eens in de omgekeerde richting.
• Eet en drink bewust – Proef echt wat je meestal veel te snel naar binnenspeelt.

Klinkt herkenbaar? Klopt. Ik deelde die tips al eerder of je las, hoorde ze ongetwijfeld elders. Beschouw het dan als een zachte herinneringsprik om die decobox niet hermetisch afgesloten in een hoekje te zetten. Want dat werkt (zelf)verstikkend.

Het maakt trouwens niet uit hoe groot of klein die doos is. Vaak denken we dat het roer volledig omgegooid moet worden wanneer we mentaal / fysiek afglijden of beseffen dat het anders moet dan we bezig zijn. Dat besef is alvast het eerste, belangrijkste kantelpunt. Zet een stap achteruit en vraag je af welke kleine dingetjes je kan aanpassen… en volhouden. Misschien volstaat dat al. Die grote sprong kan altijd nog of komt er zo misschien wel vanzelf. Het is als met kleine stapjes naar grotere doelen wandelen, terwijl je onderweg tevreden bent met waar je al geraakte en voldoende ‘zelfmildheid’ aan de dag legt wanneer het anders uitpakt. Want dat anders zou zomaar iets beters kunnen worden.

Een fijne, zelfbewuste vakantie gewenst.

En onthoud. Weten is goed. Doen is beter.

 01/12/2022  door Nele Vannobel

Vorige week dinsdag zijn we officieel gestart aan onze 200ste sprint!
200 sprints of ongeveer 8 jaar geleden zijn we binnen ons content sites team beginnen werken volgens het scrum-principe. Dit is een Agile-manier van werken die ervoor zorgt dat projecten binnen een team op een vlotte manier worden opgeleverd tijdens een vooraf gedefinieerde tijdspanne. In ons geval duurt een sprint telkens 2 weken.
Doorheen de jaren hebben we het sprint-principe naar onze hand gezet door het aan te passen naar onze bedrijfseigen noden en wensen. Zo splitsten we 2 jaar terug het team op in een extra WordPress-team, een Mijn Magazines-team en een CIAM-team, zodat de verschillende teams specifiek zich konden focussen op een bepaald project.

De overkoepelende meetings, zoals de dagelijkse stand-up om 9u30 en de sprint retrospective (da’s een reflecterende meeting op het einde van de sprint) houden we wel nog gemeenschappelijk. Op die manier blijven de verschillende teams voldoende voeling hebben met de andere projecten.

De teamleden zijn doorheen de jaren ook onderling af en toe van team verwisseld, zodat ze op het juiste moment op het juiste project konden worden ingezet. Die flexibiliteit is dan ook een groot voordeel van de scrum-werking.

Benieuwd of we op het einde van deze 200ste sprint getrakteerd zullen worden op iets lekker… Bij onze 100ste sprint was dit alleszins het geval 😊.
En nu, op naar de volgende 200 sprints!

 27/12/2022  door Nathalie Willems

Bijna 17 was ik, toen het Vlaamse medialandschap in oktober 1980 werd opgeschrikt door het allereerste nummer van Flair. Nu is de lancering van een nieuw blad sowieso altijd al bijzonder, maar de komst van Flair maakte echt wel ophef. Een eigenzinnig blad voor jonge meisjes en vrouwen dat openlijk durfde praten over seks en geen enkel taboe uit de weg ging? Dat was ongezien in die tijd!

Ik zat op een strenge meisjesschool (dat bestond toen nog) en leerde het magazine op een heel aparte manier kennen. De boomlange J.C., onze toenmalige leraar godsdienst, wandelde op die bewuste oktoberdag het klaslokaal binnen, gooide zijn sigarettenpeuk weg (dat kon toen ook nog) en verklaarde dat er een nieuw tijdschrift op de markt was dat de hele klas maar eens dringend moest gaan lezen. Flair, het magazine voor jonge vrouwen dat geen blad voor de mond nam! Alles wel beschouwd was dit best een vooruitstrevende actie van een jezuïet op leeftijd, en het miste zijn doel dan ook niet. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik kocht het tijdschrift, net zoals veel van mijn generatiegenoten. Flair was dynamisch, maatschappelijk relevant en groeide snel uit tot een fenomeen. Ook vandaag – meer dan 40 jaar later – blijft het magazine jonge mensen inspireren én empoweren. Een topprestatie!

Maar eigenlijk dateert mijn interesse en passie voor magazines van nog veel vroeger. Mijn ouders haalden Knack vanaf het eerste nummer in huis. Dat was in 1971, toen je bij de persverkoper nog twijfelde over hoe je de naam van het blad precies moest uitspreken. Met mijn kinderogen keek ik vol ontzag naar dat ‘grotemensenmagazine’ met ernstige interviews, uitgesproken opiniemakers en grote dossiers. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het Het Rijk der Vrouw en de Femmes d’Aujourd’hui waarop mijn beide grootmoeders dan weer geabonneerd waren, toch nét iets plezanter vond.

Wie weet is toen het idee ontstaan om later ooit bij de ‘boekskes’ te gaan werken, want feit is: ik ben nog steeds een mega-magazinefan! Dinsdag Flair, woensdag Knack, donderdag Libelle? Bring it on! Hoe handig digitaal lezen ook is, niets kan tippen aan de magie van een geprint magazine. En gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt, want al onze Roularta-bladen mogen prat gaan op fans die hun dagelijkse, wekelijkse of maandelijkse rendez-vous met hun favoriete titel(s) niet kunnen missen.

Hoe dat nu precies zit met die fan-factor, werd onlangs wetenschappelijk onderzocht bij Roularta Advertising. Er werd een methodologie ontwikkeld en 4000 respondenten tussen 18 en 65 jaar werden bevraagd om te bepalen waar de fan-factor nu voor staat en concreet betekent. En wat blijkt? Print is hét medium bij uitstek dat erin slaagt om zijn consument, de lezer, echt te engageren!

Mijn ultieme geschenktip voor het eindejaar zal dan ook niemand verbazen: geef gewoon een abonnement op één van onze magazines cadeau. 100% tevredenheidsgarantie en een uitgelezen kans op nog meer fans!

 29/03/2023  door Jolien Hens

Ik zit naast het ziekenhuisbed waarin mijn oma vredevol ligt te slapen. Volgens de dokters is ze zachtjes afscheid aan het nemen. Dit bed zal haar sterfbed zijn.

Het is hartverwarmend om haar 5 kinderen en bijbehorende kleinkinderen rond haar te zien zoemen. Ik denk dat ze stilletjes geniet van alle aandacht. Ze kan niks zeggen of zien, maar ze knijpt af en toe in ons hand. We hebben de kamer vol voorjaarsbloemen gezet. Inclusief lekker ruikende hyacinten die ik (als ik alleen met haar ben) op haar kopkussen leg. Haar ogen zijn al dagenlang dicht, maar ik weet zeker dat ze door de geur droomt dat ze in een veld vol bloemen ligt.

De momenten dat ik naast haar zit te ‘waken’, schrijf ik een stuk voor Libelle. Dat voelt best bijzonder. Het is dankzij haar dat ik ooit het plan aanvatte een brief te sturen met de vraag of ik stage mocht lopen op de Libelle-redactie. Als ik haar vroeg hoe haar dag geweest was, antwoordde ze ofwel dat ze met planten in de weer was geweest (tot haar 88 woonde ze op de boerderij), ofwel dat ze in haar “boek” had gelezen. Met haar boek bedoelde ze Libelle. Ze las ‘m elke week 3 keer, in de winter wel 4 keer. Haar oogjes glommen toen ze het me toevertrouwde. Ze had geen rijbewijs, maar de verhalen in Libelle brachten de buitenwereld bij haar binnen. Het verruimde haar wereld, en vooral: ze voelde zich gezien.

Dus toen Tine, onze chef reportage, vroeg of ik iets zou willen schrijven voor Libelle over rouw en het verlies van mijn broer, heb ik geantwoord dat ik het een beetje spannend vind, maar dat ik het toch ga doen. Omdat dat is wat we moeten doen. Schrijven uit het hart. Veel mensen voelen zich eenzaam. Mijn oma toonde dat verhalen zo sterk en krachtig kunnen zijn dat ze verbinden. Dat ze het gevoel geven: je bent niet alleen. Ik ben best trots op hoe we dat als Libelle-familie elke week opnieuw klaarspelen.

Intussen is mijn nichtje de kamer binnen gelopen. Ze zit naast me met dikke buik. Ook mijn kuikens komen straks nog even dag zeggen. Mijn oma weet dat, en het lijkt alsof ze erop wacht. Alsof ze de fakkel bewust wil doorgeven aan de nieuwe generatie. Mij wijst mijn meter op haar manier nog een laatste keer de weg: authentieke en eerlijke verhalen, dat is wat waar de wereld nood aan heeft. Vandaag meer dan ooit.

 09/02/2023  door Mark Daemen

Terwijl ik dit schrijf is het jaar 2023 intussen alweer meer dan een maand ver. In principe wensen we elkaar dan niet langer een gelukkig nieuwjaar. Toch wil ik het warmste voornemen dat ik afgelopen maand hoorde hier delen. Ik heb de gewoonte om aan het begin van het jaar te pijlen naar wat ik iedereen mag toewensen. Vaak komt gezondheid op de eerste plaats. Ook bij mezelf trouwens. Eén van onze jongste teamleden antwoorde dat zij dit jaar graag nog verdraagzamer zou worden. Een voornemen dat aan de ribben bleef plakken. Een jaar vol begrip en empathie maakt ons misschien ook wel een stuk gezonder. Ik probeer het alvast te omarmen. Ik blijf genieten én leren van de verschillende perspectieven vanuit ieders achtergrond, jong en oud.

Wij blijven ook geloven in mobiliteit binnen de teams en zijn dan ook blij voor Roularta Health Care dat zij onze Communicatie Expert Isabelle Van Iseghem in de armen gesloten hebben. De jarenlange ervaring rendeert dus verder voor deze belangrijke nichemarkt. In afwachting van een definitieve vervanging hebben we met Kim Claessens een frisse jonge wind als interimkracht om het voorjaar kracht bij te zetten. Eén van onze belangrijkste advertentiepijlers is de luxesector, waarbij merken als Weekend Knack/Le Vif, Trends Style en Feeling/Gael echt de norm zijn. Kim staat in de frontlinie om het event dat we ter ondersteuning van de luxesector voorzien in maart tot een succes te maken. Een investering in onze connecties met klanten en prospect om op korte en lange termijn op te kapitaliseren.

Ook in onze aanpak deden we een aantal aanpassingen. Voor zowel digitale innovatie als communicatie werken we met een ‘ronde tafel overleg’ waar we met de belangrijkste stakeholders de consensus zoeken en pas van tafel gaan als we overeenstemming hebben. Dit verhoogt de betrokkenheid maar ook de kans op slagen van elk product of project dat we aanvangen. We zijn zeker geen klassieke hierarchische organisatie. Iedereen kan een goed idee hebben en krijgt daarvoor ook de ruimte en de erkenning. Het lijkt omslachtiger maar is efficiënter. Het past natuurlijk in de Roularta filosofie waarbij we het team centraal stellen.

Mag ik ook fier zijn op de Fanfactor die het Insight Team eind vorig jaar lanceerde. Lees er zeker ook de blog van mijn heel fijne collega Nathalie Willems op na. Of zoals Kim het eerder formuleerde.
Reclame, storend? Niet voor magazinelezers. Ad blockers, banner blindness, digital detox … – het wordt alsmaar moeilijker om de aandacht van uw doelpubliek te grijpen. Samen met Why5Research onderzochten we of fans van verschillende media – oa. magazines, radio, tv en kranten – hierin een meerwaarde kunnen betekenen. Het antwoord bleek volmondig ‘ja’. Mediafans zijn niet alleen aandachtiger voor advertenties, ze staan er ook positiever tegenover. Vooral printadvertenties worden positief geëvalueerd: maar liefst 2 op 3 magazinelezers ervaren reclame als niet storend. Terwijl een abrupte onderbreking van een radio- of tv-uitzending niet wordt geapprecieerd, beschouwt men magazineadvertenties als part of the experience.

En wat met innovatie in 2023? Intussen heeft iedereen de mond vol van AI of Artificiële Intelligentie, nu ChatGPT op heel korte termijn miljoenen mensen op de wereld bereikt, heeft ze ook haast iedereen in onze teams beroerd.

Ik vroeg ChatGPT om voor mijntoekomstbijroularta.be een ‘humoristische versie’ te voorzien. Niet zeker hoe humoristisch ik de ‘doodshoofden’ vind. Tegelijkertijd ligt er wel een solide basis waarmee iemand met een echt gevoel voor humor en voor het leespubliek aan de slag kan. Artificiële Intelligentie zal de mens misschien niet snel volledig vervangen maar maakt sommige processen wel efficiënter.

“Ben jij ook zo’n fan van Roularta? Dat is niets om je voor te schamen, hoor! Het bedrijf is gewoon zo cool, dat zelfs een doodshoofd zou willen werken voor ze. Maar goed, dat is nog niet echt een sterk punt op je CV.
Nee, serieus, werken bij Roularta betekent werken met een fantastisch team van mensen die elkaar aanvullen en steunen. En het bedrijf zelf? Tja, het is gewoon een feest om daar te werken. Zoveel mogelijkheden, zoveel uitdagingen, zoveel kans om te groeien en je dromen waar te maken.
Dus waar wacht je nog op? Word ook een fan en solliciteer nu bij Roularta! Want wie weet, word jij wel onze volgende collega en mag jij straks ook deel uitmaken van de coolste club van het land.”

AI, we gaan ermee aan de slag. ‘We ain’t seen nothing yet’.

Geniet van de winter, het leven en elkaar. Binnenkort Lente.

 14/12/2022  door Jilly Olivier

Druk, drukker, drukkerij!

Bloggen, een mij totaal onbekend terrein. Maar er is voor alles een eerste keer natuurlijk! De eerste stapjes, de eerste schooldag… Het doet me eigenlijk ook een beetje denken aan mijn eerste werkdag bij Roularta. Al meer dan tien jaar geleden ondertussen. Onwennig stapte ik in augustus 2011 binnen in het grote witte gebouw in de Meiboomlaan. Als schoolverlater had ik dan ook nog 0,0 ervaring in het bedrijfsleven, het ‘echte’ leven. Gelukkig werd ik warm onthaald door de collega’s van de correctie bij de kranten. Ze leerden me wegwijs in het doolhof van gangen en deuren, al geef ik toe dat ik nu zelfs nog zou durven verdwalen. Advertenties lezen en corrigeren, het was mijn dagelijkse bezigheid tot ik na twee jaar aan de slag kon als redactie-assistente bij Royals. Het leven van koningen en koninginnen, prinsen en prinsessen, het leek wel een sprookje! Het was het jaar waarin Koning Albert II zijn troonsafstand aankondigde. Drukke tijden voor Royals, want de nationale feestdag op 21 juli 2013 werd plots een nog belangrijkere werkdag voor ons. Na een jaartje was het weer tijd voor iets nieuws. Al was ik deze keer al meer vertrouwd met de nieuwe job, nl. opnieuw correctie, maar dan bij het magazine Steps. Ook hier ging het om een vervanging, waardoor ik na enkele maanden terechtkwam bij de calculatie bij Roularta Printing. Een nieuw hoofdstuk met nieuwe gezichten in een onbekende omgeving. Het voelde weer een beetje als mijn allereerste werkdag, want de drukkerij was een deel van Roularta waar ik nog nooit was geweest. De rondleiding in de drukkerij zelf deed me denken aan het boek van Roald Dahl, Sjakie en de chocoladefabriek. Het was even magisch en impressionant, maar dan zonder Oempa Loempa’s en chocolade natuurlijk. Kranten zoeven boven je hoofd, blanco papier zweeft door de lucht en wordt voorzien van inkt, waarna het lekker warm krijgt en droogt in de ovens,… Van conducteur tot bobineur, van heftruckchauffeur tot technieker, ze verdienen allemaal een dikke pluim! Want zonder hen geen boekjes op dinsdag, geen Economist op zaterdag en al zeker geen krant op vrijdag! Nadat ik veel uitleg gekregen had over de drukpersen, over de verschillende soorten papier en nog veel meer, begon ik aan mijn allereerste offerte. Ondertussen zijn dit er al honderden geworden en we blijven lustig verder rekenen.

Die eerste keren… Ze blijven toch altijd zo memorabel!

 07/02/2023  door Tommy Browaeys

Het is niet de eerste keer dat we elkaar in de gaten hebben. Buiten in de tuin merkte ik hem al een paar keer op. Hij mij waarschijnlijk eerder. Vaak op dezelfde plek, de boog waarop in de zomer mijn favoriete klimroos Mme Alfred Carrière weelderig bloeit en heerlijk geurt. Soms zie ik hem niet en lijkt hij als het ware via een herkenbaar deuntje mijn aandacht te trekken. Ik fluit terug, minder toonvast maar met een glimlach. Mijn vogels is niet zo sterk, denk ik dan wel eens, me afvragend hoe het via hun gehoorgangetje binnenkomt.

Tijdens de winter hangen we vetbolletjes of dennenappels met zaad aan de kale takken van de platanen waarin zoonlief rond de kerst steeds lichtjes weeft die overdag een traan van dauw of regen lijken te laten en ’s nachts voor een persoonlijke sterrenhemel zorgen. Fladderaars van allerlei pluimage doen zich tegoed aan dat lekkers. Het roodborstje probeert als een volleerde kolibrie van het graan in de dennenappel te eten maar moet die rol telkens lossen en op de tafel of stoelen bedenken hoe het anders en beter kan. Hij vindt zijn manier en komt sindsdien regelmatig zijn kleurrijke buikje rond eten.

En daar is hij weer. Krijg hem in de gaten terwijl ik in de keuken een boterham eet. Ik een hap van mijn brood. Hij van de zaadjes. Daarna zit hij minuten lang op de stoel, blik opzij en dan weer richting mij. Proberen vastleggen. Smartphone erbij en klik. Verder kijken. Gedachtevrij. Verwonderlijkt. Zodra hij zijn vleugels gespreid heeft, besluit ik dit mooie nu-momentje te delen. Reacties stromen binnen. Van een simpele wow, volledige gedichten of een verzameling aan foto’s van tuinvogels tot verwijzingen naar de symboliek dat het roodborstje tussen verschillende werelden fladdert en knipoogjes van overleden dierbaren brengt. In tijden waar de meeste berichten niet echt van positivisme doordrenkt zijn, streelt die gedeelde warmte mijn gemoed.

’s Avonds staat er als bij toeval roodb…aars met preipuree op het menu. Tijdens het koken lees ik nog nieuwe reacties. Toch moet de grootste verwonderlijking van de dag nog komen. We kijken naar de film ‘Wonder’, waarin de met een aangeboren gezichtsafwijking Auggie zijn weg in zijn school en sociale leven probeert te vinden. Uiteraard verloopt het niet over een leien dakje. Kinderen kunnen elkaar harder openrijten dan een roofvogel die zijn klauwen in een zachte prooi zet. Meer zal ik niet over het verhaal vertellen. Kijk zelf, voel, zakdoekjes bij de hand.

“Mensen kunnen niet veranderen hoe ze eruitzien, wij kunnen er misschien wel anders naar kijken.” (schooldirecteur in ‘Wonder’)

Klassen en scholen vergelijk ik net als alle vormen van vrijetijds of professioneel samen-leven wel eens met een doosje kleurpotloodjes. Je hebt mensen in allerlei vormen of kleuren en met hun eigen karakter, temperament of genetische code. In de bonte verzameling van zacht en hard, kwetsbaar en krachtig, zwak en sterk zie ik – hoe je ze ook invult – een even grote diversiteit als in de wereld van fluitende fladderaars. Want het tengerste tuinvogeltje kan de meest schitterende serenade brengen terwijl de ruigste roofvogel het met één droog deuntje moet doen. Raken doen ze. Op hun eigen manier. De één kan ontzag maar ook angst inboezemen. De ander ontboezemt warmte rond de hartstreek. De rake quote van Henry Ward Beecher in dezelfde film slaat ook hier voor mij de nagel op de kop: “Grootsheid ligt niet in kracht maar in het juiste gebruik van kracht. Groots is iemand wiens kracht de meeste harten vervult.” En dat kan heus ook in stilte.

Save the best for last? Ik schreef in volle pandemie dat wederzijds respect misschien wel het belangrijkste vaccin is in de tijd die voor ons ligt. Daar denk ik opnieuw aan terwijl ik over verschillen tussen mensen schrijf. En dat we naar mijn gevoel hoe langer hoe meer vergeten dat er ook gelijkenissen zijn. Dan komen de woorden van die knul in de slotscène binnen: “Wees vriendelijk want iedereen voert zijn strijd. Als je echt wil weten wie mensen zijn, hoef je enkel te kijken.”

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.

 31/10/2022  door Mark Daemen

Terwijl ik dit schrijf is het alweer een aantal dagen bijzonder warm voor de tijd van het jaar. De temperaturen doen meer aan de lente denken dan aan de herfst. Een wel erg late Indian Summer.

Ook binnen de teams van Roularta Advertising hebben we op dit moment wel vaker het gevoel van een nieuw begin. De belofte die de lente ook elk jaar in zich draagt.

Dit jaar verwelkomden we al verschillende nieuwe experts in verschillende teams waarbij we intussen volop het talent zien ontluiken. Nieuw bloed brengt altijd nieuwe inzichten en verrijkende persoonlijkheden. Joris De Ryck begon eerder dit jaar als Product Manager en neemt nadrukkelijk het voortouw in onze digitale acceleratie. Heel verfrissend om zien hoe zijn ervaring bij een media agentschap ons onmiddellijk een ander perspectief geeft op onze aanpak. We hebben al veel van hem geleerd en stappen gezet om ons nog beter en sneller op onze markt af te stemmen.

Heel recent startte Olivier Dequinnemaere als research manager binnen het Insights Team van Els Michiels. Hij neemt een ruime research ervaring mee bij verschillende onderzoeksinstituten. Het is geweldig leerrijk om te begrijpen hoe dergelijke instituten tegen onze behoeften aankijken en oplossingen zoeken voor vaak complexe vragen. Tijdens zijn aanwerving ontdekten we ook nog eens een heel ‘interessante’ passie: roomijs. Ik kijk alvast uit naar de komende ‘echte’ lente.

Er maakte ook iemand een interne overstap naar ons team. Niels Landuyt kenden we al van aan het koffie-apparaat in Sint-Denijs-Westrem. Hij maakte de overstap van het team van Local Media naar het campaigning team. Hij trekt mee aan de kar om de digitale branded content dossiers op een zo aantrekkelijk en efficiënt mogelijke manier op onze sites aan onze lezers te presenteren. Het is fijn om zien hoe we over teams heen tot goede afspraken komen om dergelijke mutaties in alle respect te laten verlopen. Dit biedt unieke kansen om mensen te laten ontplooien binnen het bedrijf waarvoor ze graag werken. Wij zijn alvast heel tevreden met zijn eerste publicaties, naast natuurlijk het feit dat hij een fijne collega is.

We maakten ook keuzes om bepaalde dingen anders aan te pakken. Tot voor kort gebeurden alle data analyses binnen ons team met een eigen expert. Om mee(r) te kunnen genieten van een ruimere datakennis (van abonnementen insights, tot leesgedrag, tot advertentie kpi’s,…) en de talentpool die wordt opgebouwd sloten we aan bij het datateam. Onze eerdere expert die koos voor een uitdaging elders wordt dan ook vervangen binnen het datateam. Het adagio ‘One Team, One Family, One Planet’ nog maar eens in praktijk gebracht. De strategische discussies die we vandaag hebben zijn nog meer gefundeerd. Wij kijken er alvast naar uit om dit verder uit te diepen.

Van de schoolbanken plukten we Yusuf Özgün om onze advertentie technologie zo performant mogelijk in te zetten voor onze digitale advertentiecampagnes. Een fijne mix van Kaat Cossey, als bekend Roularta Ambassadeur en zijn meter, en Yusuf, als ‘groentje’ met nieuwe inzichten, zien we samen groeien en resultaten behalen.

In deze drukke periode waarbij we als reclameregie de eindsprint inzetten om de adverteerders maximaal aan ons te binden verscheen er na twee jaar ook opnieuw een CIM Studie. We zijn in het algemeen heel blij met de resultaten. Hoe kunnen we anders met een grote groep groeiers en daarnaast de hoofdvogels met het grootste weekblad (De Zondag) en het grootste betalende magazine (Libelle). Ook hier opnieuw het resultaat van heel fijn teamwerk.

We kregen veel complimenten. Misschien het meest onverwachte compliment was de kans om voor een tweede keer een Erasmus bezoeker te verwelkomen. De afdeling Insights & Product Management ontving recent Joyce Lamsens, Accountmanager bij Local Media. Zij kreeg een unieke ‘behind de scenes’ inkijk in het grootste onderzoeksproject dat we dit jaar opzetten samen met onderzoeksbureau Why5. Ze kan op die manier ook de eerste ambassadeur zijn van dit project binnen haar team. De Zondag en Krant van West-Vlaanderen maken dan ook naast al onze andere merken deel uit van dit project. Haar fris van de lever feedback is heel erg geapprecieerd. We gaan ermee aan de slag.

We staan, nu ik deze laatste zinnen intik, aan de vooravond van een jaarlijkse gewoonte met onze klanten, De Roularta Advertising Halloween Party. Een traditie die we nu al een aantal jaren claimen en een paar honderd klanten in Halloweensfeer ontvangt. We blijven een people business dus initiatieven als deze om onze mensen nog beter en persoonlijk te connecteren met onze klanten zijn van goudwaarde. De kleur van de bladen die stilaan van de bomen vallen. We drinken alvast een glas op jouw gezondheid.

Geniet van de herfst, het leven en elkaar.

 19/11/2022  door Tommy Browaeys

Het moet een raar gevoel zijn voor de bladeren van de eiken mastodonten langs de gewestweg voor onze deur wanneer ze afscheid nemen van hun prachtige variatie aan herfstkleuren en onder een zachte lentebries twijfeldwarrelend hun val zo lang mogelijk uitstellen. Ook dit jaar landen er duizenden op de grasperkjes voor onze tuin, waar ze traag maar zeker een bruin dekentje vormen en zich overgeven aan de stilte. Tijd voor een ruimbeurt, een scenario dat zich zoals steeds tot in de winter nog een paar keer zal herhalen.

En toch gaat dat nu net een beetje anders. En niet alleen omdat ik zomers gekleed ben en me afvraag hoe vaak iemand zonnecrème smeert wanneer hij of zij met het vallend blad aan de slag gaat. Normaal gezien ben ik bij dat harken lekker ingeduffeld en krijg ik het na een paar minuten warm bij een stevige herfstwind of de eerste koude. Nu verwelkomt mijn voorhoofd al snel een aantal kriebelende zweetpareltjes die zich net als de bruine bladeren aan de zwaartekracht schenken. Vooral anders omdat ik ook in mijn hoofd aan het gritselen ga. In de natuur (bezig) zijn, opent altijd wat vlotter de poriën naar de onderste lagen van jezelf.

We waren, zijn en worden om dan geweest te zijn. Een proces dat al even natuurlijk en vergankelijk is als dat van die eik. Ik kijk naar één van de dikstammigen aan de overkant van de straat en vraag me af hoe hij jaar in jaar uit naar mij kijkt wanneer ik steeds grijzer en met een dunnere natuurlijke isolatielaag op mijn hoofd de resten van zijn bloeiperiode verzamel. Uiteindelijk zullen we beide alle bladeren van ons afgeworpen hebben en finaal terugkeren naar waar we vandaan komen. Wat blijft, zijn gecomposteerde herinneringen. Van warm en voedzaam tot koud en zuur, waarbij een dosis kalk de bodem wat kan regelen en een basis slakkenfilosofie een onevenwichtige ziel kan neutraliseren.

Het is een mooie manier om stil te staan bij nu, je niet terug te laten waaien naar wat was en je zeilen niet te fel te richten op wat misschien ooit zal zijn. Loslaten wat achter je ligt. Aanvaarden niet te weten wat voor je ligt. Hoogsensitieve personen (HSP) doen er bovendien best aan om zich niet te fel onder te laten bladeren door wat naast hen lag of ligt.

Een paar jaar geleden zijn we echt gestart met composteren. Het viel me al op hoe omvangrijk je verzamelde afval op korte tijd wordt, hoe snel die hoop letterlijk en figuurlijk beweegt van het leven en ook weer verkleint en voedzamer wordt als je het op de juiste manier aanpakt. Het gaat om evenwicht tussen afbraak en aanvoer. Om verluchting en regelmatig omzetten. Op die manier blijft de hoop ongeveer even groot en kun je op termijn je tuin continu voeden met natuurlijke bouwstoffen en de cirkel van fauna en flora ronden.

Als je dat niet doet, groeit de slechts gedeeltelijk rottende massa je vroeg of laat boven het hoofd, zonder echt te vergaan. Dat proces geldt niet enkel voor je tuin maar ook voor jezelf. Overweeg daarom eens in welke mate je gedachtecomposteren in je dagelijkse leven kunt mengen. Net als bij die afvalhoop vergt het voor de één ongetwijfeld wat meer oefening dan voor de ander. Een handleiding of een gedachtetuinier uit je omgeving kan je misschien op weg helpen. Zolang je maar manieren zoekt om te verluchten en om te zetten zodat je niet verstikt of verzuurt.

Wat me nog opvalt wanneer ik langs Vlaamse wegen rijd of fiets, is hoezeer onze tuintjes van elkaar afgescheiden zijn. Tijdens het najaar zie je dat niet enkel aan hekjes en omheiningen maar ook aan bladvrij of niet. Sommigen gritselen militair correct tot aan de lijn. Anderen een beetje erover. Nog anderen nemen het werk van buurman of -vrouw spontaan zelfs grotendeels uit handen. Daarnaast zijn er mensen die zich vooral irriteren aan het feit dat die van ernaast helemaal niets doet terwijl die van ernaast zich afvraagt of al dat werk van de ijverige rijver wel zin heeft omdat alles uiteindelijk toch vanzelf verdwijnt.

 24/12/2021  door Emily Beckx

fijne feesten en een gezond 2022

Voor wie mij niet goed kent, ik ben een fervente skiër. Al sinds mijn 18 maanden oud ga ik mee naar de bergen en ik sta sinds mijn zevende levensjaar op de latten. Twee jaar geleden maakten we de beslissing om Kerstavond te vieren in Oostenrijk, iets waar we met z’n allen enorm naar verlangden. En het is precies zoals je denkt dat het zal zijn, kerststalletjes overal, prachtige versiering en hotelpersoneel die volledig in de sfeer is van Kerst.

Een van de Oostenrijkse kersttradities is dat men met de hele familie Stille Nacht zingt. De hele familie werd veranderd naar het hotelpersoneel en alle gasten, maar dat nam de magie van het moment niet weg. Iedereen zong mee of neuriede de melodie en zo ontstond een prachtig moment van samenzijn.

Maar zoals Oostenrijk kersttradities heeft, hebben andere continenten en landen dat ook. In Denemarken verstoppen ze een amandel in de kerstpudding, in Noorwegen verstoppen ze alle bezems voor de heksen en in Canada kan je de kerstman echt een brief versturen. Maar een van de tradities waar ik me het meest thuis bij voel is die van Ijsland.

Cadeaustress in Ijsland bestaat niet, want volgens de traditie jólabókaflóð geeft iedereen elkaar op kerstavond een boek. Na het uitpakken zet iedereen zich gezellig bij elkaar om het gekregen boek meteen te gaan lezen. Als boekenliefhebber kan je je toch geen betere kersttraditie voorstellen?

Wat jullie kersttraditie ook mag zijn, ik wens iedereen hele fijne feesten en een gezond 2022!

 29/09/2022  door Nathalie Willems

Onlangs verscheen er een poll van onze Flair-collega’s op facebook: kan je nee zeggen op de vraag om meter/peter te worden of is dat not done? De vraag verhitte duidelijk de gemoederen, want er volgde meteen een stroom aan reacties. ‘Nee, dat kan je absoluut niet weigeren,’ meenden velen. Anderen waren het hier totaal niet mee eens: zij hadden de vraag vlotjes afgewimpeld. Iemand vond het net een compliment om gevraagd te worden, terwijl een andere dan weer waarschuwde voor het ‘lifetime commitment’, iets waar zij duidelijk niet veel zin in had. Tussen de reacties las ik ook veel teleurstelling van zowel ouders als petekinderen, omdat de meter of peter er op één of andere manier niet in geslaagd was om de verwachtingen in te lossen.

Persoonlijk vind ik dat je vooral heel goed moet nadenken over het meterschap. Want het is een engagement dat je maar beter ernstig neemt. Zelf heb ik het geluk om vier petekinderen te hebben tussen 17 en 31 jaar, en daar ben ik ontzettend trots op. Telkens wanneer mij de vraag om meter te worden gesteld werd, heb ik volmondig ja gezegd. Wat een eer dat mijn grote zus en drie van mijn beste vriendinnen deze speciale rol aan mij wilden toevertrouwen. En het voelde ook als een voorrecht om actief deel uit te maken van het leven van deze vier fantastische kerels én hun ouders.

Natuurlijk gaat het meterschap ook om cadeautjes en verwennerijtjes, maar eigenlijk zijn het vooral de aandacht en de kleine attenties die tellen. De oudste is intussen al lang afgestudeerd en doet nu ingewikkelde dingen bij een Nederlandse bank. Maar toen hij klein was, gingen we vaak met zijn tweetjes op stap, inclusief stiekeme bezoekjes aan McDonald’s. De tweede woont ver weg aan zee, maar toen hij onlangs voor de eerste keer papa werd, vond ik het ontroerend mooi dat hij me tijdens de babyborrel aan iedereen voorstelde als ‘mijn metertje’. De derde is een ontzettend lieve gast, die graag mee op vakantie gaat en die ik áltijd blij kan maken met mijn ‘home made’ spaghetti. En de vierde tenslotte, is geweldig knap en sportief en vindt het superfijn als ik naar zijn rugbymatch kom kijken. Feit is: ik heb met alle vier een goede band, en ze weten dat ik er voor hen ben. Als extra vertrouwensfiguur op de achtergrond. Als luisterend oor. Als supporter aan de zijlijn, letterlijk én figuurlijk!

Het zal dan ook niet verbazen dat ik ook bij Roularta al tweemaal ‘ja’ gezegd heb tegen het meterschap. Want het is essentieel om nieuwe collega’s een warm welkom te geven en ze te ondersteunen bij de start van hun nieuwe job. Naast hulp bieden bij allerlei praktische dingen, vind ik het vooral belangrijk om mijn opgedane kennis en ervaring te delen, zodat onze nieuwkomers de job (nog) leuker, interessanter én aangenamer vinden. En mijn metekinderen bij Roularta weten: ik ben en blijf hun grootste supporter. Aan de zijlijn.

 19/09/2022  door Tommy Browaeys

Ben jij iemand die liefst naar de andere kant van de wereld trekt om alle remmen los te gooien of tot rust te komen? Corona heeft ons geleerd dat je niet altijd ver van huis moet gaan om moois te zien of leuks te doen. Je hoeft geen grootse escapades na te jagen om tot je rustige zelf te komen of onder de indruk te zijn van onze relatieve nietigheid in de natuur. En soms liggen de schoonste dingen voor het rapen. Ook wanneer je het niet verwacht en niet weet waarom je net op dat moment kijkt. Ingedommelde herinneringen worden aangewakkerd. Je ademruimte wordt gevuld met zuurstofrijk besef dat de tijd voorbijglijdt en je best nu bewust naar lucht hapt. Aangezien ik het gros van mijn jeugdvakanties in de streek van Sauer en Moezel doorgebracht heb, zal die ruimere regio een soort tweede heimat blijven, waar het fijn is om thuis te komen. Even ertussenuit in zes kiekjes.

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.

 16/09/2022  door Nele Vannobel

Op donderdag 1 september mocht ons zoontje voor het eerst naar school!

Gewapend met een mooie schooltas vol lekker fruit en koekjes én met nieuwe schoentjes aan, stapte hij die donderdag dapper de schoolpoort binnen. Om al even snel terug te keren op zijn stappen en met een betraand gezichtje nog een extra zoen te komen vragen als afscheid. Daarna maakte ik me snel uit de voeten. De juf had vooraf gezegd dat we het afscheid best zo kort mogelijk houden. En gelijk heeft ze wel. Zowel voor mijn zoontje als voor mezelf is dat de beste manier om het niet lastiger te maken dan nodig…

Ook op werkvlak voelt begin september altijd aan als een nieuwe start. Het zomerverlof zit er op, de batterijen zijn terug opgeladen en een mooie nazomer zorgt voor een vlotte overgang. Zonder traantjes, maar met een brede glimlach en veel goesting om van start te gaan met de projecten die in het najaar moeten geanalyseerd of opgeleverd worden.

Daarnaast is het ook een blij terugzien op kantoor met de collega’s. Sommige heb je enkele weken of zelfs een maand niet gezien, omdat verlofperiodes samenvielen of op elkaar aansloten. En er zijn veel jarigen bij ons op de afdeling in september, waaronder die van mezelf, en dat zorgt ervoor dat er regelmatig lekkere koekjes of snoepjes aanwezig zijn op de kantoordagen.

Zelf had ik me op de eerste schooldag getrakteerd op een verlofdagje. Niet dat ik veel speciale dingen heb gedaan… ik was vooral aan het aftellen naar het moment dat ik mijn zoontje terug mocht gaan oppikken aan de schoolpoort. En tot onze grote verbazing en opluchting kwam hij moe, maar duidelijk heel tevreden op me afgelopen! Hij heeft zijn start duidelijk niet gemist!

En ons team ook niet, want ondertussen hebben we al de nieuwe Sportmagazine-website op WordPress gelanceerd!

 18/05/2022  door Mark Daemen

Never a dull moment.

We zijn met zijn allen het jaar goed gestart en dat is fijn. Nog maar net las ik het persbericht naar aanleiding van onze algemene vergadering.

“Het beursgenoteerde Roularta Media Group (RMG) heeft naar aanleiding van de jaarvergadering bericht omtrent de gang van zaken in de eerste 4 maanden van 2022. Het jaar kende een goede start met (tot en met april) vooral groei op het vlak van de reclame-inkomsten en van de drukkerij-activiteiten. Zowel de Belgische als de Nederlandse mediamerken deden het beter dan verleden jaar. De focus op De Zondag, digitale reclame en het Mijn Stad televisienetwerk, is een succes wat de ‘local media’ betreft. De recente acquisitie van New Skool Media met o.a. EW, voorheen Elsevier Weekblad, het newsmagazine van Nederland, zorgt meteen voor een positieve bijdrage in de lijn van de verwachtingen.”

Dat, naast de zon die nu al een paar dagen onze huid streelt, maakt een mens gelukkig. We zijn erin gevlogen en dat heeft geloond.

Het is nu kwestie van de inspanningen aan te houden en ons blijven heruit te vinden want we moeten natuurlijk rekening gehouden met het effect van de oorlog, de vrees van de consument en de adverteerder voor prijsstijgingen. Het blijft afwachten welke invloed dat zal hebben op de verkoop van abonnementen en reclame. Maar aan onze teams zal het alvast niet gelegen hebben.

De afgelopen maanden waren ook maanden van kennismaking. Een aantal onder ons hadden verkennende en verdiepende gesprekken. Brainstorms over hoe Roularta Nederland, New Skool en onze teams door samen te werken en ideeën, strategieën en tactieken samen te leggen tot nog betere resultaten te komen. Het is de clash van ideeën en ervaringen die tot nieuwe inzichten leidt en dat is fijn. Als ik nog eens een nieuwe quote moet leveren ga ik voor ‘ik leer alle dagen bij’.

Ook recent sloten we het team van Gezondheid.be/Passionsanté.be in onze armen. Zij zijn een welkome aanvulling in ons portfolio waarbij we al een sterke printpositie hadden in de gezondheidsmarkt met titels als Libelle/Femmes en Plus Magazine. We zien heel veel opportuniteiten en voelen het enthousiasme van het team om deel uit te maken van onze ‘one family’. Vernieuwend aan onze aanpak is dat we de sturing leggen bij de teams waar ze het meest positieve hefbomen heeft. Het inhoudelijke (content, techniek en marketing) wordt mee aangestuurd vanuit het team bij Roularta Nederland dat ook al met succes gezondheidsnet.nl beheert. Het commerciële gebeurt dan weer in aansturing bij de regie binnen het team van Philippe Belpaire, Mireille De Braekeleer en Lara Chammah. Op korte termijn werden er al veel plannen gesmeed en synergiën gezocht en gevonden. Dit wordt iets moois.

Bijleren doen we natuurlijk ook door nieuwe collega’s in onze teams te verwelkomen. Specifiek binnen het Insights en Product Management team van Els Michiels, startte Joris De Ryck als Product Manager. Hij werkte hiervoor als Digitale Expert bij één van onze klanten, het media-agentschap Publicis. Tot waarschijnlijk intussen zijn ergernis heb ik al heel vaak gevraagd ‘hoe zou je hiernaar kijken vanuit je oude job’. Het is onwaarschijnlijk verrijkend om dit bijkomend perspectief gewoon in het team te hebben. Daarnaast is Joris ook gewoon een heel fijne, humorvolle collega.

We blijven trouwens op zoek naar nieuwe collega’s. Heel specifiek in het team van Els Michiels gaat het over een doorgewinterde researcher. Deze maar ook andere vacatures vind je gemakkelijk terug op https://mijntoekomstbijroularta.be/vacatures/

Je ziet, heel veel om blij en fier over te zijn. Het meest fier ben ik misschien dan nog dat één van onze teamleden, Philippe De Brabanter, doorgroeide binnen de organisatie. En we hem ook snel deze nieuwe uitdaging hebben kunnen laten oppakken omdat andere teamleden in de bres sprongen om delen van zijn verantwoordelijkheden op te pikken. Philippe koos voor een uitdaging als Project Manager binnen het team van Stefan Seghers. Wij geloven erg in hem, het toenemend belang van het activeren van de data van Roularta en vooral dat Philippe en onze data het samen goed gaan doen.

Mag ik ook een blijvende oproep doen om te profiteren van alle kennis die bij Roularta gedeeld wordt. Een greep uit het webinar-aanbod van de laatste maanden, dat je gewoon online via Insights kan inhalen: ‘Digitale Marketing’, ‘Wat beweegt er in onze mobiliteit’, ‘Leerstoel Roularta & VUB: Personalisation, trust and sustainable media’ en ‘Maai mei niet’. Aan dit laatste doe ik ook volop mee. Nu al 30 cm hoog op sommige plekken in mijn stadstuintje.

Geniet van de lente, het leven en elkaar.

 07/10/2021  door Nathalie Willems

Never a dull moment

In de media werken is verslavend: neem het gerust aan van iemand die al 34 jaar in de sector werkt. Niks is plezanter dan ‘boekskes maken’ of voor mooie mediamerken werken, op welke manier dan ook. Het valt me telkens weer op als ik een ex-collega tegen het lijf loop die intussen elders werkt: hoe leuk die nieuwe job ook is, de nostalgie blijft!

Mijn eerste stappen in de media zette ik lang geleden bij het inmiddels ter ziele gegane magazine Elga. Als pas afgestudeerd groentje mocht ik als junior redactrice bij het eerste Vlaamse maandblad aan de slag. Mijn eerste opdrachten? Recepten en naai- en breipatronen uit het Frans vertalen. Ik had hier totaal geen verstand van, maar ik was gedreven en ontdekte graag nieuwe dingen. Een grappig gevolg is dat ik nog altijd beter in theorie kan koken dan in de praktijk.

Recepten en patronen dus, maar gaandeweg volgden meer redactionele opdrachten in de vorm van interviews, reisreportages en artikels over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ik leerde de kneepjes van het vak en rolde een aantal jaren later in meer coördinerende functies: eerst redactie-coördinator bij Fit &Gezond – je hebt geen idee hoeveel flauwe grapjes ik over de naam van dat magazine heb gehoord – en daarna chef redactie bij Evita.

Maar na zo’n 15 jaar redactiewerk ging het kriebelen. Het was tijd om een ander aspect van bladen maken te gaan ontdekken. Ik verhuisde naar sQills, de toenmalige custom media afdeling, en begon magazines ‘op maat’ te maken voor klanten. Energiek van Electrabel, Zin in meer van P&G, Beauty & you van Ici Paris XL, om er maar een paar te noemen. Redactionele ervaring werd gekoppeld aan doorgedreven project management, een nieuwe wereld ging voor me open. En die wereld werd nog boeiender toen we van custom publishing naar content marketing evolueerden, en alle projecten crossmediaal werden. Spannende tijden waren dat!

Intussen begon native advertising aan zijn opmars en eiste deze vorm van reclame maken meer en meer zijn plaats op binnen de reclamewereld. Mijn nieuwsgierigheid was opnieuw geprikkeld: hoe kun je content van een adverteerder brengen op een manier die de lezer boeit? Hoe kun je branded content integreren in onze eigen merken? En hoe kun je onze communities activeren? Door deze vragen te stellen, begon ik een aantal jaren geleden alweer aan een nieuw hoofdstuk. Tot op de dag van vandaag bedenk ik samen met mijn fijne collega’s van Roularta Brand Studio crossmediale branded content voor onze adverteerders.

Het mooie is: in die 34 jaar heb ik me geen dag verveeld. Natuurlijk zijn er ups-and-downs. Memorabele momenten waar je met een glimlach aan terugdenkt, en slechte dagen die je liever snel vergeet. Hoe kan het ook anders? Maar saai? Dat is het nooit!

De media is een meeslepende wereld die de hele tijd evolueert, waarin je energie moet steken om bij te blijven. Maar als nieuwe dingen ontdekken en regelmatig uit je comfortzone komen in je DNA zit, dan is de magazinewereld een ideale werkplek. Je krijgt er kansen om je te ontwikkelen, en mogelijkheden om nieuwe paden te bewandelen. Zodat je kan bijleren en die ervaring weer kan meenemen naar je volgende job. In de media natuurlijk.

Rod Stewart zong het in 1972 al: Never a dull moment! Zin gekregen om de sprong te wagen? Neem dan zeker een kijkje op de nieuwe jobsite van Roularta.

 04/07/2022  door Tommy Browaeys

Ben je net als ik een product van de jaren ’70? Dan heb je het begin van MTV meegemaakt en ken je iemand als Ray Cokes niet enkel van Belgium’s Got Talent. Non-stop videoclips, nadien aan elkaar gepraat door de zogenaamde VJ’s, waaronder zelfs onze Marcel Vanthilt. Languit op de bank naar muziek kijken. Muziek heeft me altijd geraakt. Waar ik echter het meest van onder de indruk was: de zogenaamde unplugged sessies die de populaire zender eind jaren ’80 lanceerde. Letterlijk betekent het ‘zonder stopcontact’. Bekende artiesten of groepen gaan daarbij de akoestische toer op en laten elektrische versterking achterwege. Tonen en vooral stemmen in hun puurste vorm, zonder welke kunstmatige correctie dan ook. Ik herinner me als gisteren hoe de haren op mijn armen de hoogte opzochten bij de krakende stem van Kurt Cobain. Denk aan de jonge Eddie Vedder van Pearl Jam en zoveel andere toppers.

Hun muziek lijkt daardoor wat te vertragen maar net daardoor ook echt helemaal binnen te komen. Ik denk dat ik het Natalia eens tijdens een interview heb horen zeggen: “Als je vertraagt, connecteer je beter”. Bij mij is het in ieder geval zo dat ik daarom bijna altijd voor akoestische versies van nummers kies. Of voor stukjes waarin muziek de vrije loop krijgt en je tot in je diepste vezels raakt als je jouw poriën helemaal opent.

Dat vertragen is ook in het leven een manier om beter te verbinden, met mensen om je heen, je biotoop en jezelf. Het staat haaks op de trend waarbij iedereen altijd maar sneller wil rennen tot ze zichzelf mentaal voorbij hollen of hun lichaam uiteindelijk stop zegt wanneer signalen te lang genegeerd worden. Bij een te hoge belasting nemen zwemmers of langeafstandlopers bijvoorbeeld onvoldoende zuurstof op. Dat geldt ook gewoon van dag tot dag en op je werk. Ik heb aan den lijve ondervonden wat mentale verzuring met een mens kan doen als je onvoldoende ventileert of unplugt. Er zijn mensen die hun overdreven tempo een heel jaar proberen vol te houden en tijdens de vakantie (over)compenseren. Je hebt er die daarin slagen en zich overeind houden. Anderen kraken net daardoor omdat een wet in de fysica stelt dat te plotse veranderingen in de omgevingsfactoren nefast kunnen zijn. Denk aan weekendmigraine.

Het is als een hardloper die spurtend zijn hartslag omlaag probeert te krijgen. Ik loop wel eens een rondje en heb eerder geprobeerd om mijn snelheid op eerder kortere afstanden te verhogen, bijvoorbeeld via intervaltraining. Het pompje achter mijn ribbenkast zoekt daarbij echter nog steeds altijd snel de hogere slagregionen op waardoor het meer weerstand dan uithouding is. Op langere afstanden is het dan weer net de bedoeling om tot een ritme te komen waarop je als het ware kunt blijven lopen. Daar is die befaamde kruissnelheid.

In die optiek heb ik slow running ontdekt, nadat ik tips kreeg van een echte atleet. Daarbij is het de bedoeling om lange afstanden te lopen maar altijd onder een bepaalde hartslag te blijven, ook wanneer je daardoor trager moet lopen. Ik geef toe dat het wennen is als je zo door het landschap lijkt te slenteren. Maar het aangename is dat je ademhaling zo gecontroleerd blijft dat je er zelf rustig van wordt. Dat je in plaats van hijgend vast te stellen hoe je in weerstand gaat de tijd hebt om eens goed naar links of rechts te kijken en te beseffen hoe mooi de bosrijke omgeving is. En vooral: dat je bij aankomst het gevoel hebt hetzelfde rondje gemakkelijk nog eens over te kunnen doen terwijl je sporthorloge aangeeft dat je goed hersteld bent. Na verloop van tijd zou je snelheid volgens hetzelfde advies automatisch hoger gaan liggen. Het loont trouwens de moeite om eventuele vaste routes eens in de omgekeerde richting te lopen en de weg (of dingen in je hoofd) rustig van een andere kant te bekijken.

Het spreekt voor zich dat niet iedereen dezelfde drempel heeft om al dan niet in het rood te gaan. Iedereen heeft zijn eigen omslagpunt. Je hebt spurters, specialisten van de middellange afstand, marathonlopers en joggers. Usain Bolt liep bij zijn wereldrecord van 9,58 seconden op de 100 meter gemiddeld 38 kilometer per uur, met een topsnelheid van ruim 44. Wetenschappers spreken elkaar trouwens tegen hoe hard een mens zou kunnen lopen. Sommigen beweren dat de limiet op 65 ligt. Op de marathon, waarbij ik altijd versteld sta van het tempo dat die sierlijke lopers aanhouden, is de magische grens van twee uur doorbroken.
Als die atleten van discipline wisselen, kan het wel eens slecht aflopen. Daarom hebben zij respect voor elkaars prestaties. En dat horen ook wij in het dagelijkse leven te doen. Het is niet omdat iemand bewust beslist om wat trager – en daardoor eigenlijk net harder – te leven dat ook anderen dat moeten doen. Ik hoop dat we elkaars kruissnelheid aanvaarden. Leg niemand jouw tempo op en laat anderen jou dat van hen niet opdringen. Wederzijds begrip is een mooie deugd.

Bepaal daarom zelf in welke mate je de stekker er tijdens de vakantie uittrekt. Doe het in ieder geval bewust. Eén langere akoestische sessie per jaar of verspreid in een aantal kortere varianten. Kies je daarbij voor connectie met jezelf of de buitenwereld, wat sociale media betreft? Wordt het uptempo, vertragen, unplugged of geef je jezelf op een bepaald moment volledig over aan de stilte? Misschien houd je net als ik ergens onderweg wel eens halt, sluit je terwijl je bewust ademt volledig de ogen om blootvoets of op je rug liggend te aarden. Laat je de omgeving je ziel kietelen. Je bewustzijn prikkelen. Je hartslag rusten. En voel je hoe je werkelijk bent waar je bent.

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.

 01/07/2022  door Nathalie Willems

Niet iedereen is fan van celebrity-kok Jamie Oliver, maar persoonlijk kan ik me helemaal vinden in zijn no nonsense kijk op koken. Lekker makkelijk en nog gezond ook! In augustus vorig jaar pakte Jamie uit met een nieuw kookboek ‘Samen eten’ – een ‘overheerlijke ode aan superlekkere maaltijden om met z’n allen van te genieten’, aldus de achterflap. Misschien vond hij het wel slim om dit boek net na corona uit te brengen, of misschien wilde hij gewoon een punt maken: met familie of vrienden van een maaltijd genieten is belangrijk!

Dat laatste kan ik alleen maar kan onderschrijven. Ook in ons gezin wordt het ritme bepaald door drukke agenda’s. Geen tijd voor een gezellig ochtendritueel: man en zoon waaien na elkaar de keuken binnen en vliegen even snel de deur weer uit. Lunchen doen we ook apart, want de ene zit op school, de andere op kantoor en de laatste heeft een call met de andere kant van de wereld.

Het avondmaal is het rustpunt aan het einde van de dag. Dan sta ik erop om samen rond de tafel te zitten. Eindelijk de kans om even bij te praten. Te checken of het een leuke of een baaldag was. Te voelen hoe het nu eigenlijk écht met je huisgenoten gaat. Feit is: niets werkt beter dan een pasta of een ovenschotel om te connecteren met elkaar.

En dat geldt natuurlijk ook op het werk. Ik was jarenlang omringd met supercreatieve collega’s die graag en goed konden koken. Het leuke was dat we daar met z’n allen van mochten meegenieten. Elke gelegenheid was goed om zelfgemaakte hapjes en lekkernijen mee te brengen. Heerlijk! Toch ging het een aantal jaren geleden bijna helemaal mis toen collega E. ons wilde trakteren op een lekkere Italiaanse bruschetta. Hiervoor had ze een broodrooster en zelfgekweekte tomaatjes van thuis meegebracht. Tijdens de lunchpauze ging ze in ons keukentje aan de slag, tot we opgeschrikt werden door de oorverdovende sirene van het brandalarm. Het hele bedrijf werd stante pede geëvacueerd, iedereen stond met zijn plateau of boterhammetjes op straat. Bleek dat de broodrooster net onder het brandalarm stond, en dat de hitte van het toestel het alarm had geactiveerd! Onze toenmalige leidinggevenden schudden hun hoofd over zoveel gebrek aan gezond verstand, maar waren uiteindelijk toch vooral opgelucht dat het gebouw niet écht in brand stond.

Samen eten met je collega’s zorgt voor ‘togetherness’, een soort verbondenheid die je met mekaar deelt tijdens een drukke werkdag. En het mooie is dat Roularta dat ook erg stimuleert door hier fijne ruimtes voor te creëren, zoals Bar Jos in Evere bijvoorbeeld. Je kan er lekker eten, bij mooi weer bijpraten op het terras en nieuwe mensen ontmoeten. Spannende experimenten met broodroosters? Die behoren definitief tot het verleden!

 30/05/2022  door Nele Vannobel

Op maandag 2 mei was het eindelijk zover. Na maanden van analyse, ontwikkeling, testen en set-up werden de nieuwe websites van Knack, LeVif, Knack Weekend, LeVif Weekend, Knack Focus en LeVif Focus op WordPress gelanceerd!

Zo’n ‘big bang’ vraagt natuurlijk om een extra inspanning, dus trokken we die dag met een aantal Product Owners (PO’s) en ontwikkelaars al vroeg – om 4u30 – in de ochtend naar Evere. Ook 2 Nederlandse ontwikkelaars waarmee we samenwerken, waren speciaal voor de gelegenheid de avond ervoor al afgezakt naar België.

Na een laatste testronde om de pre-productieomgeving door de redacties en door de PO’s om 6u, was het rond 7u eindelijk zover: de ‘GO’ button kon worden ingedrukt! Driewerf hoera, de nieuwe sites stonden er!

Nu kwam het spannendste moment: hoeveel vragen zouden er komen van de redacties? Zouden er zaken op de site fout gaan? Zouden de nieuwsbrieven nog goed uitgestuurd kunnen worden? Hopelijk was er geen rollback nodig?

Gelukkig werd al snel duidelijk dat er geen grote issues naar boven kwamen. De kleinere vragen die er van de redacties kwamen, konden snel oplossen of laten bekijken door een ontwikkelaar.

Ondertussen zijn we enkele weken verder en is de nazorg al heel wat minder. Dat zorgt ervoor dat we ons kunnen focussen op de volgende sites die gemigreerd moeten worden naar WordPress: Sportmagazine en Trends. Gewapend met een flink pak ervaring uit het verleden, hebben we het project met veel enthousiasme omarmd en kijken we uit naar de volgende vroege afspraak. Koffiekoeken zijn altijd welkom!

 13/05/2022  door Stefanie Mattelin

Young Mediaholic Programme

Mijn avontuur bij Roularta startte als pas afgestudeerde economiste begin 2022. Na mijn studies was het tijd om mijn geliefde Gent achter te laten en de wijde bedrijfswereld in te trekken. Na een korte passage bij Mijn Stad Native, kwam er al snel een nieuwe uitdaging op mij af; het Young Mediaholic Program. Als eerste jonkie binnen Roularta ben ik met dit nieuwe traject gestart en zal ik gedurende 18 maanden als media marketing trainee roteren binnen vier marketing afdelingen in het bedrijf. Ik zal kunnen proeven van digitale marketing, brand management en direct marketing, zowel in Roeselare als in Evere. Gaandeweg zal ik in een functie terechtkomen die het beste matcht met mijn talenten en interesses. Een heel mooie kans om skills aan te leren en nieuwe mensen te leren kennen, die ik uiteraard ten volle zal benutten. Ook Roularta kan zich op die manier als een mediabedrijf profileren, waar jong geweld met open armen wordt ontvangen, wat in deze huidige arbeidsmarkt zeker geen overbodige luxe is. Over een win-win situatie gesproken! Daarnaast hoop ik uiteraard ten sterkste dat ik een meerwaarde kan bieden voor elke afdeling en dat ik mooie projecten kan afleveren op het einde van de rit.

Eerste stop? Online campagne management bij Roularta Digital. Een jonge en hippe afdeling binnen het bedrijf vol top-collega’s die zich dagelijks bezighouden met de (digitale) groei van KMO’s. Allemaal even gepassioneerd toveren ze met search, display & social campagnes alsof het niets is. Hier valt een heleboel te leren; dat is zeker! Ik weet nu al dat ik de teamsfeer, die zich typeert door een ongelooflijke dosis humor en teamwork, zal missen. Misschien vragen jullie zich ook af waar ik specifiek mee bezig ben? In deze afdeling leer ik niet enkel hoe je verschillende online campagnes kan opzetten en optimaliseren, maar voer ik ook bepaalde projecten uit om de brand Roularta Digital verder uit te werken. Van de nieuwe website onder handen nemen, tot een opleidingsevent organiseren, tot zelfs een social media plan uitwerken. Daarin kan ik mijn creativiteit de vrije loop laten en een stempel drukken op Roularta Digital. Zalig, niet waar? De digitale inzichten over Google & co zullen alvast van pas komen in toekomstige functies.

De eerste maand zit erop, maar ik kan niet wachten om nog meer te ontdekken, bij te leren en verwonderd te zijn over wat er in (digitale) marketing allemaal mogelijk is. De wereld van magazines, kranten en media heeft me van jongs af aan al geboeid, waardoor ik me hier heel erg op mijn plaats voel. Ook alle lieve en gepassioneerde collega’s die ik al tegen het lijf ben gelopen, hebben me tot op vandaag positief verrast. Ik ben erg benieuwd hoe dit testproject zal vorderen. Ongetwijfeld zal ik vroeg of laat op enkele uitdagingen en moeilijkheden stoten, maar dan richt ik me tot mijn behulpzame coach, die wel raad zal weten. Zo kan ik over de inhoud van het traject alvast mijn inzichten kwijt en wordt die feedback ook geapprecieerd en opgevolgd. Een unieke kans om de spits af te bijten en toekomstig marketing- en mediatalent te inspireren om hetzelfde te doen. Het vervolg van mijn media-avontuur volgt binnenkort; hopelijk tot dan!

 26/01/2022  door Nele Vannobel

Terrible two

Onlangs vierden we de tweede verjaardag van ons zoontje! Twee jaar al! Wat is de tijd voorbij gevlogen! Zijn eerste lachje, zijn eerste stapjes, zijn eerste woordjes… zoveel veranderingen op korte tijd en allemaal mijlpalen om te koesteren. Het was ook een periode waarin we ons moesten aanpassen en ons nieuwe dingen eigen moesten maken. En ons huis peuterveilig maken. Wat is ons leven in die twee jaar veranderd!
Maar het leven is natuurlijk van iedereen de voorbije twee jaar veranderd. Al lag dat niet aan onze zoon… De pandemie heeft er immers voor gezorgd dat we allemaal anders zijn gaan leven. Er kwam iets nieuws in ons leven waardoor we onze dagelijkse routines plots volledig moesten herzien: thuiswerken met kinderen die niet naar school gingen en plots een deel van onze kantooromgeving werden. Een koffie aan de automaat werd daarbij een trip naar de keuken en de korte update over de laatste nieuwtjes met collega’s werd een opfrissing van de tafels van vermenigvuldiging. De levenslijn met de werkvloer werd er een van zoommeetings en chatsessies.
Ondertussen zijn we met de tweede verjaardag van de pandemie ook beland in de periode van “ik ben twee en ik zeg nee”. Anders dan bij de gemiddelde peuter is dat iets minder geworden voor Covid-19. De maatregelen zijn inderdaad wat soepeler geworden, al leek het venijn met de omikronvariant wel in de staart te zitten. De meesten zijn al een vaccinprik verder, maar thuiswerken is wel nog steeds de norm. Quarantaines zorgen er bovendien voor dat zo’n huisarrest recent eerder regel dan uitzondering wordt. En dat heeft ongetwijfeld een impact op de organisatie, maar ondertussen jongleren we gelukkig met zoom en andere digitale hulpmiddelen om naar best vermogen alle ballen, professioneel en privé, in de lucht te houden.

Al is het natuurlijk niet altijd een sinecure. Wie niet kan rekenen op de hulp van bijvoorbeeld grootouders heeft meer dan twee handen en twee voeten nodig om die ballen in de lucht te houden. Hoe leg je een kindje van bijvoorbeeld 4 jaar uit dat het stil moet zijn terwijl je een belangrijke call hebt? Of hoe kan je het een hele werkdag bezig houden, zonder dat je continu moet helpen meespelen?
Sowieso snakken we allemaal naar wat normaliteit. Geen nieuwe, maar echte. Een derde kaars uitblazen op de coronataart is dus hopelijk niet nodig. Tegen dan gaat onze kleine kapoen wel al naar de klas en wacht ook hem wel een nieuw normaal. En dat wordt weer even wennen. Voor hem, maar ook voor ons. Maar corona heeft ons gelukkig wel geleerd hoe om te gaan met verandering. De silver lining, weet je wel…

 21/01/2022  door Mark Daemen

Het gaat ‘lukken’ in 2022

Een nieuw jaar geeft nieuwe kansen. Ik kijk dan ook uit naar de uitdagingen en de oplossingen die in het verschiet liggen. Voor een reclameregie, zoals Roularta Advertising, betekent dit natuurlijk ook dat de tellers terug op nul gezet worden. Met heel veel fierheid over het team, waarvan ik nu intussen bijna anderhalf jaar mag deel uitmaken, kan ik zeggen dat we het jaar goed gestart zijn. We blijven met de voeten op de grond maar een goede start zorgt natuurlijk altijd voor de nodige motivatie en een goede sfeer. Hierbij wil ik ook niet vergeten dat we het voorbije jaar ook al goed afgesloten hebben. De reclamemarkt blijkt zich na de moeilijke eerste lockdown in 2020 sneller te herstellen. De verschillende teams hebben er alles aan gedaan om de opportuniteiten maximaal te benutten. En dat heeft geloond. Echt iets om fier over te zijn.

Bij de start van het nieuwe jaar had ik dan ook nog eens het genoegen om vanop de eerste rij deel uit te maken van het webinar dat ook dit jaar opnieuw, en ik hoop voor het laatst, de Nieuwjaarsreceptie waardig trachtte te vervangen.

In de bekwame handen van interviewers Ilse De Witte van Trends en Amid Faljaoui van Trends/Tendances gaf Xavier inzicht in de richting die we met Roularta inslaan in 2022. Er was aandacht voor onze omzetstrategieën, opportuniteiten door overnames, de verdere digitalisering van onze activiteiten, de verhoogde focus op duurzaamheid en de SDG’s, het geloof in onze drukactiviteiten en de veranderende werkomstandigheden. Ook onze uitdagingen zoals stijgende grondstofprijzen en moeilijke markten werden niet uit de weg gegaan. Vanuit de coulissen hadden we zicht op het toekomen en deelnemen van meer dan 600 collega’s aan dit webinar. Een succes in alle betekenissen van het woord.

En mijn rol? Tussen de verschillende interviewsessies werden er drie zogenaamde causerieën ingelast waarbij één specifiek thema verder werd uitgediept door telkens drie collega’s uit verschillende divisies. Drie thema’s die voor Roularta maar zeker ook Roularta Advertising een centrale rol in 2022 spelen.

Aftrappen deden we met ‘New Branding’. Aan de zijde van Katrien De Nolf en Sven Van Damme van het ontwerpbureau gaf ik een inkijk in de visie die aan de basis lag van onze ingrijpende Corporate Branding-uitrol, gestart in september vorig jaar. Binnen de regie kozen we naast het aansluiten bij de nieuwe visuele identiteit voor een naamsverandering. Met de nieuwe naam opteert Roularta Advertising voor een duidelijkere positionering op de advertentiemarkt. In de vorige naam ontbrak de link met adverteren en voor adverteerders was het verschil tussen Roularta Media Group, het uitgeverijconcern en mediabedrijf, en Roularta Media, de reclameregie van dat bedrijf, niet altijd even duidelijk. Met de nieuwe baseline ‘We make it personal’ wil Roularta Advertising zijn persoonlijke aanpak en openheid naar de markt uitstralen. Tijdens dit intermezzo maakte ik – en met mij vele kijkers – alvast kennis met de West-Vlaamse ‘lukken’. Heerlijke krokante boterkoekjes, die we vandaag vooral kennen van Jules Destrooper, en die het nieuwe jaar inluiden en van dichtbij ook ons logo in hun vorm dragen.

In de tweede causerie ging alle aandacht naar ‘Duurzaamheid’. Stefaan Wybo (promotor losse verkoop), Veerle Hofman (sales training en coaching) en Steven Renders (directeur printing) gaven elk vanuit hun perspectief aan hoe ze al invulling geven aan duurzaamheid en welke plannen er verder zijn. Het veelbesproken Roulartabos, de inspanningen richting alle medewerkers en onze technische oplossingen passeerden de revue. Ze bouwden elk verder op het kick-offwebinar dat Xavier eind vorig jaar aan dit voor Roularta centrale thema gaf. Voor Roularta Advertising is het tastbaar maken van al onze inspanningen en plannen heel erg belangrijk. Onze adverteerders spreken er ons in snel toenemende mate op aan en delen in vele gevallen onze waarden. We staan dan ook als een team achter het charter dat we allen ondertekenden.

In de laatste causerie stond ‘Happie’ centraal. Sandra Depauw, Evelien Devisch en Philippe Van Laecken lichtten een tip van de sluier hoe zij telkens in hun specifieke teams inzetten op deze basiswaarden voor onze teams. Als geheugensteuntje staat Happie nog steeds voor Hallo, All, Positiveness, Property, Innovation en Execution.
Harmonieus en respectvol samenwerken is evident. We zetten in op het geven van vertrouwen. Iedereen krijgt kansen om zijn/haar zinvolle bijdrage te vinden en te leveren. Deze aanpak stimuleert creativiteit en innovatie. Er was daarbij ruimte voor een kwinkslag en een grapje.

Ik mag in dit kader de moderator, Rik Brackx, en ons videoteam niet vergeten. Alles was fantastisch voorbereid en liep als een Zwitserse klok. Echt professioneel en geruststellend om bij hen aan te schuiven. Er is een enorm ‘menselijk kapitaal’ bij Roularta. Een fijne bende om samen dit webinar mee inhoud en vorm te hebben gegeven.

Het jaar wordt uitdagend maar samen moet dit ‘lukken’.

Geniet van de winter, het leven en elkaar.

 14/01/2022  door Nathalie Willems

Wat als…

“En?”, vroeg mijn vijftienjarige zoon op 1 januari bij het ontbijt. “Welke goede voornemens heb jij gemaakt voor 2022?“

U weet dit wellicht niet, maar ik maak al jaren geen goede voornemens meer bij de start van het nieuwe jaar. Het zit namelijk zo: mijn voornemens lijken elk jaar weer op die van het jaar ervoor. Dat zegt waarschijnlijk veel over de haalbaarheid van mijn goede intenties, en nog veel meer over mijn (gebrek aan) motivatie.

Toch zette de vraag van mijn zoon me aan het denken. Of beter: aan het mijmeren. Normaal gezien ben ik niet een type dat graag achterom kijkt – ik richt mijn blik liever naar de toekomst – maar het was nu eenmaal een uitgelezen dag om te reflecteren over het afgelopen jaar. Dat stond nog steeds helemaal in het teken van dat vervloekte virus, maar met toch wat lichtpuntjes aan de horizon. Door de grootscheepse vaccinatiecampagne keerden we terug naar bijna normaal, en konden we voorzichtig weer beginnen genieten.

Op privégebied mocht ik zeker niet klagen, vond ik. Mijn dierbaren en ikzelf bleven gespaard van corona en andere ellende, en we genoten weer van de kleine genoegens van het leven, zoals een restaurantbezoek of een concert. Ook op professioneel vlak was er weinig reden tot klagen. Roularta bleek schok- en stressbestendig in deze woelige periode. Tot op de eindmeet bleef het spannend, maar het werd onverhoopt toch nog een jaar om trots op te zijn. Niet alleen omwille van de behaalde resultaten, maar ook en vooral omdat we er met z’n allen voor bleven gaan. Roularta nam ook heel ondubbelzinnig stelling voor een duurzame toekomst, door in te zetten op vier zorgvuldig gekozen SDG’s. Zo’n duidelijk engagement, daar kan je alleen maar heel blij om zijn. Bij Roularta Brand Studio tenslotte, werkten we nauw samen met onze collega’s en de redacties, en konden we terugblikken op meer dan 300 afgewerkte projecten. We maakten video’s, podcasts, webinars, pockets, kranten, mini-sites en nog veel meer content voor onze partners. Met passie en liefde voor het vak.

Alles wel beschouwd dus toch niet zo’n slecht jaar, concludeerde ik. Anders, dat zeker wel! En toch was ik de afgelopen maanden een beetje een zeurpiet geworden. Meestal ging dat zeuren over teleurstelling. Over dingen die niet volgens plan verliepen, uitgesteld of afgezegd werden. Over hoe je je soms bij iets moest neerleggen, omdat het niet anders kon. Psychiater Dirk De Wachter verwoordde het als volgt: “Klagen kan deugd doen en het is ook verbindend, maar het mag geen verzuurd gezaag worden. We klagen omdat we ontevreden zijn over de gewone dingen van het leven. Dingen waar we ons in moeten stellen. We moeten aanvaarden dat niet alles altijd oké is”. En hij voegde er nog aan toe: “Je niet vastrijden in lastigheid, dat is de kunst van het leven.”

Wijze woorden waar zeker wat inzit, dacht ik. Wat als… we het leven nemen zoals het is, een onderscheid maken tussen belangrijke en minder belangrijke dingen, positief blijven? Minder klagen, meer luisteren en relativeren? Nooit gedacht dat ik het zou doen, maar ik ga de uitdaging aan: dit worden mijn goede voornemens voor 2022!

 01/11/2021  door Nele Vannobel

Een deugddoende reminder

Op de eerste zondag van oktober vond opnieuw de Open Bedrijvendag plaats. Ook in Roeselare en uiteraard ook bij Roularta. Als werknemer mochten we daarbij op vrijdagavond al komen ‘proefdraaien’. De rondleiding startte bij de redactie van KW waar we hartelijk ontvangen werden met een glaasje bubbels en lekkere hapjes. Na een passage door de P&O-zaal (mijn vertrouwde werkstek) en de Prepress, kwamen we terecht in het kloppende hart van het bedrijf: de drukkerij.

Blij dat ik erbij was. Het was niet mijn eerste rondleiding in het bedrijf en ook niet mijn eerste bezoek aan de drukkerij. Maar toch blijf ik de werking ervan telkens weer indrukwekkend vinden. En ik had bovendien geluk: in mijn groep zat een collega die de drukkerij van binnen en van buiten kent. We kregen daardoor veel interessante weetjes te horen en zaten figuurlijk op de eerste rij. Waar het hart van vol is….

Na afloop besefte ik eens te meer wat voor een mooi gediversifieerd bedrijf Roularta is. Het was een deugddoende reminder van wat er allemaal gebeurt naast de bits en de bytes waar ik dagelijks samen met mijn collega’s mee bezig zijn. En als groep zetten we finaal toch een product in de markt waarvan onze lezers, op welke manier dan ook, van kunnen smullen.

En smullen deden wij trouwens ook op het einde van de rondleiding, waar een ijskar ons buiten stond op te wachten. Het werd een lekkere afsluiter. Eén die smaakte naar meer!

 08/11/2021  door Mark Daemen

The New Intermediate Normal

De tijd blijkt opnieuw voorbijgevlogen als ik vaststel dat mijn laatste blogpost dateert van mei eerder dit jaar. Mijn collega bloggers blijken ook makkelijker een redactionele knop om te kunnen draaien want hun posts staan nu ook alweer een maand op deze site.

Ik nam mij voor om eerst het Webinar van onze collega Manon Van Aerschot te volgen op 6 oktober. Wat uiteindelijk recent lukte in uitgesteld relais. Even een copy-paste uit de uitnodiging.
Manon Van Aerschot schrijft als freelance culinair journalist sinds 2011. In 2014 startte ze haar foodblog www.macaronmanon.be op. In 2016 ging ze aan de slag als freelancer voor Libelle en Libelle Lekker. Haar blog Macaron Manon groeide uit tot een succesverhaal met een trouwe community en twee eigen kookboeken. Intussen won ook haar Instagramaccount @macaron_manon aan belang met meer dan 12 000 volgers. Dankzij haar blog en social media kanalen bereikt Manon maandelijks een community van zo’n 20 000 bezoekers. Haar Pinterest account telt meer dan 100 000 unieke weergaven per maand.

Ga daar maar eens aan staan. Ik heb noch de ambitie, noch het talent van Manon. Wat ik wel goed onthouden heb is dat je aan de slag kan en moet met de reacties van je lezers. Dus lezers, laat gerust weten wat je ervan vindt en waarover je graag meer zou lezen. Ik zal er zeker rekening mee houden.

Het belangrijkste punt dat ik hier wil maken is de enorme rijkdom aan diverse informatie die gedeeld wordt met de collega’s. Een bloemlezing van de webinars van de laatste maanden. Pascal Kerkhove (redactiedirecteur Roeselare) gaf samen met Knack Journalist Stijn Tormans een masterclass ‘verhalen vertellen’. Trends redacteur Jef Poortmans deelde zijn inzichten uit het Digital News Report (Reuters Instituut/Universiteit Oxford) en wat dit betekent voor Roularta. Knack Journalist Kristof Clerix deelde hou hij aan onderzoeksjournalistiek doet en samenwerkt met internationale topmedia. Burt Riské, directeur Trends Business Information, gaf aan hoe big data kan ingezet worden in alle verschillende divisies. Tommy Browaeys, uitgever Trends top, gaf een heel persoonlijke inkijk over hoe in te zetten op positiviteit om een burn of bore out voor te zijn. Heel divers dus. En zo kan ook ik nog even doorgaan.

Al onze collega’s delen, ook los van de georganiseerde momenten, graag hun kennis en ervaringen. Het is dan ook bijzonder fijn dat we elkaar intussen weer meer kunnen zien en de koffieapparaat gesprekken ook weer echt aan het apparaat doorgaan en niet enkel tijdens gestolen Zoom-minuten.

In dat kader mogen we met Roularta Advertising absoluut niet klagen. Intussen namen we onze intrek in de kantoren van Evere (BMC), waar we ons heel erg welkom voelen. Dit laat toe dat de teams elkaar opnieuw ‘in het echt’ zien en ook andere collega’s van redacties, marketing,… te treffen. We hebben Abdel intussen ook gevonden als redder in alle Zoom-nood.

Daarnaast hebben we ook opnieuw de eerste events achter te de rug. We trapten letterlijk af met een kick off met het hele Advertising team, waarbij naast ons eigen management team, Xavier Bouckaert, Karen Hellemans, Nele Baeyens, Alex Coene en Giovanni Pannier in hun pannen lieten kijken. Tegelijkertijd was dit ons afscheid of beter eresaluut aan onze kantoren in Zellik. Een nog grotere groep collega’s konden we tegen het lijf lopen tijdens het personeelsfeest net voor Open Bedrijvendag en bij de gesmaakte frietjes op het grasveld voor het kantoor in Evere. We mogen Fun@Work niet als vanzelfsprekend beschouwen. Het is fantastisch dat collega’s dergelijke initiatieven voor elkaar nemen.

Onze klanten ontmoetten we dan weer tijdens Best Dressed Man van Trends Style en tijdens ons eigen ‘angstaanjagend’ Halloween event, net voor de herfstvakantie. Voor dit laatste deden we nog eens beroep op de hall van het gebouw in Zellik. Wie er was zal er nog een tijd over spreken. Top organisatie door onze Communication Manager, Isabelle Van Iseghem, waarbij ze kan terugvallen op de experten binnen het Event team. Een dikke merci Mieke, Cédric en Ann.
Waar het kan en mag kiezen we dus voluit voor persoonlijk contact. Het doet echt plezier om elkaar in de ogen te kunnen kijken en van sommigen gewoonweg zelfs vast te stellen hoe groot ze zijn nu ze uit het Zoom-schermpje breken. Ik had alvast een paar verrassingen. Mijn Corona-kilo’s zijn immers meestal niet in beeld 😉

Waar we zeker fier op zijn bij Roularta Advertising is dat alle harde werk in deze toch wel speciale tijd loont. We zetten dit jaar goede resultaten neer, wat een goede startbasis is om volgend jaar weer met volle moed terug van nul te beginnen. Om het nog beter te doen investeren we ook in nieuwe talenten. Zo startte recent een derde salescollega, Finn Van Deuren, binnen het LeadGeneration team van Sandra Seghers.

Binnen het team van Philippe De Brabanter zijn we nog zoek naar een Front End Developer Advertising Technology (ook wel eens AdOps genoemd). We staan voor grote technologische uitdagingen met het wegvallen van de 3rd party cookies (het stukje code in je browser dat per site bijhoudt wat je allemaal doet) en proberen ook in onze advertentieformaten verder te innoveren. De aanwerving zal voorop gaan in de strijd.

Als je iemand kent, niet twijfelen om hem of haar onze kant uit te sturen.

Op de valreep ook mijn felicitaties aan iedereen die Roularta de afgelopen maanden een stukje mee in de toekomst heeft geduwd. In het bijzonder denk ik aan de lancering van de app MijnMagazines/MesMagazines en de lancering van ons Family Aanbod bij Knack/Vif en Trends/Tendances. Als we er met nog wat meer afstand op zullen terugkijken zullen we de impact van dat werk nog meer kunnen zien en appreciëren.

Geniet van de herfst, het leven en elkaar.

 22/11/2021  door Bruno Bonte

Bagger

Ik weet het de laatste tijd niet zo goed meer. Het wordt bijna onmogelijk om nog een degelijk en fatsoenlijk gesprek te hebben over corona en vaccinatie. Iedereen verwijt iedereen dat het haar of zijn schuld is dat er opnieuw zoveel mensen in de ziekenhuizen liggen. Dat we weer een heleboel zaken niet meer mogen. Ik voel de polarisatie in onze maatschappij dag na dag groter worden. Zelfs onder vrienden en in familiekring wordt dit onderwerp vaak vermeden om geen ruzie te creëren. In Amerika hadden we Trump die bij de mensen voor controverse zorgde. Hier is het corona en vooral de vaccinatie-recht-plicht-niet-wel. De sociale media doet er uiteraard geen goed aan om de zaken te bedaren, integendeel. De bagger en de verwijten vloeien er met bakken uit. Iedereen doet mee, van politici tot sommige media. Iedereen heeft een mening, iedereen denkt een mening te hebben en wil/moet die ook ventileren. Maar ik ben vooral verbouwereerd door en gedegouteerd van het slijk dat er gegooid wordt, en niet alleen over corona trouwens, maar ook naar bepaalde mensen. Er wordt al lang niet meer op de bal gespeeld, maar op de man. De haat die sommigen over zich heen krijgen is de laatste tijd niet meer om aan te zien. Wegens een andere huidskleur, omdat ze het opnemen voor het klimaat, wegens hun godsdienst, wegens hun seksuele geaardheid, of omdat ze het opnemen voor de migranten, omdat…

De woordvoerster van Open VLD stopt er na anderhalf jaar mee omdat ze de bagger niet meer aankan en zelf bedreigd werd. Beleefdheid en fatsoen zijn weg. Ik die dacht dat we in een beschaafde wereld leefden met normen en waarden, zoals respect voor wat anders is.

Straks komt de periode van Kerst. Een periode waarin we liefdevol met elkaar zouden moeten omgaan. Daarna komt de periode van de goede voornemens. Zullen we elkaar wat meer respect toewensen?
Ik wens jullie alvast fijne eindejaarsfeesten, met vooral veel liefde en knuffels.

 24/02/2022  door Bruno Bonte

De Lente

De wind heeft de laatste dagen lelijk huis gehouden.
Het lijkt of de winter is weggeblazen en daarmee ook de corona-ellende. Want met ‘Eunice’ kwam ook code oranje. De coronawinter heeft 2 jaar geduurd. De lente lijkt in zicht, van rood naar oranje om straks geel te worden.
Ik voel aan alles dat we niet kunnen wachten. Reizen worden massaal geboekt, het nachtleven heeft ook afscheid genomen van de coronawinter. De culturele sector verwelkomt opnieuw bijna volle zalen. Festivals kondigen hun programma aan. Kantoren ontvangen weer hun medewerkers. Collega’s kunnen eindelijk weer eens samen koffie drinken, vergaderen, brainstormen, samen iets eten. De jurken en kostuums kunnen de weer kast uit.
Straks mogen we weer een hand geven of een zoen (want in Franstalig België is dit de gewoonte, ook onder collega’s). En laten we hopen dat over enkele weken ook het CST wegvalt.
De deur lijkt echt definitief geopend .
We zaten onlangs nog in het hoge noorden, Zweden. Daar merkten we helemaal niets van corona, waar mondmaskers al lang niet meer moesten. Het was zalig om opnieuw onbezorgd te leven. Hoe vreemd was het om opnieuw in Belgenland te zijn. Die enkele dagen onbezorgdheid werden snel een gewoonte.
De temperaturen gaan met mondjesmaat de hoogte in, de zon komt er door, de vogeltjes fluiten en mijn ochtendwandelingen gebeuren nu bijna bij klaarlichte dag.
De lente is definitief in zicht.

 27/09/2021  door Nele Vannobel

‘Terug-naar-school’-gevoel

Een ‘terug-naar-school’-gevoel overmande me enkele weken geleden toen ik vernam dat we vanaf september terug drie dagen per week op kantoor mogen gaan werken. Niet dat ik al wakker lig over welke kleren ik straks zal aantrekken op de ‘eerste terug-naar-kantoor-werkdag’, of dat ik spontaan naar de dichtstbijzijnde winkel snelde om een nieuwe computertas te gaan kopen.
Maar toch, na ongeveer 9 maanden van continu thuiswerken kriebelt het om terug naar kantoor te mogen gaan, terug naar een weer ‘normaler’ leven. Terug de collega’s in levende lijve zien. Benieuwd of ze veel veranderd zullen zijn. De coronakilo’s, weet je wel .
En eindelijk ook weer meer beweging! Want thuis ben je toch wel snel rond: van de ontbijttafel naar de livingtafel en terug… Laat die trappen dus maar weer komen. Onze conditie is er nu al dankbaar voor.

Waar is de tijd dat we meetings hadden in een vergaderzaal, met z’n allen samen rond eenzelfde tafel. Het lijkt al een eeuwigheid geleden. Dat wordt wel terug even wennen, vooral als je ondertussen gewoon bent geworden aan de stilte op de werkvloer thuis. Door het thuiswerk hebben we echter ook mogen ondervinden dat het functionele geroezemoes een grote meerwaarde kan betekenen. Want op die manier vang je soms wel sneller dingen op. En af en toe even een babbeltje tussendoor met de collega’s is toch ook wel leuk meegenomen.
Rest er me dan nog één vraag: welk koekje neem ik mee op de eerste terug-naar-de kantoor-werkdag ? Maar misschien moet ik me daar het hoofd niet over te breken: we hebben immers nog een grote achterstand weg te werken qua verjaardagstraktaties. Misschien kunnen we met de collega’s een planning uitwerken zodat er elke dag wel iets lekkers te knabbelen valt.

Die coronakilo’s zullen dan misschien toch een blijvertje worden, maar dat nemen we er graag bij…

 01/09/2021  door Nathalie Willems

De no-print strategie

“En? Wat valt je op bij Roularta?” Ik was net een weekje aan de slag bij de Regie in ons (intussen ex-) kantoor in Zellik, en werd bij CEO Xavier Bouckaert verwacht voor een kennismakingsgesprek. Toen hij me die vraag stelde, antwoordde ik spontaan: “De stapels papier!”

Zoals het rechtgeaarde magazinemakers betaamt, zijn wij Roulartianen allemaal verslingerd aan papier. Niets komt nog maar in de buurt van dat onbeschrijflijke gevoel dat enkel een gedrukt magazine je kan geven. Maar daar had ik het natuurlijk niet over. Ik had het over de mapjes en werkdocumenten die op de bureaus verspreid lagen. Die sprongen meteen in het oog, vooral omdat ik zelf zo goed als niets meer afprint.

Nu, dat was niet altijd zo, hoor! Jarenlang vond ik het nuttig – en zelfs noodzakelijk – om belangrijke documenten of informatie systematisch af te drukken. De muren achter mijn bureau,  de kastdeuren en zelfs de ramen waren behangen met backtimings, productieflows, dringende ‘to do’s’ en ‘do not forget’s’. Op mijn bureau lag steevast een hoopje mappen in verschillende kleuren, die allemaal een bepaalde betekenis hadden. De kleurencode ging van rood over oranje tot blauw: pas als je aan het blauwe mapje toekwam, wist je dat het project bijna was afgerond. Op de één of andere manier gaf die uitgeprinte informatie op ooghoogte me rust. Meer grip op de situatie. Het gevoel dat ik het project onder controle had.

Maar de tijdsgeest veranderde snel, en de technologie bood nieuwe mogelijkheden. Op een blauwe maandag werd de futureproof new way of work – ook wel bekend als NWOW- ingevoerd. Voor mensen zoals ik die al jaren op een bepaalde manier werkten, was dit een ingrijpende verandering. Dág vaste werkplek, vaste telefoonlijn en privé opbergkast! In ruil kregen we dynamische eilanden met flexplekken, waar iedereen mocht aanschuiven, en intieme hoekjes met gigantische oorfauteuils om dingen te bespreken die niet voor alle oren bestemd waren. Persoonlijke spullen gingen bij aankomst in een locker, en voor je werkdocumenten kreeg je exact een meter kastruimte. Eén meter! Uiteraard werd gelijk ook het aantal printers fors gereduceerd. Logisch: alle documenten en informatie hoorden vanaf nu op de server, in een virtuele mappenstructuur, dus waarom hadden we nog zoveel printers nodig?

Gelukkig is een mens flexibel, en na een aanpassingsperiode met vallen en opstaan, begon ik de voordelen van dat nieuwe werken écht wel in te zien. Een clean desk, zonder clutter die eigenlijk ook afleidt. Een lichtgewicht laptoptas, in plaats van een loodzware draagzak met mapjes en documenten, beter voor je rug.  Altijd de laatste, up-to-date informatie bij de hand: superhandig als je aan versie 7 van een planning zit. Maar het allermooiste vond ik dat we ons opeens heel erg bewust werden van ons printgedrag. Ons afvroegen of dat document printen nu écht wel nodig was. En dat leidde automatisch tot een drastische afname van het aantal printopdrachten.

Bij Roularta kreeg ik drie jaar geleden een vaste werkplek en een telefoontoestel, wat ik stiekem best wel leuk vond. Maar printen? Nee, dat had ik afgeleerd. Ik bleef een fervente aanhanger en promotor van de ‘no print-strategie’, tot groot jolijt van mijn nieuwe collega’s. Maar kijk, intussen heeft corona thuiswerk genormaliseerd en gaan we ook in het BMC naar het nieuwe werken, inclusief flexplekken. Misschien een uitgelezen kans om met z’n allen papier te sparen en minder te printen? Het échte printen, het drukken dus, dat laten we met plezier aan onze collega’s van de drukkerij over! Deal?

 30/04/2021  door Nele Vannobel

Spreken voor publiek 2.0

Enkele weken geleden kreeg ik de vraag om tijdens de volgende P&O-teammeeting een presentatie te geven over de migratie van de KW-website naar WordPress. Een leuke uitdaging, want op die manier kon ik het project, waar we vorig jaar toch enkele maanden intens op gewerkt hadden, even in de ‘spotlights’ zetten bij de collega’s en meteen ook de teamleden bedanken voor de geleverde inspanningen.
Toch bezorgde het me ook wel wat gezonde stress. Voor een groot publiek spreken is immers niet onmiddellijk iets wat ik vaak moet doen. En dus probeerde ik me de tips die ik kreeg tijdens de opleiding ‘Spreken voor publiek’ voor de geest te halen.

Al snel werd me echter duidelijk dat een presentatie geven via Zoom toch net iets anders is dan voor een live-publiek. Tips zoals oogcontact maken, of kijken naar de mimiek van je publiek is niet eenvoudig in een Zoom-sessie met 60 collega’s waarbij de meeste hun camera hebben uitgeschakeld om de sessie niet al te zwaar te belasten.

Maar gelukkig zaten in de opleiding nog meer interessante tips: een logische structuur, een duidelijke Powerpoint met niet teveel inhoud op 1 slide,….En aangezien beelden sneller opvallen dan tekst alleen, zorgen enkele sterke visuele elementen voor wat afwisseling.

Mijn presentatie zou ook halfweg even onderbroken worden door een collega die 1 onderwerp meer in detail zou toelichten, wat voor extra dynamiek zou zorgen.
Wat vanzelfsprekend ook onmisbaar en waardevol is, is input van collega’s die de presentatie vooraf al eens kunnen doornemen en feedback geven.

Afgaand op de reacties die ik achteraf kreeg van enkele collega’s is de presentatie uiteindelijk goed verlopen. Maar wie weet, kan binnenkort misschien ook een opleiding ‘Spreken voor een online publiek’ georganiseerd worden. Ik zou me alvast zeker inschrijven!

 08/03/2021  door Nathalie Willems

We lieten een stukje verleden achter, maar kijken vol spanning uit naar onze nieuwe werkplek. BMC, here we come!

Verhuizen. Een woord dat velen spontaan kippenvel bezorgt. Het doembeeld van opruimen en inpakken. Verhuizen mag dan wel klinken als iets heel praktisch, maar dat is het niet. Want bij een verhuizing kom je een stukje van je verleden tegen. Moet je beslissen welke herinneringen je meeneemt en welke nu definitief in de prullenbak mogen. En dat kan grappig, pijnlijk, emotioneel of net heel bevrijdend zijn…

Ik verhuisde zelf nog maar twee keer in mijn leven: van Limburg naar Brabant, en van Brabant naar Antwerpen. Best weinig, realiseer ik me, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de vele verhuizingen die ik professioneel meemaakte. Mijn eerste werkplek lag in hartje Brussel, wat ik als jong provinciaaltje wel héél erg spannend vond. Werken vlakbij de chique Avenue Louise was een belevenis, de eeuwige zoektocht naar een parkeerplaats nam ik er graag bij. Na een paar jaren werd die plek ingeruild voor een kantoor aan de rand van Brussel, waar vliegtuigen zo laag overvlogen dat je de ramen moest sluiten om te kunnen telefoneren. Lang geleden dus, toen ramen in kantoren nog open gingen! Vervolgens werd het bedrijf overgenomen en ging het richting Antwerpen, naar de beroemde Jan Blockxstraat waar onder andere Flair gehuisvest was. En zo verhuisde ik nog een keer of zes tussen Antwerpen, Diegem, Herent en Mechelen, om tenslotte bij Roularta te belanden. Eerst in Zellik, binnenkort dus in Evere.

Aan elke verhuizing ging opruimen vooraf. Nu zijn de meeste mensen die in de media werken notoire jagers en verzamelaars. Opruimen betekende dus jarenlang opgestapeld papier, tijdschriften, persmappen, knipsels en andere documentatie doorploegen en labelen met een ‘keep’ of ‘go’. Voor creatieve geesten die goed gedijen in een ‘désordre organisé’, was dit telkens een ware beproeving. Toch was dat opruimen ook best plezant: er werd behoorlijk wat afgelachen, herinneringen opgehaald en leuke anecdotes verteld. Daarna werd in stijl afscheid genomen van de oude werkplek met een afscheidsdrink. De niet meer zo frisse restjes kwamen ooit weken later boven op onze nieuwe werkplek. Omdat er geen vuilnisbakken meer voorhanden waren, hadden we die ook maar ingepakt en met de verhuizers meegegeven.

En dan word je op een mooie maandagochtend in Zellik verwacht voor een nieuwe opruimdag. Door corona hebben we al een jaar geen toegang meer tot onze vergaarde schatten, en – toegegeven – dat maakte het opruimen een pak makkelijker. Gedateerd, niet meer relevant, onbruikbaar, letterlijk en figuurlijk bestoft? Gezwind vlogen mappen met afgesloten projecten, oude tijdschriften en andere rommel de vuilnisbak in. Mamoune kon ons tempo bijna niet bijhouden, en tegen de middag was de klus geklaard. We lieten een stukje verleden achter, maar kijken vol spanning uit naar onze nieuwe werkplek. BMC, here we come!

 13/01/2021  door Nele Vannobel

2020, wat een jaar!

Voor veel mensen is 2020 waarschijnlijk een jaar om snel te vergeten.

Zelf kijk ik er echter toch met een tevreden glimlach op terug. Op privévlak kon het jaar eigenlijk sowieso al niet stuk door de geboorte van ons zoontje in januari. Maar ook op werkvlak bracht het jaar tal van mooie verrassingen. Begin september werd de Digital Hub, de afdeling waarin ik werkte als Product Owner (PO), samengevoegd met onze IT-afdeling wat resulteerde in een nieuwe afdeling: P&O (Project & Ontwikkeling). De bedoeling is om binnen de P&O nieuwe initiatieven, afkomstig van andere afdelingen binnen Roularta, op een succesvolle manier te gaan ontwikkelen en implementeren.

Binnen de P&O werden in het najaar een aantal aparte scrumteams opgericht die onafhankelijk, maar volgens dezelfde methodiek, werken. Op die manier kan iemand, indien nodig, vlot van team veranderen.

Maar wat bezorgde me dan die glimlach, zie ik je denken. Wel, sinds begin november werd mijn takenpakket uitgebreid: naast PO binnen het WordPress migratie-team, werd ik Scrum Master van het content sites-team. Na jaren als PO te hebben gewerkt, krijg ik nu de kans om ook de skills van Scrum Master onder de knie te krijgen. Een mooie verrijking van mijn job en een welkome afwisseling ervan. In het begin was het even zoeken, mede doordat, net op hetzelfde moment, de nieuwe KW-site op WordPress in de steigers stond en bijna klaar was voor lancering, wat voor de nodige drukte zorgde. Maar ondertussen begin ik al aardig mijn weg te vinden in het Scrum Master-schap en kijk ik er naar uit om in 2021 mijn competenties erin nog verder te ontplooien.

Ik kijk dus hoopvol uit naar wat 2021 ons zal te bieden hebben! Het eerste deel van het jaar wordt waarschijnlijk nog een doorslagje van 2020, maar hopelijk kunnen we vanaf de tweede helft van het jaar terug naar een ‘normaler’ leven, waarbij we elkaar ook terug fysiek op de werkvloer kunnen ontmoeten! Ik kijk er alvast naar uit!

 10/09/2021  door Mark Daemen

Geniet van de winter, het leven en elkaar.

Ook al is het nog maar sinds oktober geleden dat ik een laatste bijdrage achterliet, opnieuw is er bijzonder veel gebeurd.

2020 is uitgezwaaid. Een jaar om nooit en tegelijkertijd snel te vergeten. Even achteruit maar vooral vooruit kijken. Met alle teams van de regie proostten we net voor de Kerstvakantie op het nieuwe jaar in onze maandelijkse e-apéro. Fijn om het ganse team ook nog eens te zien, als is het in een klein Zoom-venstertje.

In mijn nieuwe rol als Directeur Strategie en Innovatie staan er intussen meer dan 4 maanden op de teller. Ik ben daarbij opgetogen dat we sinds kort alle competenties die we voor ogen hadden bij de start in september hebben ingevuld. Sinds begin december is Els Michiels aan boord als Head of Product Management & Insights. Dit nadat ze bijna 5 jaar geleden ook al een eerste keer deel uitmaakte van de regie en tussendoor onder andere ook een passage bij Sanoma had. Met een rugzak vol ervaring verwelkomen we haar terug. We kunnen bijzonder fier zijn op wat er in deze korte periode in samenwerking met de verschillende teams binnen Roularta gerealiseerd werd. Waarbij ideeën uit alle hoeken van de organisatie komen en we het team van Els kunnen inzetten om ze te versterken en echt uit te dragen.

Met Magixx hebben we een samenwerking opgezet met de grootste nationale magazine-uitgevers: DPG, Rossel en uiteraard marktleider Roularta. We zetten hierbij de kracht van de magazines voluit in de verf. Wist je dat je met 3 inlassingen in een uitgelezen selectie van magazines de helft van alle Belgen bereikt en dit goedkoper dan met andere media. Als je dan ook nog eens weet dat onze magazines meer dan eens ter hand genomen worden. Het geloof en het enthousiasme is er. Zowel bij onze teams als bij onze klanten. De uitdaging voor dit jaar is om het mogelijk te maken om zo dicht mogelijk bij het verschijnen van het magazine je campagne te boeken en je advertentiemateriaal te leveren. Marketingbeslissingen worden immers meer dan ooit op heel korte termijn genomen. Een beslissing vandaag wil je morgen in de markt hebben.

Rond het uitblijven van het fysieke Autosalon innoveerden we ook verder. We kozen er immers voor om voor het eerst de ‘Special’ enkel te verdelen naar de relevante doelgroep voor auto’s, dit op basis van gegevens die we hebben over onze lezers, door hun registratie en leesgedrag. Dit liet toe om tegelijkertijd doelgericht te werken maar ook meer van onze merken te betrekken. Zo kregen de juiste lezers van Knack/Vif, Trends/Tendances, Sport/Voetbal/Foot en Plus Magazine het magazine in de bus. De resultaten op de advertentiemarkt overtroffen onze verwachtingen. Hier gaan we zeker verder mee aan de slag.

Het paradepaardje voor de luxemarkt, Trends Style ging ook onder de loupe. In nauw overleg met de redactie wordt er gesleuteld aan het product om de wensen van lezers en adverteerders nog dichter bij elkaar te brengen. Deze ambitie wordt alvast onderstreept met een nieuw nummer rond het thema ‘Kunst’ eind februari.

Ook met Research innoveren we verder onder de paraplu ‘Research as a service’, waarbij research deel uitmaakt van onze totaalpropositie. Meer dan ooit hebben marketeers nood aan inzichten van de consumenten over hun markt en producten. De salesteams zorgden voor een aantal bijzonder interessante trajecten om onze lezers producten te laten testen. De werkwijze en processen worden verder op punt gesteld om hier een echt speerpunt van te maken in ons aanbod. Het inzetten van het sterk engagement van onze lezers met onze merken levert absoluut op.

Sinds 4 januari kunnen we ook invulling geven aan een volledig nieuwe functie: Yield Manager. Ditmaal binnen het team van Philippe De Brabanter. Jari Evenepoel gaat voor ons op zoek naar de optimale verkoopprijs voor elke individuele advertentiepositie. Vergelijk het met een luchtvaartmaatschappij die hetzelfde doet met de zitjes in het vliegtuig die ook in prijs variëren over de tijd (omwille van schaarste,…). Dit is uiteraard een door data aangedreven functie die onmiddellijk resultaat kan opleveren. Starten doen we binnen onze digitale media waar de evolutie richting geautomatiseerde aankoop (of programmatic buying) zich altijd maar verder doorzet. De eerste uitdaging is het verder inzichtelijk maken van de berg data waarover we beschikken. Na één week zijn er al de eerste succesjes. Dat belooft.

Binnen ditzelfde team wordt er ook bijzonder hard gesleuteld aan het verder optimaliseren van alle digitale campagnes. Een tevreden klant omdat hij zelf tevreden klanten heeft ontdekt via campagnes bij Roularta is de absolute doelstelling. Daarnaast blijven we op zoek naar creatieve formaten die engagement creëren voor onze adverteerders. De komende weken zal je op de Roularta sites campagnes zien opduiken die door het stellen van vragen met de lezer een communicatie zal aangaan, via een zogenaamde ‘chatbot’.

In de afgelopen maanden namen we vanop afstand ook emotioneel afscheid van onze vaste stek in Zellik. Voor velen binnen het team jarenlang hun thuisbasis. We proefden tussen de lockdowns al voor het eerst van de kantoren in BMC. Voor het Product Management & Insights teams wordt dit eens we weer voluit van kantoren kunnen gebruik maken de thuisbasis. Voor het ACDY team (Ad Tech, Campaigning, Data & Yield) wordt de thuisbasis het centraal gelegen kantoor in Sint-Denijs-Westrem. Ik kijk er alvast naar uit om iedereen vaker in persoon te zien.

In de komende weken en maanden kijk ik zeker ook uit naar de lancering van de langverwachte Roularta App. Net voor de kerstvakantie toonden Stefan Seghers en Stijn Brysbaert een eerste glimp van deze App die de ambitie heeft om onze gewaardeerde content vaker en bij nog meer gezinnen en gezinsleden binnen te brengen. Een traject dat ik zowel uit mijn oude als nieuwe rol binnen Roularta van nabij gevolgd en meer vorm gegeven heb. Een traject waarbij Strategie en Innovatie ook echt samenkomen. Benieuwd wat je ervan zal vinden.

Om met de woorden van de vorige blog te spreken. Je ziet het waren bewogen maanden, in vele opzichten. De mensen en hun positivisme maakten het verschil.

Geniet van de winter, het leven en elkaar.

 30/09/2020  door Nele Vannobel

Zoom, zoom, zoom… Wat zouden we nu zonder jou doen?

Toen ik halfweg april de draad opnieuw oppikte na mijn moederschapsrust, werd ik op mijn eerste Zoom-meeting verwelkomd. Wist ik toen veel dat ik, net als mijn collega’s die het ondertussen al gewoon waren, in een nieuw tijdperk stapte.

Al snel kreeg ik een uitnodiging voor een korte, dagelijkse ochtendmeeting met mijn dichtste collega’s. Op deze meeting kan iedereen de status van lopende projecten meedelen en eventueel blokkerende punten aankaarten. Een ideale meeting voor mij dus om terug mee te zijn!

Ook de meetings met ons scrum-team waren vlotjes omgetoverd van fysieke naar digitale meetings. Bij de backlog refinement, waarbij stories of projecten toegelicht worden, of tijdens de sprint review, kan je gemakkelijk (nu ja, soms toch , je scherm delen met de collega’s. En ook de sprint retrospectief, waarbij we traditioneel onze opmerkingen op Post-its schrijven en erop stemmen, werd vervangen door een waardig alternatief in Google Docs.

Het was even wennen om vanuit mijn woonkamer binnen te gluren in de privé-werkomgeving van mijn collega’s, maar ondertussen ken ik al goed iedereen zijn werkstek. Al zorgen sommige collega’s af en toe nog eens voor een nieuw decor, soms zelfs tijdens een meeting, wat voor de nodige hilariteit zorgt. Net zoals we ook al eens werkmannen zien passeren op de achtergrond om ze daarna ook effectief aan het werk te horen.

En ik vermoed dat iedereen wel al eens vergeten is zijn micro terug te activeren wanneer hij of zij net aan het woord is. Waardoor de anderen je als een vis zien babbelen in beeld. Of misschien dacht je ook al eens dat je micro uitgeschakeld stond wanneer een huisgenoot even iets kwam zeggen, maar dat dat net niet het geval bleek te zijn. Gênante momenten loeren dus ook in een virtuele wereld snel om de hoek.

Er zijn nog meer gelijkenissen met fysieke meetings. Zoals collega’s die te laat komen, of die in een verkeerde “vergaderzaal” zitten, of meetings die uitlopen waardoor je plots ongewild binnendringt in een andere meeting.

Je ziet het, alles went. En al bij al is het een heel goeie oplossing om op een veilige manier de afstand tussen de collega’s kleiner te maken zodat ons werk toch ongehinderd kan worden verder gezet. En af en toe een vrolijke babykreet of een verstrooid gezinslid in beeld kan, in de meeste gevallen, voor die extra kruiding zorgen en de band tussen de collega’s verder versterken.

 25/06/2020  door Nathalie Willems

‘Er ontbreekt iets belangrijks: de koffiepauze’

Misschien ligt het aan mijn Italiaanse roots of aan mijn jeugd in het verre Limburg, maar ik ben verzot op koffie. Meer nog: ik ben een coffee addict – there, I said it. Espresso, cappuccino, latte macchiato? Ik lust het, en graag! ’s Ochtends word ik het liefst wakker met het aroma van verse koffie in mijn neus en ben ik pas écht aanspreekbaar na mijn eerste kop koffie. Althans, dat beweert mijn wederhelft. En daarna heb ik nog een aantal cafeïneshots nodig om me vlotjes doorheen mijn werkdag te loodsen. Mijn motto? ‘Keep caffeinated and carry on’.

Toch wil ik koffie niet reduceren tot de brandstof die mijn motor doet draaien. Nee, koffie is veel meer dan dat. Koffie is krachtig, maar ook zachtmoedig en gezellig. Koffie nodigt uit voor een goede babbel, maar geeft het ook een extra dimensie. Iets wat reclamemakers al lang begrepen hebben. Merkwaardig toch hoe een eenvoudig kopje dampende koffie mensen samenbrengt, vertrouwen schept, dat moeilijke gesprek nét iets makkelijker maakt…

De afgelopen maanden heb ik de voordelen van thuiswerken ontdekt. Geen tijdverlies in de file, minder verplaatsingen, meer efficiëntie – om er maar een paar te noemen. Maar één ding mis ik enorm: de koffiepauzes met de collega’s. Geen enkele zoommeeting kan tippen aan die – al dan niet toevallige – ontmoetingen aan het koffieautomaat. Laat staan ze vervangen. Even samen koffie halen heeft namelijk een functie. Meerdere functies zelfs. Het biedt je de kans om je benen te strekken. Om even te ontspannen. Om sappige verhalen en nieuwtjes te delen. Maar ook: de kans om je collega’s écht te leren kennen. Om informeel iets uit te leggen of te nuanceren. Om te ontdekken waar iemand mee worstelt of mee bezig is. En vooral: het biedt je een uitgelezen kans om ideeën uit te wisselen. Want de koffiepauze is de perfecte voedingsbodem voor spontaneïteit en creativiteit. Het moment waarop zaadjes geplant worden. Het moment waarop je mekaar voedt met inzichten en ‘besmet’ met ideeën. Nieuwe, misschien gekke ideeën, waar je in je eentje nooit zou opkomen en die – wie weet – zouden kunnen leiden tot iets moois.

Het is precies zoals de Bulgaarse filosoof Ivan Krastev het afgelopen zomer zo mooi verwoordde in Knack: “Er ontbreekt iets belangrijks: de koffiepauze. De toevallige gesprekken. De intensiteit van intellectuele contacten is weg. Ideeën zijn als virussen die elkaar besmetten. Online krijg je geen infecties.” Tot binnenkort aan het koffieautomaat?

 21/09/2021  door Mark Daemen

Mijn God, wat is er veel gebeurd intussen

Het is nog maar sinds eind juni geleden dat ik hier een bijdrage achterliet. Maar mijn God, wat is er veel gebeurd intussen.

Vorige keer haalde ik nog een bloemlezing uit ons intern magazine van wat we tijdens de eerste coronagolf allemaal samen hebben verwezenlijkt. Nu kan ik me ‘trots’ een covermodel noemen van ons intern blad. Ik werd niet ‘gecast’ omwille van mijn looks, of dat denk ik toch, maar omdat de Directeur Regie – Philippe Belpaire – en ikzelf samen met de nationale advertentieregie volop willen inzetten op ‘Strategie & Innovatie’.

Begin juli staken CEO Xavier Bouckaert, Philippe Belpaire en ikzelf de koppen bij elkaar om de krijtlijnen uit te tekenen voor een nog meer performante nationale advertentieregie. ‘Blijven doen wat we goed doen en inzetten op waar het beter kan’ is het motto. Ik zal pas tevreden zijn als adverteerders uit zichzelf denken aan Roularta, wanneer het gaat over het challengen en helpen bij hun strategie en over het invullen van nieuwe behoeften met innovatieve oplossingen. En niet alleen aan ons denken, maar ook naar ons bellen, mailen, zoomen, teamsen,… Tussendoor even vakantie genomen en op 1 september aan de slag.

Ik leerde in de afgelopen 8 weken, want zo vers is dus mijn nieuwe uitdaging als Directeur Strategie en Innovatie, alvast een groep fijne en competente mensen kennen die ik mijn team mag noemen.

Sta mij toe ze even voor te stellen.

Echt vernieuwen doen we met het team Product Management & Insights. Ineke Uyttersprot vindt, als Product Manager, volop haar weg binnen de organisatie om zowel in print als online de meest relevante advertentieproducten op te bouwen met de juiste argumenten, de juiste prijs en de juiste inschatting van het potentieel. Het is fijn om haar na drie jaar bij Roularta in dit domein te zien evolueren in deze nieuwe rol, voor haar maar ook voor de regie.

In dit team kom je nog twee oude getrouwen tegen : de Research Managers Linda Scheerlinck en Jean-Paul Navaux. Naast research ter ondersteuning van de regie, de redacties en de marketing willen we verder inzetten op ‘Research as a Service’. Hierbij nemen we de rol over van een research instituut en zetten we onze geëngageerde lezers in om de nodige inzichten voor onze adverteerder te verzamelen. De resultaten kunnen dan weer opgenomen worden in een (native) campagne. We denken ook verder aan formules waarbij onze lezers producten testen of deel uitmaken van een expertpanel voor een bepaalde markt, zoals bijvoorbeeld schoonheidsproducten. Ik heb alvast geleerd dat oud en getrouw absoluut te rijmen is met flexibel, enthousiast en ondernemend.

Bij HR zit Katrien De Nolf zat al een goede week te wachten op deze blogpost. Door, in alle drukte, dit even achteruit te hebben geschoven, kan ik ook een primeur delen. Op 1 december start Els Michiels in ons team als Head of Product Management & Insights. Zij zal dit team dus met haar ervaring en stralende persoonlijkheid leiding geven. Ik kijk er alvast naar uit. Velen kennen haar al. Ze heeft dan ook een verleden bij zowel Roularta (in de regie) als Sanoma en voert op dit moment nog een missie uit binnen het team van Ann Debaere, voor Shedeals.

De weg van de vernieuwing slaan we verder in met ons team Ad Tech/Campaigning/Data/Yield. Philippe De Brabanter is nu bijna een jaar aan boord om dit team te leiden. Kaat Cossey ondersteunt met haar expertise in Ad Tech (zij staat nog mee aan de wieg van onze eerste sites) en campaigning. Tiziana Troisy kwam na de geboorte van haar tweede kindje onmiddellijk terug in het team terecht. Zij bekommert zich om het zo performant mogelijk uitleveren van onze campagnes. Filip De Neef en Kelly Meert zorgen dan weer dat de sterke aangroei van digitale native campagnes (advertenties in de vorm en met de toon van een redactionele bijdrage) hun weg vindt naar onze sites en vervolgens onze lezers. We zijn voor dit team nog op zoek naar een Yield Manager. Hij of zij zal ervoor zorgen dat we voor elke positie op elke site de juiste (en voor ons hoogste) prijs kunnen vragen en vervolgens ontvangen. Vergelijk het met de zetels in een vliegtuig (waarin we hopelijk snel terug kunnen plaatsnemen) waarbij de prijs en de waarde fluctueert met de tijd.
De kers op de taart is een one woman team: communicatie. Isabelle Van Iseghem zet haar jarenlange ervaring en haar enorm netwerk binnen en buiten Roularta in om de goede verhalen die we met alle teams binnen de regie schrijven, ook met de wereld te delen. Wij werken samen aan een nieuwe ‘smoel’ en ‘toon’ voor onze regie. Snel meer daarover.

Mijn team, schoon team zeker?

Ik wil ook niet vergeten het team van Philippe Belpaire in de bloemetjes te zetten. Mireille De Braekeleer, Veerle Neyens en Sandra Seghers vormen samen een geoliede machine. Ook zij zullen meer dan ooit inzetten op ‘Strategie & Innovatie’. Er werd hiervoor ook een bijkomend team opgezet van Strategic Advisors die op het hoogste niveau bij de grootste adverteerders en prospects de deuren gaan openen om samen te werken, verder en dieper dan alleen met advertenties.

Niet te vergeten is dat we dit ook nog eens allemaal doen vanuit ons thuiskantoor, maar ook vanuit BMC in Evere, het kantoor in Sint-Denijs-Westrem en in Roeselare. We voelen ons bijzonder welkom in deze voor velen onder ons nieuwe omgeving. Je voelt duidelijk dat de ‘oorspronkelijke bewoners’ voor onze komst hebben gezegd ‘Wir schaffen das’. Dikke merci.
Ondertussen ook nog tijd kunnen maken om nieuwe collega’s te leren kennen. Fijne en inspirerende gesprekken met Stefan Renders (onze nieuwe directeur Printing & Premedia), Sofie De Wilde (onze internal auditor) en Wim Verhoeven (onze nieuwe directeur Trends en KanaalZ/CanalZ). Onmiddellijk een frisse dynamiek en bruisende ideeën. Ook daar gaan jullie nog wel meer van horen.

En dan vergeet ik haast de belangrijke wijzigingen binnen het departement Projecten & Ontwikkeling, dat intussen geleid wordt door mijn vorige ‘leidinggevende’, Stefan Seghers. We houden eraan vast om elkaar ’s morgens of ’s avonds in de wagen of aan de keukentafel nog telefonisch te horen.

Het waren dus bewogen maanden, in vele opzichten. De mensen en hun positivisme maakten het verschil. Ook al mogen we even niet op restaurant. Moeten steeds vaker de maskers op. Mogen we niet meer iedereen knuffelen… Geniet van de herfst, het leven en elkaar.

 30/04/2020  door Nele Vannobel

Zwangerschapslockdown

Toen op 13 maart de ‘lock-down’ werd afgekondigd, zat ik eigenlijk al enkele weken in quarantaine. Met een baby’tje van enkele weken oud, dat regelmatig een hongertje heeft en nog heel veel dutjes doet, blijf je sowieso liever ‘in je kot’. Eens de nieuwigheid had plaatsgemaakt voor wat meer routine was het tijd om uit het coconnetje te breken, maar daar heeft corona anders over beslist. Ons veilig nestje kreeg plots een andere betekenis. Gelukkig was Moeder Natuur ons allemaal gunstig gezind en zorgde ze voor enkele zonnige weken, waardoor we de zorgvuldig uitgekozen kinderwagen volop konden inzetten tijdens een wandeling naar de bakker, beenhouwer of kruidenier. Of gewoon, om eens de beentjes te strekken en wat zon mee te pikken in de buurt.

Thuis had ik overdag onverwacht ook meer gezelschap. Mijn man moest al snel thuis te werken en ook de oudere kinderen ruilden noodgedwongen de schoolbank in klas voor de zitbank in de living. Gezellig met z’n allen. Leven in de brouwerij. En enkele extra handen om Viktor te animeren en te soigneren. Extra volk in huis betekende dat ik tussen twee borstvoedingen door ook mijn koksmuts mocht aantrekken, gelukkig met de hulp van een aan huis geleverde maaltijdbox. Mama’s little helper.

Ondertussen ben ik ook terug aan de slag en zag ik mijn zwangerschapsverlof overgaan in thuiswerken. Net als veel collega’s moest ik op zoek gaan naar de beste plaats om mijn thuisbureau in te richten. Het was even wennen, maar de zoom-meetings en ons Slack-kanaal verkleinen de huidige fysieke afstand met m’n collega’s. Mijn projecten werden goed opgevolgd door mijn collega’s tijdens mijn afwezigheid, waardoor ik ook op dat vlak ook vlot de draad terug kon oppikken. Dat mijn zoontje voorlopig nog niet naar de crèche hoeft is misschien wel een extra belasting, maar tegelijk is het bijzonder leuk dat we nog wat meer van hem kunnen genieten!

Every cloud has a silver lining.

 25/06/2020  door Nathalie Willems

Maar mevrouw, wat weet ú nu van Instagram?

‘Lesgeven? Da’s niks voor mij, hoor’ beweerde ik als kersvers afgestudeerde met de grootste stelligheid. Ik vond namelijk dat het welletjes was geweest. Na 16 jaar op de schoolbanken nog eens 40 jaar vόόr de schoolbanken? Neen, dat vooruitzicht trok me helemaal niet aan. Ik was jong en had andere plannen, zoals ‘iets in de media’ doen.

Maar jaren gaan voorbij, meningen evolueren, inzichten veranderen. Bij mij was dat niet anders. En na meer dan 30 jaar in de media, leek het onderwijs opeens wél aantrekkelijk. Meer nog: relevant. Tot mijn eigen, stomme verbazing had ik ‘goesting’ om opgedane kennis te delen, ervaringen uit te wisselen, kritisch denken te stimuleren. En zo startte ik als deeltijds lesgever communicatiemanagement. Een heel fijne aanvulling op mijn huidige job als content strategist bij Roularta Brand Studio.

Is lesgeven nu anders dan vroeger? Absoluut! De klassieke lesmethode heeft – zeker in mijn geval – plaats gemaakt voor het meer interactieve coachen. Samen met collega’s begeleid ik studenten bij een aantal praktijkvakken waarvoor ze eerst theoretische kennis opgedaan hebben. Welke vakken dat precies zijn, verschilt van jaar tot jaar. Mijn studenten moesten dit jaar een gloednieuwe campagne uittekenen voor een fictieve opdrachtgever, de eerste stappen als freelancer n de communicatiewereld zetten én een nieuw product of dienst met dito salesplan bedenken voor een jonge doelgroep. Een boeiend en gevarieerd programma!

Het jaar kende een rustig begin en een bewogen einde. Fysieke lessen en samenkomsten werden geschrapt. Coachingmomenten, examens en evaluatiemomenten werden virtueel. Net zoals ‘zoomen’ bij Roularta, werd ‘joinen in MS Teams’ een vervoegbaar werkwoord voor lesgevers en studenten.  Het platform gaf zijn onvermoede features beetje bij beetje prijs en werd onze steun en toeverlaat.

Wat ik het leukst vind aan lesgeven? Zonder enige twijfel het contact met de studenten. Ik hou van hun verfrissende, soms aparte, altijd pragmatische kijk op het leven. Van hun twijfels en onzekerheden. Van hun zelfverzekerdheid en vastberadenheid. Ik hou ervan hun ideeën te challengen, hun keuzes in vraag te stellen. En de studenten zelf? Die houden me alert en bij de les. De groep die een nieuw product moest bedenken, gunde me een blik in hun leefwereld en bleek verrassend vindingrijk. Zo kwam een uitsluitend vrouwelijk team op het idee een trendy collectie juwelen te ontwerpen met een onzichtbaar, ingebouwd alarm, zodat jonge vrouwen (en mannen) zich ten allen tijde veiliger zouden voelen op straat, ook zonder hun smartphone. En bedacht een ander werkgroepje ‘Fixagram’, een fictieve app om je instagram account instant te ‘fixen’. Want dit social media kanaal bepaalt voor een groot stuk je identiteit, wie je bent en hoe je overkomt, en daar kan elke jongere wel wat hulp bij gebruiken, toch?

Eén ding weet ik wel zeker: de jonge generatie studenten is leergierig, kritisch ingesteld en zeker niet op hun mondje gevallen. ‘‘Maar mevrouw, wat weet ú nu van Instagram?” Waarschijnlijk nog lang niet genoeg, maar ik leer elke dag bij!

 26/06/2020  door Mark Daemen

Aan de vooravond van de zomermaanden juli en augustus is het goed om de balans te maken van de periode die achter ons ligt.

Ik moet niemand uitleggen hoe uitzonderlijk deze tijden waren en ik hoop met jullie dat we ze ook als uitzonderlijk kunnen blijven catalogeren. Ik zie alvast in de verschillende vestigingen waar ik af en toe terug binnenstap bijzonder veel respect voor de regels en daardoor ook voor elkaar. Duidelijk ‘one family’ die om elkaar geeft.

Maar ook van thuis blijft Roularta ons een venster geven op ‘onze grote familie’. Afgelopen week viel de juni editie van Insight Magazine bij mij in de bus. In een van mijn vorige jobs heb ik het mantra overgehouden “beter goed gestolen, dan slecht uitgevonden”. Daarom dat ik met jullie grasduin door de artikels die we deze maand samen mogen ontdekken.

Ik ben bijzonder fier dat de teams waarmee ik zelf intensief samenwerk de afgelopen Corona-maanden voor enorm veel realisaties hebben gezorgd. Blij dat mensen in mijn team en ikzelf van ver en dichtbij in minieme en grote mate een steen kunnen bijdragen.

We beleefden uitzonderlijk goede maanden met onze abonnementsverkoop met maar liefst 13.279 nieuwe volwaardige abonnees.

Daarnaast was er ook het geslaagde project, mijnmagazines.be/mesmagazines.be waarbij we meer dan 6.000 nieuwe lezers op korte tijd overtuigden om vier weken lang één van onze grote magazinetitels in de bus te krijgen en alle andere magazines digitaal te kunnen lezen. Dat voor net geen 10 euro. Een bijzonder waardevolle groep die ons leerde kennen en waar we alles aan doen om ze aan boord te houden.

De Zomer van KW staat voor de deur met meer West-Vlaanderen dan ooit als plaats waar de rest van Vlaanderen graag naartoe wil en waarbij we voor het eerst ook alle weken zullen verschijnen. Iets om naar uit te kijken. Ook de banden met dé West-Vlaming zelf worden versterkt, want als ze zich op onze site registreren gaan we ze ook verder persoonlijk kunnen aanspreken. ‘How seg’ (pardon my West Vlaams).

Ook verschillende podcasts zagen het levenslicht  voor zowel Trends, Trends-Tendances als Libelle.

Naast pannenkoeken en bananenbrood bakken keken we ook met Libelle Lekker naar mogelijkheden om de sterke positie van ons culinair merk verder te ondersteunen. Het was duidelijk goed weer de laatste maanden want onze pagina’s rond barbecueën stegen met maar liefst 1.150%.

Bij onze advertentieregie zag een nieuwe formule ‘Content to Commerce (ctc)’ het levenslicht. Adverteerders kunnen de campagnes die ze inzetten op de sociale media makkelijk kopiëren naar onze kwaliteitscontexten. Ze betalen enkel indien een surfer ook werkelijk clickt op zijn aanbod. Onze regie pakt dan ook uit met #Roulartacares. Wij geven om onze adverteerders. Daarom dat ze ook enkel betalen als we surfers ook werkelijk tot bij hen brengen. Blijf dus zeker ook zelf trouw aan #kooplokaal. We hebben elkaar hard nodig.

In het magazine, fijn hè zo’n gedrukt exemplaar dat je verschillende keer ter hand kan nemen, ontdekte ik ook het aangrijpende verhaal van collega Wim Van Cauwenberghs over hoe zijn gezin en voornamelijk zijn echtgenote getroffen werd door Corona. Dit gaf mij alvast opnieuw het signaal om de voorzorgsmaatregelen die we ook nemen op kantoor blijvend ernstig te nemen.

Mag ik het eens zijn met collega Nina Tack bij Steps Magazine dat ‘de beste ideeën komen tijdens een crisis’. Ook ik kruip wel eens in mijn mail, sms, Slack,… om een ideetje bij één van de collega’s te pitchen. Van sommigen gaan we nog meer horen.

De afgelopen maanden zag ik bovendien veel wendbaarheid. Hoe Jacques Sys met zijn team en zijn merk Sport/Voetbalmagazine in deze sportluwe periode snel schakelde en van deze periode gebruik maakte om zijn site en digitale kanalen te verrijken verdient veel respect.

Ook onze startersdagen gaan terug door. Ik had het genoegen om een grote groep nieuwe gezichten kennis te laten maken met Digital Hub. Fantastisch dat we blijven investeren in talenten die ons allemaal aanvullen en verrijken.

Er werd ook naarstig gewerkt aan de nieuwe drukpers, maar daar heb ik werkelijk geen enkele verdienste aan. Ik zal echter even fier zijn met de positie die we met deze pers zullen innemen in het uitgeverslandschap.

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Beschouw deze blog gerust als een filmtrailer. Waarbij er nog zoveel te ontdekken valt in Insight Magazine zelf.

Om te eindigen steel ik ook nog een laatste quote/tip van Benedikt Beun (Developer Roularta Digital Hub) “Deze zomer wordt het waarschijnlijk een vakantie in eigen huis, maar laat je niet weerhouden toch vakantiekaartjes te sturen naar wie je lief hebt”.

Geniet van de zomer, het leven en elkaar.

 20/09/2019  door

Campagnemanagers

 13/01/2020  door Nathalie Willems

Werk zoeken is een beetje als zwanger zijn: je krijgt ongevraagd veel goedbedoeld advies, en je weet niet altijd wat je ermee moet aanvangen.

‘Sanoma schrapt 96 banen’ kopten de kranten begin 2018.  Voor de buitenwereld was dit misschien een fait divers – dagelijks gaat er wel ergens een bedrijf over kop of  verliezen mensen hun job – maar voor mezelf en 95 collega’s was het de harde realiteit.

Laten we eerlijk zijn, het was geen complete verrassing. Het bedrijf stond te koop en de anciens – waartoe ik behoorde – hadden inmiddels al een aantal herstructureringen met de vreemdste namen achter de rug. Maar laten we vooral eerlijk zijn: ontslagen worden doet wat met een mens.

Na de eerste schok en onder het motto ‘as one chapter closes, a new one begins’, nam mijn pragmatische en strijdlustige kant het vrij snel over.  Ervaring? Check! Vlot tweetalig? Check! Redactionele en commerciële background? Dubbelcheck! Leeftijd? Euh, een flukse 50+, niet meer piep dus, maar dat zou mijn motivatie ruimschoots goedmaken. Toch?

Aangemoedigd door familie en vrienden, begon mijn zoektocht naar werk langs mediabedrijven, agencies en scholen. De ervaringen waren op zijn zachtst uitgedrukt uiteenlopend. Ik vond het hilarisch, toen ik mezelf in drie catchy zinnen moest aanprijzen bij een hip bedrijf. Als was ik een wasproduct. Pijnlijk, toen ik in een bezemhok in een middelbare school tegen de klok IQ-testen moest afleggen en daarna de job niet kreeg. Onthutsend, toen ik niet voldeed aan het gezochte profiel dat eigenlijk op mijn lijf geschreven was. Vermoeiend, toen ik weer een vacature voor een junior digital native in mijn mailbox vond.

De achterban bleef erin geloven, tips spuien, motiveren, raad geven. Werk zoeken is een beetje als zwanger zijn: je krijgt ongevraagd veel goedbedoeld advies, en je weet niet altijd wat je ermee moet aanvangen.

Hoe vreemd ook, achteraf bekeken was het best nuttig bestede tijd. Maanden waarin ik mezelf in vraag stelde. Wat doe ik graag? Waar krijg ik energie van?  Waar kan ik mijn ei nog kwijt? Bij Sanoma had ik actief meegebouwd aan het native verhaal, volgens mij lag daar de toekomst – en ook de mijne.

En zo kwam ik op gesprek bij Roularta. In Zellik. In Roeselare. Native advertising stond ook bij Roularta hoog op de agenda. Ik bracht mijn ervaring met de vrouwenbladen, mijn drive én mijn leeftijd mee. Maar ook de goesting om bij te leren, nieuwe titels te leren kennen. Een match was in de maak, en als 50+ mocht ik aan de slag in Zellik. Ex-collega’s werden weer collega’s, nieuwe collega’s kwamen erbij. Ik was klaar voor een nieuw hoofdstuk!

 26/11/2019  door Nele Vannobel

Terugblikken en aftellen

Binnenkort tellen we de laatste seconden van 2019 weer af, maar tot het zover is worden we in kranten en magazines, op websites en op televisie weer bestookt met jaaroverzichten. De terugblik van wat het voorbije jaar heeft gebracht, schetst slechts zelden een opbeurend plaatje. Alsof wel enkel slecht nieuws willen of mogen onthouden.

Niet zo op onze afdeling, al werd het wel een bewogen jaar. Na maanden van voorbereiden, ontwikkelen, configureren en testen werd eind maart de gerestylede versie van onze nieuwssites eindelijk uitgerold. De sites kregen een nieuwe lay-out en werden meteen ook responsive, wat zoveel wil zeggen als dat ze op om het even welk toestel onmiddellijk het juiste formaat van website aannemen. Geen aparte mobiele site meer om te onderhouden dus, wat voor een mooie tijdswinst zorgde!

Daarnaast werd dit jaar flink wat aandacht gegeven aan de architectuurkeuze voor onze nieuws-, lifestyle- en regionale sites. En nu de keuze gemaakt is, kunnen we weer volop vooruit. De nodige technische voorbereidingen zijn al bezig, en ook functioneel kunnen we uit de startblokken schieten. Het worden dus zeker boeiende maanden, want er zal overleg nodig zijn met de redacties van al onze sites vooraleer er effectief gestart zal kunnen worden met het opbouwen van de nieuwe sites, in een nieuw CMS-systeem.

Ondertussen werden ook tal van kleine en middelgrote projecten gelanceerd, of zitten ze nog in een voorbereidende fase (geen spoilers, sorry J). We deden dit jaar ook beroep op externe professionele testers, en externe designers, wat ervoor zorgde dat we nieuwe inzichten kregen en onze manier van werken konden optimaliseren. We namen afscheid van enkele collega’s die ofwel intern van job veranderden ofwel nieuwe horizonten opzochten buiten Roularta. Gelukkig mochten we ook enkele nieuwe collega’s verwelkomen, die ondertussen al de nodige opleidingen kregen en ingewerkt zijn in hun job.

Tot slot zullen we het jaar hoogstwaarschijnlijk nog afsluiten met een verhuis naar een nieuw kantoor, zodat we nog nauwer kunnen samenwerken met onze collega’s van DH Webdesign. Altijd leuk om een nieuwe werkplek te krijgen en collega’s uit andere afdelingen (nog) beter te leren kennen!

En hoewel er dus boeiende tijden zitten aan te komen met veel uitdagingen, tel ik nu ook echt af naar de kick-off van mijn persoonlijk project :-). We zijn er alvast klaar voor en ik kijk er naar uit om in een volgend blogbericht terug te kijken op mijn eerste maandjes als kersverse mama. Dan zal het al 2020 zijn en staan er ongetwijfeld weer een pak nieuwe projecten in de steigers!

 20/01/2020  door Mark Daemen

Het is opendeurdag in de grot van Ali Baba

Geen verhaal over een Chinese e-commerce gigant maar wel degelijk over het sprookje uit Duizend-en-een nacht waarbij ‘Sesam, open u’ de grot naar de goudschat opent.

We beschikken bij Roularta immers over een rijke schat aan goudklompjes. Sinds Digital Hub, samen met mijzelf, nu een goed jaar geleden van start ging in september 2018 ontdekte ik een berg aan sterke persoonlijkheden met tonnen ervaring en specifieke competenties. Samen met onze sterke merken kan het niet anders dan dat we met dit ‘menselijk kapitaal’ onze bestaande initiatieven versterken en nieuwe successen uit de grond stampen. Deze initiatieven hoeven trouwens niet enkel digitaal te zijn, in weerwil van onze divisienaam Digital Hub. Onze printmedia spelen nog steeds een belangrijke rol in veel van onze projecten, zowel door hun kwaliteit als de inzet van hun kwantiteit.

Peter Hinssen schreef in 2014 al een boek met als centrale boodschap dat ‘het netwerk altijd wint’. Als Digital Hub willen we deze handschoen oppikken door bruggen te bouwen met alle afdelingen binnen onze organisatie tot een efficiënt netwerk. We brengen de talenten uit onze teams, zo nodig aangevuld met externe specialisten, aan tafel om elke businessuitdaging te tackelen. Geen persoon te weinig noch teveel. Snelheid en wendbaarheid zijn dan ook een formele opdracht voor Digital Hub. We zijn op deze korte tijd ook verder geëvolueerd, waarbij er bijvoorbeeld een PMO Manager, in de persoon van Thomas Lepouttre aan de organisatie werd toegevoegd. Waarbij PMO staat voor Project Management Office. Onze trajecten worden hierdoor nog tastbaarder, beter gedocumenteerd en met kennis van zaken afgestemd. Soms verliezen we nog iemand (tijdelijk) uit het oog binnen de uitgebreide organisatie op onze drie locaties. Het is altijd fijn als je merkt dat projectleden hun teamleden en het management van dichtbij op de hoogte houden zodat ‘iedereen mee is’.

Eerder liet ik voor onze HR al volgende persoonlijke quote optekenen ‘Een goed idee is zilver. De uiteindelijke uitvoering met het team is goud.’ Opnieuw een verwijzing naar de schatten die we samen uitbouwen als ‘One Family, One Team’.

Ik kan uit persoonlijke overtuiging niet genoeg benadrukken dat de academy’s die doorgaan in al onze vestigingen een ware schat aan informatie bieden die je niet aan jezelf mag laten voorbijgaan. De uitdagingen van je collega’s leren kennen en externe specialisten die hun expertise komen delen zijn een prachtig geschenk voor je eigen professionele en persoonlijke ontplooiing.

Sesam, open u.

We spreken meer dan ooit met onze collega’s, lezers (direct of via onderzoeken), adverteerders, agentschappen, concurrenten en leveranciers. We schrikken er hierbij niet voor terug om onze eigen strategieën openlijk te delen. We geloven er immers in dat indien alle betrokken partijen beter begrijpen waar wij als bedrijf naartoe willen, ze ons met diezelfde openheid tegemoetkomen om hun visie en ideeën te delen. Collega’s uit verschillende divisies kunnen getuigen over de rijkdom die we uit dergelijke recente gesprekken halen. We willen niet op onze schat blijven zitten. Voor ons dus geen geheime boodschap als ‘Sesam, open u’ om toegang tot onze kennis en plannen te krijgen. Ons doel is en blijft het creëren van waarde voor onze partners en onszelf op korte én lange termijn.

Een van de grote uitdagingen voor de komende tijd is alvast het verhogen van het engagement voor onze mediamerken. Hoe laten we onze gebruikers vaker en diepgaander hun toegang tot onze rijke content gebruiken? Dit gebruik is immers de basis voor veel van onze (nieuwe) initiatieven.

Laten we de deuren van onze grot wagenwijd openzetten. Mijn deur staat alvast open voor dat idee waarop jij allang broedt. 2020 wordt een fantastisch jaar.

 06/04/2020  door Mark Daemen

L’union fait la force.

Ik weet niet welk woord de laatste weken het best zou omschrijven. In de context van Roularta wil ik uiteindelijk kiezen voor fier.
 
We zaten nog maar een paar dagen thuis en nieuwe initiatieven als mijnmagazines.be/mesmagazines.be en de digitale versie van De Zondag zagen het levenslicht. Het eerste speelt in op het “Blijf in uw kot” momentum. Iedereen zoekt duiding en/of ontspanning. Wat beter dan vier weken lang het magazine van je keuze op je deurmat en de overige 15 magazines digitaal ‘doorbladerbaar’ in een speciaal hiervoor tegen een strakke deadline gebouwde kiosk. De Zondag van zijn kant werd in een even uitdagende korte tijdspanne omgezet tot een digitale versie, voor de vijf weken dat ze niet bij de bakker wordt verdeeld. Velen vonden vanaf de eerste zondag hun weg naar deze nieuwe digitale versie bij het genot van hun croissant. Dit kon natuurlijk enkel doordat in alle mogelijke divisies iedereen zijn verantwoordelijkheid opneemt en samenwerkt. Elk vanuit, in dit geval letterlijk, zijn hoek (van het land).  Een mooi staaltje van ondernemerschap waarbij we samen enorm veel geleerd hebben. We nemen dit mee voor de ontwikkelingen die verder nog in de pijplijn zitten.
Door deze twee initiatieven te noemen, vergeet ik waarschijnlijk nog vele grote en kleine initiatieven in elk van onze teams. Ze maken ons sterker en wijzer voor de toekomst.
 
Ook bij #kooplokaal sluiten we met plezier aan. Net zoals onze winkels en restaurants lokale steun en clientèle hard zullen kunnen gebruiken roepen we de adverteerders op om aan hun lokale media te denken.
 
Uiteraard kunnen we niet dankbaar genoeg zijn voor de collega’s die nog elke dag de verplaatsing naar kantoor maken en onder andere in de drukkerij zorgen dat onze media nog steeds van de drukpers rollen. Onze magazines en kranten blijven de hoeksteen van onze activiteit. De woorden in de blogpost van onze kwaliteitsverantwoordelijke in de drukkerij, Dieter Verbeest, eind januari bleken profetisch. ‘Geloof mij, 2020 word super boeiend. 2020 wordt het jaar van de drukkerij!’
 
Bepaalde bedrijfsonderdelen kwamen al snel onder druk door onder andere het snel terugvallen van reclamecampagnes waardoor tijdelijke werkloosheid zich opdrong. Naast veel begrip, merk ik dat collega’s de fierheid over hun bijdrage aan het groter geheel trouw blijven en hun relatie met de collega’s maar ook de klanten en adverteerders blijven onderhouden.
 
In deze periode maakten we kennis met elk denkbare video-conferencing systeem. Zoom, Hangout, Teams, Bluejeans,… hebben geen geheimen meer voor ons. Getuige ook de mozaïekbeelden op de Roularta Facebook pagina.
De videobeelden geven ons ook een intieme inkijk in de woonkamers van onze collega’s en externe partners. Of in mijn geval de keuken. Uitzonderlijk zelfs de tuin. Een potentiële Nederlandse leverancier stond op een koude ochtend met skipak in zijn tuin. Zijn kinderen waren ‘nogal druk in huis’. We zien wel vaker in de achtergrond en op de voorgrond partners en kinderen door het beeld lopen. Fantastisch hoe gefocust werken gecombineerd wordt met het entertainen van kleine en minder kleine kinderen of met het hen letterlijk bij de les houden.
 
Wij zijn klaar voor de periode na Corona. Bij mij thuis staan de tulpen van 65 jaar Roularta intussen in bloei. Laat de toekomst maar komen.
 
Toch op de valreep nog een tweede woord. Dankjewel.
Dankjewel collega’s. Dankjewel postbodes en winkelbedienden. Dankjewel zorgpersoneel. Dankjewel iedereen. Fier!
 
En nu weer aan de slag.

 06/04/2020  door Nathalie Willems

Elk nadeel heb se voordeel

In deze onzekere tijden is alvast één ding duidelijk: het woord van het jaar 2020 is al bekend. Onwaarschijnlijk toch hoe een tot voor kort volslagen onbekend virus de wereld in sneltempo op zijn kop zet. Onze levens compleet overhoop haalt. Corona is nieuw, verrassend, beangstigend. Elke dag houdt een niet aflatende stroom van lifeblogs en grafieken ons op de hoogte van het aantal besmettingen, ziekenhuisopnames, te betreuren overlijdens. In België en in het buitenland. We kijken en vergelijken, wikken en wegen. Intussen heb ik de nieuwsjunk in mezelf op een strikt informatiedieet gezet. Doseren is altijd al een kunst, maar in deze coronatijden een must.  

Blijf in uw kot. Onwillekeurig denk ik terug aan de verhalen van mijn grootouders. Over de Spaanse griep. De moeilijke oorlogsjaren. Rampen zijn nu eenmaal van alle tijden, en de enige relevante vraag die je je dan kan stellen is: hoe ga je ermee om? Filosofen hebben er al boeken over vol geschreven, maar uiteindelijk blijkt een stoïcijnse houding misschien nog het meest doeltreffend. Die stelt dat je je enkel moet richten op wat binnen je macht ligt, omdat je aan de rest toch niks kan veranderen. Een crisis of ramp is dus wat je er zelf van maakt. In coronatijden betekent dit: laat los wat je eigenlijk had willen doen, richt je op wat je wél kan doen. Kijk, daar heb ik wat aan, nu ik tot nader order ‘off duty’ thuiszit…

Blijf in uw kot, dus. In mijn geval met man en zoon van 14, die beiden – gelukkig maar – goed gedijen in onze verplichte quarantaine. We genieten nu noodgedwongen van de kleine dingen. Samen wakker worden en ontbijten – waar anders geen tijd voor is. Een blokje rond wandelen. Een spelletje badminton in ons stadstuintje (en maar hopen dat het pluimpje niet bij de buren terecht komt). Het is opvallend hoe we beter om ons heen kijken, meer horen, intenser voelen. Er zit letterlijk en figuurlijk minder ruis op dit quarantaine-leven. En dus vind ik opeens ook weer tijd om te lezen, wat piano te spelen, op te ruimen. En om na te denken. Over mijn en ons leven voor corona, en hoe het mogelijks zal zijn na corona. Wordt dit virus een gamechanger? Gaan dingen daadwerkelijk veranderen? Wordt het terug business as usual na de lockdown? Of is het überhaupt niet realistisch om te denken dat het business as usual wordt? 

Blijf in uw kot?  Voor mij mag het nog even duren. Maar liever niet te lang. Want ik popel toch ook weer om aan de slag te gaan, dat is nu eenmaal de aard van het beestje. En als dat stoïcijns zijn even niet lukt, denk ik aan voetballegende Johan Cruijff. Elk nadeel heb se voordeel, zei hij, en zo is het maar net!

Hang in there allemaal, en stay safe!

 13/03/2019  door Nele Vannobel

Nooit te oud om te leren

Da’s een leuze die Roularta hoog in het vaandel draagt.

Als nieuwe collega kreeg ik destijds tijdens één van de m’n eerste weken een introductiedag. Via getuigenissen van enkele collega’s uit de verschillende afdelingen leerde ik bij die gelegenheid de werking van het bedrijf kennen. Ook een uitgebreide rondleiding in de drukkerij stond op de agenda. En natuurlijk maak je ook kennis met collega’s die ongeveer op hetzelfde moment gestart zijn.

Maar daarmee is het niet gestopt. Door je in te schrijven voor de aangeboden taallessen Frans of Engels krijg je elk jaar de kans om je taalkennis aan te scherpen. Die kans liet ik niet liggen en volgde reeds een aantal sessies Frans waardoor ik me vandaag vlotter uit kan drukken tijdens de contacten met de Franstalige redacties. En opnieuw is het een gelegenheid om collega’s uit andere afdelingen beter te leren, wat de vlotte samenwerking alleen maar ten goede komt.

Daarnaast kan je in Roeselare op regelmatige tijdstippen een Meiboom Academy bijwonen. Tijdens zo’n sessie lichten één of meerdere collega’s over de middag een bepaald onderwerp toe. Zelf pikte ik al enkele interessante sessies mee over onder meer de werking van nieuwe afdelingen, of nieuwe concepten die gelanceerd werden binnen Roularta.

Binnen de recent opgerichte Roularta Digital Hub worden eveneens regelmatig academies georganiseerd zodat de onderlinge teams elkaar kunnen informeren en we van elkaar kunnen bijleren. Online is er ook een chatkanaal waarbij iedereen interessante info kan ‘sharen’. Heel handig om op de hoogte te blijven van de recentste digitale ontwikkelingen in het medialandschap.

Tot slot kreeg ik de voorbije jaren ook al meermaals de kans om externe opleidingen of seminaries bij te wonen, die zowel je vaardigheden als je kennis verrijken. Zo nam ik deel aan een cursus ‘Spreken voor publiek’ die me nodige tips bijbracht die me nog steeds helpen bij presentaties.

Je ziet het, bij Roularta krijg je uitgebreid de kans om je kennis(kring) en je talenten te verrijken!

 23/08/2019  door Nele Vannobel

Een nieuw begin

Sinds enkele maanden hebben we een aantal nieuwe collega’s in ons team. 
Da’s vooraf altijd een beetje spannend afwachten: hoe ziet de nieuwkomer eruit (al hoef je daarvoor niet langer te wachten tot hun eerste werkdag. Lang leve Facebook en LinkedIn om vooraf al even te spieken naar de profielfoto van de persoon in kwestie)? Zal hij of zij snel hun weg vinden in onze manier van werken? Zal het klikken om er mee samen te werken?

Bij Roularta zorgen we er altijd voor dat nieuwe collega’s een warme ontvangst krijgen, zodat ze zich snel thuis voelen. Ze krijgen een peter of een meter toegewezen die hen, zeker de eerste dagen, op sleeptouw neemt en ervoor zorgt dat ze snel hun “draai” vinden. Elke nieuwe collega krijgt ook een introductieplan. Dit plan houdt in dat de nieuwe collega tijdens de eerste weken in het bedrijf een kennismakingsgesprek heeft met alle collega’s waarmee hij of vaak zal samenwerken. Ideaal om elkaar beter te leren kennen!

Nieuwe collega’s zijn niet altijd van buiten het bedrijf afkomstig. Ook intern is een wissel van job en afdeling mogelijk. Een peter of meter is voor hen niet echt nodig. Maar ook zij krijgen een goede begeleiding door de nieuwe collega’s waar hij of zij bij terecht komt, zodat ze snel hun weg vinden in hun nieuwe job.

Ondertussen zijn onze nieuwe collega’s al enkele weken of maanden bij ons aan de slag, en het is duidelijk dat ze zich al goed geïntegreerd hebben in onze afdeling en onze manier van werken. Het blijken bovendien ook allemaal aangename collega’s om mee samen te werken.

En van nieuwkomers gesproken. Binnenkort mag ik er ook eentje verwachten. Geen Facebook of LinkedIn deze keer om al even te piepen hoe hij eruit zal zien, al kom je met de echo’s ook al een heel eind. Peter en meter zijn ook al gekozen. En ik zal vast en zeker ook enkele “kennismakingsgesprekken” inplannen. Afspraak vanaf midden januari volgend jaar : )!

 21/11/2018  door

Regionale journalisten

 29/11/2018  door

Sales Regionaal

 22/05/2017  door Nele Vannobel

Mijn job is erg afwisselend, uitdagend en ik kom in contact met heel veel collega’s.

Een ideale mix voor mij, waardoor ik een goed zicht heb op wat er allemaal beweegt en leeft in de groep. Door het groeiende belang van digital in de mediasector, heb ik in mijn huidige functie echt wel het gevoel mee te werken aan de toekomst  van het bedrijf. Zo stond ik onder andere mee aan de wieg van de betalende content die we toevoegden aan onze websites.

De afgelopen 10 jaar zijn voorbij gevlogen en nog steeds sta ik versteld hoe groot Roularta is en hoeveel mensen er werken. Heel vaak krijg ik de vraag of ik die of die persoon die bij Roularta werkt, ook ken. Het creëert wel een samenhorigheidsgevoel, het deel uitmaken van de grote Roularta familie.Da’s niet toevallig, want ook al is Roularta uitgegroeid tot één van de belangrijkste uitgevers, het blijft een familiaal bedrijf waarbinnen ik me thuis voel en de kansen krijg om te groeien en ontwikkelen. Op naar meer van dat!

 15/09/2017  door Nele Vannobel

Het najaar wordt gezellig druk

Nu de dagen terug korter worden, de bomen hun zomerbladeren beginnen te verliezen en de ochtenden frisser worden, verlang ik stiekem al naar de gezelligheid van de eindejaarsperiode.

Toch staat er bij ons, Nieuwe Media, nog veel op de planning, vooraleer we afscheid kunnen nemen van het voorbije jaar.

Zo kijken we op regionaal vlak uit naar de lancering van KWestie, een online kanaal dat regionaal nieuws zal aanbieden op maat van de abonnee. Na een jaar van ontwikkelen en testen, waarbij ik instond voor de goede wisselwerking tussen de aanvragers en de ontwikkelaars, wordt deze nieuwe Roularta-telg begin november te water gelaten. Ik wens hem alvast een goede start en een mooie groei toe!

Ondertussen zijn we ook druk aan het sleutelen aan onze nieuwssites, zodat we ons nieuws op een nóg aantrekkelijkere manier kunnen aanbieden aan onze surfers. Op die manier willen we ze vaker naar onze sites loodsen, ze er langer houden en op die manier een lange relatie met hen opbouwen. Eerst via een proefabonnement, daarna via een abonnement.

Tussendoor zal het nieuwe registratieplatform ook nog toegevoegd worden aan onze sites, wat voor de nodige contacten en testen zal zorgen met onze collega’s van Lezersmarkt en IT Ontwikkeling.

En vast en zeker komen er ook nog een aantal nieuwe projecten op ons af, waar we nu nog geen zicht op hebben, maar waar we met ons team met graagte onze tanden zullen inzetten om ze tot een goed einde te brengen.

Je leest het, het najaar wordt nog gezellig druk met veel afwisseling en strakke deadlines, maar daar hou ik van. Want dan smaakt de eindejaarsperiode des te zoeter!

 12/02/2018  door Nele Vannobel

Een boeiend jaar vol veranderingen

2018 wordt sowieso een mijlpaal in de geschiedenis van Roularta.
Het wordt het jaar waarin afscheid wordt genomen van de jarenlange partner Medialaan, maar ook het jaar waarin twee nieuwkomers worden verwelkomd: Mediafin en de overgenomen titels van Sanoma België.

Voor onze afdeling Nieuwe Media zal vooral die laatste voor de nodige uitdagingen zorgen: tegen het einde van het jaar moeten de 12 websites van deze titels in ons CMS systeem geïntegreerd worden. Ik heb alvast veel zin in het ontdekken van deze nieuwe sites met hun eigen structuur en functionaliteiten. Daarnaast kijk ik al uit naar de contacten met de nieuwe redacties.

Binnen onze afdeling zelf zijn er ook enkele veranderingen: een aantal collega’s zochten (of zoeken binnenkort) nieuwe horizonten op en worden vervangen door nieuwe collega’s. Benieuwd hoe vlot zij zich zullen kunnen integreren in onze afdeling en systemen…

 24/05/2018  door Nele Vannobel

Time flies when you’re having fun

LinkedIn herinnerde me er vorige week aan dat ik mijn 11^e werkjubileum bij Roularta mocht vieren.
11 jaar al! Time flies when you’re having fun…

Even een flashback naar de periode toen ik hier begon. De nieuwe drukkerij was nog in volle opbouw toen ik hier startte. Je kon de gebouwen van Roularta in Roeselare in die periode van ver herkennen door de vele kranen op de bouwwerf. Handig om niet verkeerd te rijden die eerste dagen.

In die 11 jaar is mijn jobinhoud al een paar keer gewijzigd: ik startte bij de promotie- en marketingafdeling van de magazines waar ik na enkele maanden het online luik verder kon helpen uitbouwen, zowel op het vlak van wedstrijden, mailings, als voor de uitbouw van een online shop. Na een korte tussenstop bij Line Extensions kwam ik in mei 2010 op mijn huidige job van Online Product Manager terecht.

Ook binnen mijn huidige functie blijft het nieuwe uitdagingen regenen. Niet in het minst na de overname van de Sanoma-titels die ook online de nodige aandacht vragen en vergen. Een nieuwe blik op de wereld dus en zo behoud ik meteen ook een frisse kijk op mijn job. En ondertussen weet ik al blindelings de weg naar mijn werkplek…

 24/08/2018  door Nele Vannobel

Let the tests begin…

Na een intensieve periode van projectdefiniëring, functionele en technische analyse en ontwikkeling, is het als Online Product Manager steeds spannend wachten naar het moment waarop de testfase is aangebroken. Het is het moment waarop de Sherlock Holmes in mij naar boven komt, en ik als een echte speurneus op zoek ga naar eventuele fouten die nog aanwezig zijn in de ontwikkeling.

Afhankelijk van de grootte van het project en het aantal fouten, kan de testfase enkele uren tot dagen in beslag nemen. Soms beperkt het testteam zich tot mezelf of nog een extra persoon binnen onze afdeling. Maar bij grote projecten, waar meerdere afdelingen bij betrokken zijn, kunnen dit er 6 of meer personen zijn. Bij dergelijke grote projecten organiseren we doorgaans enkele testdagen waarbij we samen in een vergaderzaal alles grondig testen.

Onze leidraad bij het testen is een testplan waarbij alle mogelijk testscenario’s uitgeschreven worden. In het uitwerken van dit plan steken we de nodige tijd om er zeker van te zijn dat geen enkele stap of functionaliteit vergeten wordt bij het testen.

En hoe graag ik ook als Sherlock Holmes met m’n vergrootglas op zoek ga naar mogelijke bugs, toch stemt de testronde me het meest tevreden wanneer na afloop alles blijkt te werken zoals ik het had uitgeschreven in de voorbereidende functionele analyse. Of om het als Hannibal Smith uit the A-Team te zeggen: ‘I love it when a plan comes together’. Dat houdt meteen ook in dat het project naar z’n einde loopt en er al kan uitgekeken worden naar een nieuw project mét bijhorende testperiode.

 16/11/2018  door Nele Vannobel

3, 2, 1… start!

Nog enkele weken en het is zover: dan start onze 100^ste sprint! Voor je begint te denken dat we met z’n allen onze loopschoenen aantrekken tijdens de werkuren, kan ik je geruststellen. We zijn niet letterlijk aan het ‘lopen’.

Ongeveer 4 jaar geleden zijn we binnen ons team beginnen te werken volgens het scrum-principe. Scrum is een agile manier van werken die er voor zorgt dat projecten binnen een team op een vlottere manier opgeleverd worden tijdens een vooraf gedefinieerde tijdspanne. Zo duurt bij ons een sprint telkens 2 weken.

Het scrum-team bestaat traditioneel uit een ontwikkelteam, een scrum master en één of meerdere product owners. Zelf vervul ik de laatste rol. Als product owner ben ik de tussenschakel tussen enerzijds de business (= de redacties, de regie,…) die een bepaalde vraag heeft, en anderzijds het ontwikkelteam dat de vraag uitwerkt.

Mijn taak bestaat er in om zo goed mogelijk te luisteren naar de wensen van de business en ze vervolgens te vertalen naar concrete vragen of ‘user stories’ die uitgevoerd kunnen worden door de ontwikkelaars.

Alle openstaande user stories komen terecht in onze backlog. Vooraleer we ze kunnen uitwerken tijdens een sprint moeten de vragen eerst ingeschat worden door de ontwikkelaars. Dat gebeurt tijdens de backlog refinement. Tijdens die meeting licht ik mondeling de user stories toe aan de ontwikkelaars. Niet altijd eenvoudig, want de vragen van de business kunnen soms zeer complex zijn of blijken niet zo eenvoudig realiseerbaar volgens de ontwikkelaars wat er voor zorgt dat ik vaak als een ‘politieke onderhandelaar’ terug moet gaan naar de business met een alternatieve oplossing voor hun vraag.

Eens alle stories ingeschat zijn, geef ik ze een specifieke volgorde in de backlog, waarbij de vragen met de hoogste prioriteit bovenaan staan en het zo duidelijk is wat er in de volgende sprint ontwikkeld moet worden.

Na bijna 100 sprints of 200 weken, ben ik nog steeds enthousiast over deze manier van werken, ook al zorgde ze al voor vele vergaderuren met de ontwikkelaars en overleg met de business. Het zorgt ervoor dat projecten duidelijk gedefinieerd en ingeschat worden, zodat iedereen concreet weet wat er moet gebeuren en in welke tijdspanne. En door het toekennen van prioriteiten kunnen we ook aan de business duidelijk maken welke projecten voor ons belangrijk zijn.

Bijna 100 sprints… Dat verdient toch een applausje, niet?