29/01/2024  door Jilly Olivier

Begin januari, terug op de werkvloer na een gezellige eindejaarsperiode. Nieuwjaarswensen worden uitgewisseld, net als de verhalen over wat we allemaal gegeten hebben op kerstavond of oudjaar.Maar ook dat typische zinnetje hoor je altijd maar opnieuw terugkeren: Wat is jouw goede voornemen voor dit jaar?
Mijn antwoord is altijd kort en krachtig. Niets. Ik doe daar niet aan mee. Goede voornemens worden toch meestal geen volledig jaar volgehouden, dus dat bespaart me dan ook alweer een teleurstelling. Al moet ik toegeven dat ik er dit jaar toch misschien wel eentje heb.

Waar de Oempa Loempa’s in mijn eerste blog me deden denken aan mijn eerste keer in de drukkerij, zorgde deze maand een andere Oempa Loempa voor een bron aan inspiratie voor een nieuw boek. We keken naar de film Wonka, de prequel van Sjakie en de chocoladefabriek, in de bioscoop en het magische, onbezonnen verhaal deed me ook nu weer kippenvel krijgen. Wat moet het leuk zijn om zo’n verhalen te bedenken, zonder beperkingen. Waar alles kan en alles mag.
Als leerling in het vijfde leerjaar schreef ik mijn eerste verhaal. Iets over een oerwoud waarin vreemde dingen gebeurden. Het verhaal is nog nooit afgeraakt en als ik het nu opnieuw lees, is het uiteraard heel kinderlijk geschreven.
Hoewel ik dat verhaal graag wat ‘volwassener’ had herschreven, werd mijn eerste boek dat ik ooit voltooide geen avonturenverhaal, maar een thriller.
Drie thrillers later, voel ik het toch weer kriebelen om me te wagen aan een fantasievoller verhaal. Meer in de vorm van een jeugdboek.
De eerste pennenkrabbels zijn gezet en daarmee ben ik dan ook begonnen aan mijn goede voornemen van dit jaar: een vierde boek voltooien.

2024 belooft ook een spannend jaar te worden. Dit jaar is het al tien jaar dat ik offertes maak in hetzelfde erp-systeem. Iets waarin je blindelings je weg vindt en waarin alles vanzelfsprekend lijkt. Nu wordt er plaats gemaakt voor een totaal nieuw systeem. Het lijkt een beetje alsof we opnieuw van nul moeten beginnen.
Voor heel wat mensen zal dit een grote aanpassing zijn. Maar eens we het onder de knie hebben, zal alles weer vanzelfsprekend lijken. Een uitdaging waarbij we als collega’s als team zullen in slagen.

Wat de rest van 2024 voor ons in petto heeft, is nog een grote verrassing, maar laten we er vooral een magisch jaar van maken waarin al onze dromen mogen uitkomen.

 02/11/2023  door Jilly Olivier

(de; m/v/x; meervoud: collega’s, collegae; verkleinwoord: collegaatje)
iem. die werkt in hetzelfde beroep, in hetzelfde bedrijf

Wat gaat de tijd snel!
Als ik terugkijk naar de voorbije zomermaanden, lijken die wel in een vingerknip voorbijgevlogen.
De perfecte afsluiter, het Roularta Summer Festival, was echt een schot in de roos! Onder een stralende zon genieten van muziek met een hapje en drankje erbij, zalig toch?
En niet getreurd, ook de gezelligste periode van het jaar komt er weer aan!
Met een dekentje knus voor de televisie nestelen of nog beter, een boek lezen in de zetel met een warm kopje thee erbij terwijl buiten de bladeren van de bomen gerukt worden tijdens een of andere herfststorm.
Op en top cliché! Want met jonge kindjes in huis, lijkt dat wel een utopie. Buiten spelen zit er niet altijd meer in, dus wordt de woonkamer soms omgebouwd tot een ware jungle waarin je een heel parcours moet afleggen om van de inkom naar de keuken te stappen. Of zeg maar, te springen.

Het verschil met de werksfeer is groot. Waar het soms chaotisch en luidruchtig is thuis, straalt ons bureau op het werk toch meer rust uit.
Ook al is het druk en vliegen de prijsaanvragen ons om de oren, toch is er geen chaos.
Volgens mij dragen al die topcollega’s daar aan bij.
We springen bij waar nodig en staan altijd klaar voor elkaar. Een luisterend oor of een praatje over koetjes en kalfjes. Een lach, een traan. Het kan hier allemaal.
En dat is wel nodig, want we spenderen veel tijd met elkaar op de werkvloer.
We worden een beetje een tweede familie van elkaar.
En daarom een welgemeende dankjewel aan al die topcollega’s!
Zonder jullie zou iedere offerte die ik maakte wat saaier geweest zijn, zou iedere verjaardag geruisloos gepasseerd zijn en eigenlijk zou er zoveel niet mogelijk geweest zijn!
Toegegeven, sommige van die collega’s zijn zelfs al een echte inspiratiebron geweest voor de verhalen die ik schreef. Een naam, een anekdote, een uitspraak… Benieuwd of ze het er zelf kunnen uit halen!
Laten we die omschrijving in dat bekende woordenboek dan ook maar snel aanpassen naar: ‘collega: soort familielid dat werkt in hetzelfde bedrijf, betrouwbaar, behulpzaam en vrolijk’.

 07/09/2023  door Tommy Browaeys

Ze liggen voor het rapen. Kleine momentjes die je even doen stilstaan, glimlachen, een gedachte of een gevoel ontlokken. Korte bloemlezing van wat de voorbije zomermaanden op mijn pad kwam, in twintig kiekjes. Met een paar woorden. Meer is niet nodig…

Een mooi mindful alternatief voor de quote “Le mieux est l’ennemi du bien” (Het beste is de vijand van het goede), toegeschreven aan Voltaire, die zich op Montesquieu geïnspireerd zou hebben.

Heerlijk wandelen in een gebied waar je meer dieren dan mensen hoort. Want dieren kunnen niet lezen. Een stiltecocon zou hier niet misstaan.

Klimplantje met hartvormige blaadjes omarmt brandnetel en bloeit. Groeien ondanks prikjes onderweg…

Priori-tijd… Een eenvoudige en heerlijke afwezigheidsboodschap in mooi handschrift.

Je wijkt al eens (on)gewild van je geplande pad af. Dat zorgt voor kopzorgen maar opent ook deuren naar wat je misschien onmogelijk achtte.

Een mooie mat om even bij stil te staan vooraleer je de deur uitgaat of gasten uitlaat. Zelfzorg, het blijft een vorm van anderenzorg.

Vriendelijkheid is fairtrade, biologisch, duurzaam, ecologisch en recycleerbaar van mens op mens. Want emoties zijn besmettelijk, ook de positieve.

Er komt onderweg wel eens wat gevelkunst je gezichtsveld ingegleden.

Deze konden we niet laten staan. De voelsprieten niet omhoog, wel wat omlaag, als een mama- of papaslak die over de kleintjes waakt.

En dan hangt dit naast de deur van je hotelkamer.

De verdieping toch eens doorgewandeld om te zien of er nog wat wijsheid hing.

De kracht van perceptie. Wat voor de hel kan, moet ook voor een leuker gevoel of een betere plek werken.

Willekeurig doorheen straatjes slenteren. Moeilijk om 3D op beeld vast te leggen en de textuur te laten voelen. Het leek alsof ik even een stukje van onze cocon aanraakte.

Ben duidelijk niet de enige die graag door wijngaarden stapt. Hallo kameraad!

Tja… Follow your heart. Vind ik ze of ont-moeten zij mij?

De wereld neemt afscheid van Sinéad O’Connor nadat zij die wereld vaarwel zei. Ze raakte mij al met haar eerste rebelse nummers en een krachtige kwetsbaarheid die altijd haar deel bleef op het hobbelige pad dat ze bewandelde, waarop ze meermaals uitgleed en weer opstond. Lees hier meer.

Wat ben je met een horloge als je toch nooit tijd hebt?

Humor kan soms zo simpel zijn. Op sociale media zouden we dat tegenwoordig clickbait noemen.

Weten (of perceptie) als verlammende belemmering.

En om af te sluiten: het zal wel toeval zijn dat ik telkens net op die plek passeerde of dat mijn blik afdwaalde. Het zal wel…
Ik hoop dat je een fijne vakantie had. Vergeet niet om ook tussendoor je batterijen op te laden.

 12/06/2023  door Jilly Olivier

De lente, de zomer, de zon… Die laatste heeft lang op zich laten wachten, maar eind mei heeft ze na veel regen eindelijk toch de kop opgestoken.
En hoe! Meer dan 30 graden in juni! Al zullen er al snel weer klaagzangen ontstaan over ‘dat het te warm is’ of ‘te droog is’.
Was het in mei niet ‘te nat’ en ‘te koud’?
De ideale weersomstandigheden bestaan niet, dus we kunnen er alleen maar het beste van maken, toch?
De zon zorgt gelukkig vooral ook voor veel blije gezichten. Dat kan je eigenlijk ook merken op de werkvloer. Iedereen loopt vrolijker rond en er kan al snel een glimlach van af bij het kruisen van iemand onbekends in de gangen.
Nochtans, een glimlach zorgt voor een glimlach, zelfs in de herfst en in de winter!

Ik merk dat de warme temperaturen wel hun tol beginnen te eisen bij de kindjes. Het einde van het schooljaar nadert en je kan zien dat de vakantie zeker niet te vroeg zal komen.
Gelukkig halen de schooljuffen en -meesters alle leuke activiteiten uit de kast om er toch nog een prachtige laatste maand van te maken.
Waterspelletjes spelen, een ijsje eten, een dagje naar het strand… Wat zorgt die zalig warme zon ook nu weer voor blije gezichtjes. Al kan ik me wel voorstellen dat die juffen en meesters achter de schermen ook wel eens lopen te puffen en te zweten (en misschien wel eens te vloeken?), maar ook zij maken er het beste van!

Eind mei gingen we op vakantie naar Mallorca. We keken er al weken naar uit om eens zalig niets te doen en te genieten van het mooie weer. Maar de weersvoorspellingen zagen er allesbehalve goed uit. Iedere dag regen en kans op onweer. Het weerbericht voor België: iedere dag zon en geen wolkje aan de lucht! Met een bang hartje vertrokken we met het vliegtuig richting de Balearen. We hadden ons voorgenomen om ondanks de regen er het beste van te maken. Want klagen over het slechte weer, daar heeft niemand iets aan en we kunnen er toch niets aan veranderen. De eerste vakantiedag was bewolkt, maar de kindjes ploeterden naar hartenlust in het zwembad, ondanks de koelere wind. De tweede dag kregen we een fikse regenbui over ons heen toen we op een lokale markt waren. We hebben heel wat afgelachen wanneer we het stromende water probeerden te ontwijken en we van marktkraampje naar marktkraampje liepen. Vanaf de vierde dag kregen we soms prachtige zonneschijn op een bedje van wolkjes voorgeschoteld. En weet je, eigenlijk was het een meer dan geslaagde vakantie!

Als je er het beste van maakt, dan kan het alleen maar meevallen, toch?

 13/06/2023  door Tommy Browaeys

Mochten meer mensen effectief iets doen met wat ze weten, zouden de statistieken rond mentale malaise er ongetwijfeld anders uitzien. Je weet wel hoe dat gaat. Vol enthousiasme lees je een artikel of volg je een sessie, al dan niet in team, waarna je besluit ermee aan de slag te gaan. Een tijd later herval je weer in dat oude patroon. Uiteindelijk verandert er niets. Ook niet aan de statistieken. Tenzij in de foute richting. Want mensen zijn gewoontebeestjes. Soms tegen beter weten in.

Zo las ik dat het goed is om 20 minuten per dag in de natuur door te brengen, tenzij je het druk hebt want dan zou je best een uur voorzien. Dat kleine halve of hele uur wil ik niet meteen van je vragen. Wel om in plaats van de volgende 5 minuten van je dag via dit blogstukje nog maar eens te lezen wat je eigenlijk al weet nu meteen naar buiten te stappen. Zoek een rustig plekje en sta 5 minuten stil. Staand, zittend of zelfs liggend. Haal bewust diep adem. Kijk om je heen. Sluit je ogen. Luister. Voel. Proef.

Nee niet verder lezen. Hop, naar buiten nu. Ik wens je veel extra ademruimte. Tot zo. En dan mag je scrollen.

Wat doet dat met je?

Voelt goed? Leg het dan in jouw decobox om te deconnecteren van wat je even achterwege wilt laten om tot rust te komen. Maak er een gewoonte van. Niet vanaf morgen. Want morgen bestaat niet en later komt nooit.

Nog een paar mogelijke ingrediënten, waarvan je er tijdens de vakantiemaanden een aantal kunt proberen, combineren of vervangen door wat voor jou werkt:

• Bewust diep ademen – Het allersterkste en meest innerlijke wapen dat je in eigen huis hebt.
• Stretchen – Het maakt niet uit welke spier, gewoon even de energie toelaten en verspreiden.
• Zorg voor aarding – durf je schoenen uit te doen, voel de vaste bodem onder jou en laat de overdruk via die kleine ventieltjes in de zool van je lichaam los.
• Afstand nemen, letterlijk en figuurlijk – Dat kan door naar buiten te kijken of te stappen, blik naar de wolken, de wiegende bomen, in jezelf te benoemen wat je ziet, luisteren naar de fluitende vogels.
• Wandel, jog, fiets eens rustig en neem de omgeving in je op. Als je vertraagt, zie je meer. Doe die tocht eens in de omgekeerde richting.
• Eet en drink bewust – Proef echt wat je meestal veel te snel naar binnenspeelt.

Klinkt herkenbaar? Klopt. Ik deelde die tips al eerder of je las, hoorde ze ongetwijfeld elders. Beschouw het dan als een zachte herinneringsprik om die decobox niet hermetisch afgesloten in een hoekje te zetten. Want dat werkt (zelf)verstikkend.

Het maakt trouwens niet uit hoe groot of klein die doos is. Vaak denken we dat het roer volledig omgegooid moet worden wanneer we mentaal / fysiek afglijden of beseffen dat het anders moet dan we bezig zijn. Dat besef is alvast het eerste, belangrijkste kantelpunt. Zet een stap achteruit en vraag je af welke kleine dingetjes je kan aanpassen… en volhouden. Misschien volstaat dat al. Die grote sprong kan altijd nog of komt er zo misschien wel vanzelf. Het is als met kleine stapjes naar grotere doelen wandelen, terwijl je onderweg tevreden bent met waar je al geraakte en voldoende ‘zelfmildheid’ aan de dag legt wanneer het anders uitpakt. Want dat anders zou zomaar iets beters kunnen worden.

Een fijne, zelfbewuste vakantie gewenst.

En onthoud. Weten is goed. Doen is beter.

 07/02/2023  door Tommy Browaeys

Het is niet de eerste keer dat we elkaar in de gaten hebben. Buiten in de tuin merkte ik hem al een paar keer op. Hij mij waarschijnlijk eerder. Vaak op dezelfde plek, de boog waarop in de zomer mijn favoriete klimroos Mme Alfred Carrière weelderig bloeit en heerlijk geurt. Soms zie ik hem niet en lijkt hij als het ware via een herkenbaar deuntje mijn aandacht te trekken. Ik fluit terug, minder toonvast maar met een glimlach. Mijn vogels is niet zo sterk, denk ik dan wel eens, me afvragend hoe het via hun gehoorgangetje binnenkomt.

Tijdens de winter hangen we vetbolletjes of dennenappels met zaad aan de kale takken van de platanen waarin zoonlief rond de kerst steeds lichtjes weeft die overdag een traan van dauw of regen lijken te laten en ’s nachts voor een persoonlijke sterrenhemel zorgen. Fladderaars van allerlei pluimage doen zich tegoed aan dat lekkers. Het roodborstje probeert als een volleerde kolibrie van het graan in de dennenappel te eten maar moet die rol telkens lossen en op de tafel of stoelen bedenken hoe het anders en beter kan. Hij vindt zijn manier en komt sindsdien regelmatig zijn kleurrijke buikje rond eten.

En daar is hij weer. Krijg hem in de gaten terwijl ik in de keuken een boterham eet. Ik een hap van mijn brood. Hij van de zaadjes. Daarna zit hij minuten lang op de stoel, blik opzij en dan weer richting mij. Proberen vastleggen. Smartphone erbij en klik. Verder kijken. Gedachtevrij. Verwonderlijkt. Zodra hij zijn vleugels gespreid heeft, besluit ik dit mooie nu-momentje te delen. Reacties stromen binnen. Van een simpele wow, volledige gedichten of een verzameling aan foto’s van tuinvogels tot verwijzingen naar de symboliek dat het roodborstje tussen verschillende werelden fladdert en knipoogjes van overleden dierbaren brengt. In tijden waar de meeste berichten niet echt van positivisme doordrenkt zijn, streelt die gedeelde warmte mijn gemoed.

’s Avonds staat er als bij toeval roodb…aars met preipuree op het menu. Tijdens het koken lees ik nog nieuwe reacties. Toch moet de grootste verwonderlijking van de dag nog komen. We kijken naar de film ‘Wonder’, waarin de met een aangeboren gezichtsafwijking Auggie zijn weg in zijn school en sociale leven probeert te vinden. Uiteraard verloopt het niet over een leien dakje. Kinderen kunnen elkaar harder openrijten dan een roofvogel die zijn klauwen in een zachte prooi zet. Meer zal ik niet over het verhaal vertellen. Kijk zelf, voel, zakdoekjes bij de hand.

“Mensen kunnen niet veranderen hoe ze eruitzien, wij kunnen er misschien wel anders naar kijken.” (schooldirecteur in ‘Wonder’)

Klassen en scholen vergelijk ik net als alle vormen van vrijetijds of professioneel samen-leven wel eens met een doosje kleurpotloodjes. Je hebt mensen in allerlei vormen of kleuren en met hun eigen karakter, temperament of genetische code. In de bonte verzameling van zacht en hard, kwetsbaar en krachtig, zwak en sterk zie ik – hoe je ze ook invult – een even grote diversiteit als in de wereld van fluitende fladderaars. Want het tengerste tuinvogeltje kan de meest schitterende serenade brengen terwijl de ruigste roofvogel het met één droog deuntje moet doen. Raken doen ze. Op hun eigen manier. De één kan ontzag maar ook angst inboezemen. De ander ontboezemt warmte rond de hartstreek. De rake quote van Henry Ward Beecher in dezelfde film slaat ook hier voor mij de nagel op de kop: “Grootsheid ligt niet in kracht maar in het juiste gebruik van kracht. Groots is iemand wiens kracht de meeste harten vervult.” En dat kan heus ook in stilte.

Save the best for last? Ik schreef in volle pandemie dat wederzijds respect misschien wel het belangrijkste vaccin is in de tijd die voor ons ligt. Daar denk ik opnieuw aan terwijl ik over verschillen tussen mensen schrijf. En dat we naar mijn gevoel hoe langer hoe meer vergeten dat er ook gelijkenissen zijn. Dan komen de woorden van die knul in de slotscène binnen: “Wees vriendelijk want iedereen voert zijn strijd. Als je echt wil weten wie mensen zijn, hoef je enkel te kijken.”

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.

 19/11/2022  door Tommy Browaeys

Het moet een raar gevoel zijn voor de bladeren van de eiken mastodonten langs de gewestweg voor onze deur wanneer ze afscheid nemen van hun prachtige variatie aan herfstkleuren en onder een zachte lentebries twijfeldwarrelend hun val zo lang mogelijk uitstellen. Ook dit jaar landen er duizenden op de grasperkjes voor onze tuin, waar ze traag maar zeker een bruin dekentje vormen en zich overgeven aan de stilte. Tijd voor een ruimbeurt, een scenario dat zich zoals steeds tot in de winter nog een paar keer zal herhalen.

En toch gaat dat nu net een beetje anders. En niet alleen omdat ik zomers gekleed ben en me afvraag hoe vaak iemand zonnecrème smeert wanneer hij of zij met het vallend blad aan de slag gaat. Normaal gezien ben ik bij dat harken lekker ingeduffeld en krijg ik het na een paar minuten warm bij een stevige herfstwind of de eerste koude. Nu verwelkomt mijn voorhoofd al snel een aantal kriebelende zweetpareltjes die zich net als de bruine bladeren aan de zwaartekracht schenken. Vooral anders omdat ik ook in mijn hoofd aan het gritselen ga. In de natuur (bezig) zijn, opent altijd wat vlotter de poriën naar de onderste lagen van jezelf.

We waren, zijn en worden om dan geweest te zijn. Een proces dat al even natuurlijk en vergankelijk is als dat van die eik. Ik kijk naar één van de dikstammigen aan de overkant van de straat en vraag me af hoe hij jaar in jaar uit naar mij kijkt wanneer ik steeds grijzer en met een dunnere natuurlijke isolatielaag op mijn hoofd de resten van zijn bloeiperiode verzamel. Uiteindelijk zullen we beide alle bladeren van ons afgeworpen hebben en finaal terugkeren naar waar we vandaan komen. Wat blijft, zijn gecomposteerde herinneringen. Van warm en voedzaam tot koud en zuur, waarbij een dosis kalk de bodem wat kan regelen en een basis slakkenfilosofie een onevenwichtige ziel kan neutraliseren.

Het is een mooie manier om stil te staan bij nu, je niet terug te laten waaien naar wat was en je zeilen niet te fel te richten op wat misschien ooit zal zijn. Loslaten wat achter je ligt. Aanvaarden niet te weten wat voor je ligt. Hoogsensitieve personen (HSP) doen er bovendien best aan om zich niet te fel onder te laten bladeren door wat naast hen lag of ligt.

Een paar jaar geleden zijn we echt gestart met composteren. Het viel me al op hoe omvangrijk je verzamelde afval op korte tijd wordt, hoe snel die hoop letterlijk en figuurlijk beweegt van het leven en ook weer verkleint en voedzamer wordt als je het op de juiste manier aanpakt. Het gaat om evenwicht tussen afbraak en aanvoer. Om verluchting en regelmatig omzetten. Op die manier blijft de hoop ongeveer even groot en kun je op termijn je tuin continu voeden met natuurlijke bouwstoffen en de cirkel van fauna en flora ronden.

Als je dat niet doet, groeit de slechts gedeeltelijk rottende massa je vroeg of laat boven het hoofd, zonder echt te vergaan. Dat proces geldt niet enkel voor je tuin maar ook voor jezelf. Overweeg daarom eens in welke mate je gedachtecomposteren in je dagelijkse leven kunt mengen. Net als bij die afvalhoop vergt het voor de één ongetwijfeld wat meer oefening dan voor de ander. Een handleiding of een gedachtetuinier uit je omgeving kan je misschien op weg helpen. Zolang je maar manieren zoekt om te verluchten en om te zetten zodat je niet verstikt of verzuurt.

Wat me nog opvalt wanneer ik langs Vlaamse wegen rijd of fiets, is hoezeer onze tuintjes van elkaar afgescheiden zijn. Tijdens het najaar zie je dat niet enkel aan hekjes en omheiningen maar ook aan bladvrij of niet. Sommigen gritselen militair correct tot aan de lijn. Anderen een beetje erover. Nog anderen nemen het werk van buurman of -vrouw spontaan zelfs grotendeels uit handen. Daarnaast zijn er mensen die zich vooral irriteren aan het feit dat die van ernaast helemaal niets doet terwijl die van ernaast zich afvraagt of al dat werk van de ijverige rijver wel zin heeft omdat alles uiteindelijk toch vanzelf verdwijnt.

 19/09/2022  door Tommy Browaeys

Ben jij iemand die liefst naar de andere kant van de wereld trekt om alle remmen los te gooien of tot rust te komen? Corona heeft ons geleerd dat je niet altijd ver van huis moet gaan om moois te zien of leuks te doen. Je hoeft geen grootse escapades na te jagen om tot je rustige zelf te komen of onder de indruk te zijn van onze relatieve nietigheid in de natuur. En soms liggen de schoonste dingen voor het rapen. Ook wanneer je het niet verwacht en niet weet waarom je net op dat moment kijkt. Ingedommelde herinneringen worden aangewakkerd. Je ademruimte wordt gevuld met zuurstofrijk besef dat de tijd voorbijglijdt en je best nu bewust naar lucht hapt. Aangezien ik het gros van mijn jeugdvakanties in de streek van Sauer en Moezel doorgebracht heb, zal die ruimere regio een soort tweede heimat blijven, waar het fijn is om thuis te komen. Even ertussenuit in zes kiekjes.

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.

 04/07/2022  door Tommy Browaeys

Ben je net als ik een product van de jaren ’70? Dan heb je het begin van MTV meegemaakt en ken je iemand als Ray Cokes niet enkel van Belgium’s Got Talent. Non-stop videoclips, nadien aan elkaar gepraat door de zogenaamde VJ’s, waaronder zelfs onze Marcel Vanthilt. Languit op de bank naar muziek kijken. Muziek heeft me altijd geraakt. Waar ik echter het meest van onder de indruk was: de zogenaamde unplugged sessies die de populaire zender eind jaren ’80 lanceerde. Letterlijk betekent het ‘zonder stopcontact’. Bekende artiesten of groepen gaan daarbij de akoestische toer op en laten elektrische versterking achterwege. Tonen en vooral stemmen in hun puurste vorm, zonder welke kunstmatige correctie dan ook. Ik herinner me als gisteren hoe de haren op mijn armen de hoogte opzochten bij de krakende stem van Kurt Cobain. Denk aan de jonge Eddie Vedder van Pearl Jam en zoveel andere toppers.

Hun muziek lijkt daardoor wat te vertragen maar net daardoor ook echt helemaal binnen te komen. Ik denk dat ik het Natalia eens tijdens een interview heb horen zeggen: “Als je vertraagt, connecteer je beter”. Bij mij is het in ieder geval zo dat ik daarom bijna altijd voor akoestische versies van nummers kies. Of voor stukjes waarin muziek de vrije loop krijgt en je tot in je diepste vezels raakt als je jouw poriën helemaal opent.

Dat vertragen is ook in het leven een manier om beter te verbinden, met mensen om je heen, je biotoop en jezelf. Het staat haaks op de trend waarbij iedereen altijd maar sneller wil rennen tot ze zichzelf mentaal voorbij hollen of hun lichaam uiteindelijk stop zegt wanneer signalen te lang genegeerd worden. Bij een te hoge belasting nemen zwemmers of langeafstandlopers bijvoorbeeld onvoldoende zuurstof op. Dat geldt ook gewoon van dag tot dag en op je werk. Ik heb aan den lijve ondervonden wat mentale verzuring met een mens kan doen als je onvoldoende ventileert of unplugt. Er zijn mensen die hun overdreven tempo een heel jaar proberen vol te houden en tijdens de vakantie (over)compenseren. Je hebt er die daarin slagen en zich overeind houden. Anderen kraken net daardoor omdat een wet in de fysica stelt dat te plotse veranderingen in de omgevingsfactoren nefast kunnen zijn. Denk aan weekendmigraine.

Het is als een hardloper die spurtend zijn hartslag omlaag probeert te krijgen. Ik loop wel eens een rondje en heb eerder geprobeerd om mijn snelheid op eerder kortere afstanden te verhogen, bijvoorbeeld via intervaltraining. Het pompje achter mijn ribbenkast zoekt daarbij echter nog steeds altijd snel de hogere slagregionen op waardoor het meer weerstand dan uithouding is. Op langere afstanden is het dan weer net de bedoeling om tot een ritme te komen waarop je als het ware kunt blijven lopen. Daar is die befaamde kruissnelheid.

In die optiek heb ik slow running ontdekt, nadat ik tips kreeg van een echte atleet. Daarbij is het de bedoeling om lange afstanden te lopen maar altijd onder een bepaalde hartslag te blijven, ook wanneer je daardoor trager moet lopen. Ik geef toe dat het wennen is als je zo door het landschap lijkt te slenteren. Maar het aangename is dat je ademhaling zo gecontroleerd blijft dat je er zelf rustig van wordt. Dat je in plaats van hijgend vast te stellen hoe je in weerstand gaat de tijd hebt om eens goed naar links of rechts te kijken en te beseffen hoe mooi de bosrijke omgeving is. En vooral: dat je bij aankomst het gevoel hebt hetzelfde rondje gemakkelijk nog eens over te kunnen doen terwijl je sporthorloge aangeeft dat je goed hersteld bent. Na verloop van tijd zou je snelheid volgens hetzelfde advies automatisch hoger gaan liggen. Het loont trouwens de moeite om eventuele vaste routes eens in de omgekeerde richting te lopen en de weg (of dingen in je hoofd) rustig van een andere kant te bekijken.

Het spreekt voor zich dat niet iedereen dezelfde drempel heeft om al dan niet in het rood te gaan. Iedereen heeft zijn eigen omslagpunt. Je hebt spurters, specialisten van de middellange afstand, marathonlopers en joggers. Usain Bolt liep bij zijn wereldrecord van 9,58 seconden op de 100 meter gemiddeld 38 kilometer per uur, met een topsnelheid van ruim 44. Wetenschappers spreken elkaar trouwens tegen hoe hard een mens zou kunnen lopen. Sommigen beweren dat de limiet op 65 ligt. Op de marathon, waarbij ik altijd versteld sta van het tempo dat die sierlijke lopers aanhouden, is de magische grens van twee uur doorbroken.
Als die atleten van discipline wisselen, kan het wel eens slecht aflopen. Daarom hebben zij respect voor elkaars prestaties. En dat horen ook wij in het dagelijkse leven te doen. Het is niet omdat iemand bewust beslist om wat trager – en daardoor eigenlijk net harder – te leven dat ook anderen dat moeten doen. Ik hoop dat we elkaars kruissnelheid aanvaarden. Leg niemand jouw tempo op en laat anderen jou dat van hen niet opdringen. Wederzijds begrip is een mooie deugd.

Bepaal daarom zelf in welke mate je de stekker er tijdens de vakantie uittrekt. Doe het in ieder geval bewust. Eén langere akoestische sessie per jaar of verspreid in een aantal kortere varianten. Kies je daarbij voor connectie met jezelf of de buitenwereld, wat sociale media betreft? Wordt het uptempo, vertragen, unplugged of geef je jezelf op een bepaald moment volledig over aan de stilte? Misschien houd je net als ik ergens onderweg wel eens halt, sluit je terwijl je bewust ademt volledig de ogen om blootvoets of op je rug liggend te aarden. Laat je de omgeving je ziel kietelen. Je bewustzijn prikkelen. Je hartslag rusten. En voel je hoe je werkelijk bent waar je bent.

Tommy Browaeys (Trends Business Information) schrijft rond mentaal welzijn en hoogsensitiviteit – Meer van zijn gedachtekronkels op waarjewerkelijkademt.be.