80.000 uren of – omgerekend – zo’n 9 jaar: dat is gemiddeld de tijd die je in je leven met je collega’s doorbrengt. Althans, dat berekende het Nederlandse reclamebureau Everybody Likes Penguins. “Je brengt zoveel tijd door met je collega’s, soms wel acht uur per dag, en voor veel mensen is dat meer dan dat ze hun eigen partner zien”, aldus nog Hugo van de Hurk van het bewuste bureau.

Die uitspraak zette me aan het denken. Feit is: we brengen niet alleen ontzettend veel tijd met onze collega’s door, maar we creëren hierdoor ook een speciale band. En die band gaat zoveel verder dan enkel werkgerelateerde dingen. Collega’s steunen, helpen, bieden een luisterend oor wanneer het nodig is of laten je stoom afblazen als het net even té druk is. Tenminste, als die spreekwoordelijke klik er is…

Hoeveel uren zou ik intussen al met collega’s doorgebracht hebben? Onnoemlijk veel, besef ik nu. Een goede 36 jaar geleden kwam ik als groentje tussen een aantal ‘anciens’ op een Brusselse redactie terecht, en na omzwervingen op verschillende redacties, custom publishing en content advertising ben ik intussen zélf een ancien. Hoe snel is dat wel niet gegaan? Wat de mediasector zo boeiend maakt, is dat je eigenlijk altijd met gepassioneerde en bevlogen mensen mag samenwerken. Met gelijkgestemde zielen of net totaal tegengestelde karakters. Meestal zit je in een prettig gestoorde bende, die elkaar stimuleert, inspireert en aanvult. Door de jaren heen ontwikkelde ik skills, kreeg ik nieuwe inzichten of probeerde ik dingen meer te relativeren dankzij mijn collega’s. En dat tot op de dag van vandaag! Met een aantal collega’s heb ik een hechte band opgebouwd, sommigen reken ik zelfs tot mijn beste vrienden. Eén keer ging het echter helemaal mis: ik kwam in een team terecht waarin ik me onbegrepen en niet thuis voelde, en daar werd ik heel ongelukkig van. Zelf weggaan was toen de enige en juiste optie.

Alles wel beschouwd is ergens starten als nieuwkomer telkens weer een vorm van ‘Blind gematcht’. Je komt als een soort onbekende factor in een team terecht met collega’s die mekaar al langer kennen, en daar moet je dan een ‘relationship’ mee opbouwen. Soms is de match er meteen, soms heb je wat meer tijd nodig om die connectie te maken.

Natuurlijk nemen werkgevers initiatieven om de verbinding tussen collega’s en teams te bevorderen. Zo ook Roularta. En die initiatieven kunnen de meest uiteenlopende vormen aannemen: een swingend roaring twenties feest, het Insight magazine met het reilen en zeilen van ons bedrijf, de coaching sessies van onze training- en coaching development manager Veerle Hofman of een zomerdrink in de tuin van Evere, bijvoorbeeld. Bij de regie gingen we in september richting Nieuwpoort voor een tweedaags seminarie, een combinatie van business en pleasure. Vooraf hadden we huiswerk gekregen: we werden in ploegen verdeeld en elke ploeg moest een pitch voorbereiden op basis van een briefing. In Nieuwpoort mocht elke ploeg het resultaat van dat collectieve denkwerk presenteren. Dat was echt een superfijne manier om creatief na te denken met collega’s waar je soms wat minder contact mee hebt. Tijdens de quiz en een zoektocht met go-karts ontdekte ik dan weer nieuwe facetten van bepaalde collega’s. Wat weet Mark veel over aardrijkskunde! En hoe competitief is Eva wel niet?

Blind gematcht of niet: als de connectie er eenmaal is, wordt de communicatie beter, groeit het vertrouwen en ga je meer voor en met elkaar werken. Waar is Tom goed in, wat is echt het ding van Dirk en welk project kan niet zonder Veerle? Dat kom je enkel te weten als je verbinding hebt met elkaar! Fijne bijkomstigheid: het maakt je niet alleen productiever, maar geeft je ook meer plezier in het werk. Let’s connect!