De wind heeft de laatste dagen lelijk huis gehouden.
Het lijkt of de winter is weggeblazen en daarmee ook de corona-ellende. Want met ‘Eunice’ kwam ook code oranje. De coronawinter heeft 2 jaar geduurd. De lente lijkt in zicht, van rood naar oranje om straks geel te worden.
Ik voel aan alles dat we niet kunnen wachten. Reizen worden massaal geboekt, het nachtleven heeft ook afscheid genomen van de coronawinter. De culturele sector verwelkomt opnieuw bijna volle zalen. Festivals kondigen hun programma aan. Kantoren ontvangen weer hun medewerkers. Collega’s kunnen eindelijk weer eens samen koffie drinken, vergaderen, brainstormen, samen iets eten. De jurken en kostuums kunnen de weer kast uit.
Straks mogen we weer een hand geven of een zoen (want in Franstalig België is dit de gewoonte, ook onder collega’s). En laten we hopen dat over enkele weken ook het CST wegvalt.
De deur lijkt echt definitief geopend .
We zaten onlangs nog in het hoge noorden, Zweden. Daar merkten we helemaal niets van corona, waar mondmaskers al lang niet meer moesten. Het was zalig om opnieuw onbezorgd te leven. Hoe vreemd was het om opnieuw in Belgenland te zijn. Die enkele dagen onbezorgdheid werden snel een gewoonte.
De temperaturen gaan met mondjesmaat de hoogte in, de zon komt er door, de vogeltjes fluiten en mijn ochtendwandelingen gebeuren nu bijna bij klaarlichte dag.
De lente is definitief in zicht.