Het moet een raar gevoel zijn voor de bladeren van de eiken mastodonten langs de gewestweg voor onze deur wanneer ze afscheid nemen van hun prachtige variatie aan herfstkleuren en onder een zachte lentebries twijfeldwarrelend hun val zo lang mogelijk uitstellen. Ook dit jaar landen er duizenden op de grasperkjes voor onze tuin, waar ze traag maar zeker een bruin dekentje vormen en zich overgeven aan de stilte. Tijd voor een ruimbeurt, een scenario dat zich zoals steeds tot in de winter nog een paar keer zal herhalen.

En toch gaat dat nu net een beetje anders. En niet alleen omdat ik zomers gekleed ben en me afvraag hoe vaak iemand zonnecrème smeert wanneer hij of zij met het vallend blad aan de slag gaat. Normaal gezien ben ik bij dat harken lekker ingeduffeld en krijg ik het na een paar minuten warm bij een stevige herfstwind of de eerste koude. Nu verwelkomt mijn voorhoofd al snel een aantal kriebelende zweetpareltjes die zich net als de bruine bladeren aan de zwaartekracht schenken. Vooral anders omdat ik ook in mijn hoofd aan het gritselen ga. In de natuur (bezig) zijn, opent altijd wat vlotter de poriën naar de onderste lagen van jezelf.

We waren, zijn en worden om dan geweest te zijn. Een proces dat al even natuurlijk en vergankelijk is als dat van die eik. Ik kijk naar één van de dikstammigen aan de overkant van de straat en vraag me af hoe hij jaar in jaar uit naar mij kijkt wanneer ik steeds grijzer en met een dunnere natuurlijke isolatielaag op mijn hoofd de resten van zijn bloeiperiode verzamel. Uiteindelijk zullen we beide alle bladeren van ons afgeworpen hebben en finaal terugkeren naar waar we vandaan komen. Wat blijft, zijn gecomposteerde herinneringen. Van warm en voedzaam tot koud en zuur, waarbij een dosis kalk de bodem wat kan regelen en een basis slakkenfilosofie een onevenwichtige ziel kan neutraliseren.

Het is een mooie manier om stil te staan bij nu, je niet terug te laten waaien naar wat was en je zeilen niet te fel te richten op wat misschien ooit zal zijn. Loslaten wat achter je ligt. Aanvaarden niet te weten wat voor je ligt. Hoogsensitieve personen (HSP) doen er bovendien best aan om zich niet te fel onder te laten bladeren door wat naast hen lag of ligt.

Een paar jaar geleden zijn we echt gestart met composteren. Het viel me al op hoe omvangrijk je verzamelde afval op korte tijd wordt, hoe snel die hoop letterlijk en figuurlijk beweegt van het leven en ook weer verkleint en voedzamer wordt als je het op de juiste manier aanpakt. Het gaat om evenwicht tussen afbraak en aanvoer. Om verluchting en regelmatig omzetten. Op die manier blijft de hoop ongeveer even groot en kun je op termijn je tuin continu voeden met natuurlijke bouwstoffen en de cirkel van fauna en flora ronden.

Als je dat niet doet, groeit de slechts gedeeltelijk rottende massa je vroeg of laat boven het hoofd, zonder echt te vergaan. Dat proces geldt niet enkel voor je tuin maar ook voor jezelf. Overweeg daarom eens in welke mate je gedachtecomposteren in je dagelijkse leven kunt mengen. Net als bij die afvalhoop vergt het voor de één ongetwijfeld wat meer oefening dan voor de ander. Een handleiding of een gedachtetuinier uit je omgeving kan je misschien op weg helpen. Zolang je maar manieren zoekt om te verluchten en om te zetten zodat je niet verstikt of verzuurt.

Wat me nog opvalt wanneer ik langs Vlaamse wegen rijd of fiets, is hoezeer onze tuintjes van elkaar afgescheiden zijn. Tijdens het najaar zie je dat niet enkel aan hekjes en omheiningen maar ook aan bladvrij of niet. Sommigen gritselen militair correct tot aan de lijn. Anderen een beetje erover. Nog anderen nemen het werk van buurman of -vrouw spontaan zelfs grotendeels uit handen. Daarnaast zijn er mensen die zich vooral irriteren aan het feit dat die van ernaast helemaal niets doet terwijl die van ernaast zich afvraagt of al dat werk van de ijverige rijver wel zin heeft omdat alles uiteindelijk toch vanzelf verdwijnt.