Ondanks alle kommer en kwel die zich het voorbije jaar op het wereldtoneel afspeelde, waarbij ik nog altijd niet begrijp hoe het in gods- of andere naam mogelijk is wat mensen elkaar aandoen, waren er ook lichtpuntjes. Soms zijn ze voorbij nog voor je er bij stilstaat. Op andere momenten blijven ze een tijd in je hoofd hangen. Zo kreeg ik het spontaan warm van het woord koesterhuis, dat ik nooit eerder hoorde. Met dat initiatief wil het Berrefonds een plek bieden waar de ruime kring rond een overleden kind terechtkan voor troost, inspiratie, een luisterend oor, menselijke warmte of stilte.

De koesterkoffer kende ik al, om herinneringen te bewaren aan iemand die er niet meer is. Het kunnen spullen zijn die na iemands overlijden dat speciale plekje krijgen of iets wat iemand, al dan niet zwaar ziek, wil nalaten voor dierbaren. Het doet me wat denken aan die grote bananendozen op onze zolder, vol spullen van lang vervlogen tijden. Een aantal jaren geleden heb ik grote schoonmaak gehouden en dat werd een tocht doorheen heel wat herinneringen, die zowel mijn mondhoeken omhoog deden krullen als zilt vocht aan mijn ogen ontlokten. Als je tijd hebt, duik dan maar even mee: Kennisrecyclage.

Soms ontmoet je plots mensen die bijvoorbeeld bijna 40 jaar geleden mee voor items in jouw doos of koffer gezorgd hebben. Zo liep ik recent tijdens een uitvaardienst een jeugdtrainer en ploegverantwoordelijke tegen het lijf. Fijn om respect te tonen voor de persoon die we samen gekend hebben, kort van gedachten te wisselen rond wat me onder hun sportieve vleugels als 14- tot 16-jarige dreef en met elkaar te delen welk parcours we de voorbije decennia afgelegd hebben. Ik weet niet waarom, maar het beeld van een ketting komt in me op, met parels die aan elkaar geregen zijn. Afgewisseld met soms irriterende zandkorrels waarvan er nu en dan eentje, zoals de parabel het wil, als met de gave van een oester in zo’n kostbaar bolletje omgezet wordt. Zo verdient zelfs kommer gekoesterd te worden. Zeker wanneer persoonlijke kwel je na een stevige queeste naar je kwaliteiten leidt.

“De menselijke ziel is nu eenmaal zo ingesteld, dat eerder de schijn dan de werkelijkheid haar imponeert.” (Erasmus)

Die kwaliteiten verdienen een plekje in de koesterkamers van je hart, terwijl het bewuste besef ervan zich een stukje hoger tussen je oren mag nestelen. En wanneer er geen ruis op de vertrouwensrelatie tussen beide zit, kan je in alle authenticiteit door je biotoop glijden. Wanneer er storingen optreden, is het tijd voor een blik in de spiegel en de zelfreflectie of je bent en doet wie je ziet.  In alle mildheid. Kijk ook eens naar je context, naar wie er mee in jouw persoonlijke of professionele tuin glijdt. Waar voel je ruis? En vooral: vind je de wijsheid om te beseffen wat je wil of kan veranderen?

Mensen kan je niet veranderen, hoogstens proberen om hun perceptie bij te sturen wanneer je voelt dat ze niet de persoon zien die jij in de spiegel ontmoet. Laat het los wanneer het niet lukt of wanneer je ter wille van de context of anderen in een huid ‘moet’ kruipen die niet de jouwe is. En overweeg je opties waar en met wie je kunt doen wie je bent. Want je authenticiteit verdient een nest in alle koesterplekjes. Zorg dat je jezelf daar altijd her-innert.

wie
ik ben
is
wat je ziet

als
je niet komt
zoals je bent
kom je beter niet

Ik wens je een authentiek 2024, waarin je nieuwe herinneringen niet uitstelt, zodat ze voor warmte in je koesterkamers zorgen, lang voordat ze in de koesterkoffer van jezelf of je dierbaren terechtkomen.