‘Sanoma schrapt 96 banen’ kopten de kranten begin 2018.  Voor de buitenwereld was dit misschien een fait divers – dagelijks gaat er wel ergens een bedrijf over kop of  verliezen mensen hun job – maar voor mezelf en 95 collega’s was het de harde realiteit.

Laten we eerlijk zijn, het was geen complete verrassing. Het bedrijf stond te koop en de anciens – waartoe ik behoorde – hadden inmiddels al een aantal herstructureringen met de vreemdste namen achter de rug. Maar laten we vooral eerlijk zijn: ontslagen worden doet wat met een mens.

Na de eerste schok en onder het motto ‘as one chapter closes, a new one begins’, nam mijn pragmatische en strijdlustige kant het vrij snel over.  Ervaring? Check! Vlot tweetalig? Check! Redactionele en commerciële background? Dubbelcheck! Leeftijd? Euh, een flukse 50+, niet meer piep dus, maar dat zou mijn motivatie ruimschoots goedmaken. Toch?

Aangemoedigd door familie en vrienden, begon mijn zoektocht naar werk langs mediabedrijven, agencies en scholen. De ervaringen waren op zijn zachtst uitgedrukt uiteenlopend. Ik vond het hilarisch, toen ik mezelf in drie catchy zinnen moest aanprijzen bij een hip bedrijf. Als was ik een wasproduct. Pijnlijk, toen ik in een bezemhok in een middelbare school tegen de klok IQ-testen moest afleggen en daarna de job niet kreeg. Onthutsend, toen ik niet voldeed aan het gezochte profiel dat eigenlijk op mijn lijf geschreven was. Vermoeiend, toen ik weer een vacature voor een junior digital native in mijn mailbox vond.

De achterban bleef erin geloven, tips spuien, motiveren, raad geven. Werk zoeken is een beetje als zwanger zijn: je krijgt ongevraagd veel goedbedoeld advies, en je weet niet altijd wat je ermee moet aanvangen.

Hoe vreemd ook, achteraf bekeken was het best nuttig bestede tijd. Maanden waarin ik mezelf in vraag stelde. Wat doe ik graag? Waar krijg ik energie van?  Waar kan ik mijn ei nog kwijt? Bij Sanoma had ik actief meegebouwd aan het native verhaal, volgens mij lag daar de toekomst – en ook de mijne.

En zo kwam ik op gesprek bij Roularta. In Zellik. In Roeselare. Native advertising stond ook bij Roularta hoog op de agenda. Ik bracht mijn ervaring met de vrouwenbladen, mijn drive én mijn leeftijd mee. Maar ook de goesting om bij te leren, nieuwe titels te leren kennen. Een match was in de maak, en als 50+ mocht ik aan de slag in Zellik. Ex-collega’s werden weer collega’s, nieuwe collega’s kwamen erbij. Ik was klaar voor een nieuw hoofdstuk!