Toen op 13 maart de ‘lock-down’ werd afgekondigd, zat ik eigenlijk al enkele weken in quarantaine. Met een baby’tje van enkele weken oud, dat regelmatig een hongertje heeft en nog heel veel dutjes doet, blijf je sowieso liever ‘in je kot’. Eens de nieuwigheid had plaatsgemaakt voor wat meer routine was het tijd om uit het coconnetje te breken, maar daar heeft corona anders over beslist. Ons veilig nestje kreeg plots een andere betekenis. Gelukkig was Moeder Natuur ons allemaal gunstig gezind en zorgde ze voor enkele zonnige weken, waardoor we de zorgvuldig uitgekozen kinderwagen volop konden inzetten tijdens een wandeling naar de bakker, beenhouwer of kruidenier. Of gewoon, om eens de beentjes te strekken en wat zon mee te pikken in de buurt.

Thuis had ik overdag onverwacht ook meer gezelschap. Mijn man moest al snel thuis te werken en ook de oudere kinderen ruilden noodgedwongen de schoolbank in klas voor de zitbank in de living. Gezellig met z’n allen. Leven in de brouwerij. En enkele extra handen om Viktor te animeren en te soigneren. Extra volk in huis betekende dat ik tussen twee borstvoedingen door ook mijn koksmuts mocht aantrekken, gelukkig met de hulp van een aan huis geleverde maaltijdbox. Mama’s little helper.

Ondertussen ben ik ook terug aan de slag en zag ik mijn zwangerschapsverlof overgaan in thuiswerken. Net als veel collega’s moest ik op zoek gaan naar de beste plaats om mijn thuisbureau in te richten. Het was even wennen, maar de zoom-meetings en ons Slack-kanaal verkleinen de huidige fysieke afstand met m’n collega’s. Mijn projecten werden goed opgevolgd door mijn collega’s tijdens mijn afwezigheid, waardoor ik ook op dat vlak ook vlot de draad terug kon oppikken. Dat mijn zoontje voorlopig nog niet naar de crèche hoeft is misschien wel een extra belasting, maar tegelijk is het bijzonder leuk dat we nog wat meer van hem kunnen genieten!

Every cloud has a silver lining.