Deze week vier ik officieel mijn achtste werkweek bij Roularta. Het wordt steeds duidelijker voor mij dat mijn werk alsmaar meer deel uitmaakt van mijn identiteit. Een interessant gegeven, want als ik eerlijk ben, lijk ik over weinig anders te kunnen vertellen wanneer ik met vrienden en familie afspreek, behalve mijn werk. Wellicht is dit voor velen van jullie geen verrassing, en misschien had ik dat zelf ook wel kunnen zien aankomen, maar toch overviel de realiteit me enigszins onverwacht. Daarom gaat deze blog wat dieper in op de dagen dat we niet werken.
Voordat ik begon met werken, werd ik zo’n 300 keer gewaarschuwd dat mijn eerste jaar zonder vakantie zou zijn, en dat ik écht moest genieten van mijn vrije dagen. Deze overvloed aan waarschuwingen bleek (deels) ongegrond, want tot mijn grote verbazing ontdekte ik dat ik wel degelijk recht had op vakantiedagen in mijn eerste jaar on the job. Zo had ik welgeteld 19 uur en 6 minuten vakantie (wat omgerekend zo’n twee à drie dagen is). Het valt je misschien op dat ik de vorige zin in verleden tijd heb geschreven, maar er blijft dan ook welgeteld niets meer over van die 19 uur en 6 minuten
Ik heb mijn enige uren verlof namelijk gespendeerd aan twee belangrijke dingen: mijn proclamatie en mijn tweelingzus. Het verbaast je misschien dat ik verlof heb moeten opnemen voor mijn proclamatie, want welke proclamatie gaat door op een maandagmiddag? Zoals je waarschijnlijk al merkt aan mijn toon, was ik niet zo enthousiast om hier mijn verlof voor op te geven en ik was initieel zelfs van plan om niet te gaan. Mijn lieve mama had hier echter een andere mening over, en vond mijn aanwezigheid – terecht – vanzelfsprekend. Ik had niet veel verwachtingen, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik ben geweest. Ik had een gezellige dag met familie en het voelt alsof het hoofdstuk ‘studeren’ nu officieel gedaan is. In onderstaande foto is mijn blijdschap wel duidelijk, denk ik:
Mijn overige verlofuren besteed ik – met enorm veel plezier – aan mijn tweelingzus die sinds augustus in Zweden verblijft. Ze woont momenteel in Tjärnö, een (schier)eiland in Zweden, waar ze de komende maanden twee specifieke vliegsoorten, Coelopa Frigida en Coelopa Pilipes, bestudeert. Voordat ze vertrok, had ik me mentaal goed voorbereid op het feit dat zowel het afscheid als het gemis zwaar zouden vallen. Na twee maanden kan ik jullie vertellen dat geen enkele voorbereiding voldoende zou zijn geweest. Ik had niet verwacht dat het zo intens zou zijn, vooral omdat ik zelf al een jaar in Barcelona heb gestudeerd en we eigenlijk al zo’n vijf jaar niet meer samen wonen. Behalve in de weekends, het semester dat we samen op kot zaten en de dagen dat we toevallig beiden in ons ouderlijk huis belandde. Maar niet getreurd, want binnen acht dagen staat er een tripje naar Zweden op de planning en I can’t wait!
Tot zover mijn derde blog, nu ga ik nog wat werken zodat ik dit weekend iets te vertellen heb 😉
80.000 uren of – omgerekend – zo’n 9 jaar: dat is gemiddeld de tijd die je in je leven met je collega’s doorbrengt. Althans, dat berekende het Nederlandse reclamebureau Everybody Likes Penguins. “Je brengt zoveel tijd door met je collega’s, soms wel acht uur per dag, en voor veel mensen is dat meer dan dat ze hun eigen partner zien”, aldus nog Hugo van de Hurk van het bewuste bureau.
Die uitspraak zette me aan het denken. Feit is: we brengen niet alleen ontzettend veel tijd met onze collega’s door, maar we creëren hierdoor ook een speciale band. En die band gaat zoveel verder dan enkel werkgerelateerde dingen. Collega’s steunen, helpen, bieden een luisterend oor wanneer het nodig is of laten je stoom afblazen als het net even té druk is. Tenminste, als die spreekwoordelijke klik er is…
Hoeveel uren zou ik intussen al met collega’s doorgebracht hebben? Onnoemlijk veel, besef ik nu. Een goede 36 jaar geleden kwam ik als groentje tussen een aantal ‘anciens’ op een Brusselse redactie terecht, en na omzwervingen op verschillende redacties, custom publishing en content advertising ben ik intussen zélf een ancien. Hoe snel is dat wel niet gegaan? Wat de mediasector zo boeiend maakt, is dat je eigenlijk altijd met gepassioneerde en bevlogen mensen mag samenwerken. Met gelijkgestemde zielen of net totaal tegengestelde karakters. Meestal zit je in een prettig gestoorde bende, die elkaar stimuleert, inspireert en aanvult. Door de jaren heen ontwikkelde ik skills, kreeg ik nieuwe inzichten of probeerde ik dingen meer te relativeren dankzij mijn collega’s. En dat tot op de dag van vandaag! Met een aantal collega’s heb ik een hechte band opgebouwd, sommigen reken ik zelfs tot mijn beste vrienden. Eén keer ging het echter helemaal mis: ik kwam in een team terecht waarin ik me onbegrepen en niet thuis voelde, en daar werd ik heel ongelukkig van. Zelf weggaan was toen de enige en juiste optie.
Alles wel beschouwd is ergens starten als nieuwkomer telkens weer een vorm van ‘Blind gematcht’. Je komt als een soort onbekende factor in een team terecht met collega’s die mekaar al langer kennen, en daar moet je dan een ‘relationship’ mee opbouwen. Soms is de match er meteen, soms heb je wat meer tijd nodig om die connectie te maken.
Natuurlijk nemen werkgevers initiatieven om de verbinding tussen collega’s en teams te bevorderen. Zo ook Roularta. En die initiatieven kunnen de meest uiteenlopende vormen aannemen: een swingend roaring twenties feest, het Insight magazine met het reilen en zeilen van ons bedrijf, de coaching sessies van onze training- en coaching development manager Veerle Hofman of een zomerdrink in de tuin van Evere, bijvoorbeeld. Bij de regie gingen we in september richting Nieuwpoort voor een tweedaags seminarie, een combinatie van business en pleasure. Vooraf hadden we huiswerk gekregen: we werden in ploegen verdeeld en elke ploeg moest een pitch voorbereiden op basis van een briefing. In Nieuwpoort mocht elke ploeg het resultaat van dat collectieve denkwerk presenteren. Dat was echt een superfijne manier om creatief na te denken met collega’s waar je soms wat minder contact mee hebt. Tijdens de quiz en een zoektocht met go-karts ontdekte ik dan weer nieuwe facetten van bepaalde collega’s. Wat weet Mark veel over aardrijkskunde! En hoe competitief is Eva wel niet?
Blind gematcht of niet: als de connectie er eenmaal is, wordt de communicatie beter, groeit het vertrouwen en ga je meer voor en met elkaar werken. Waar is Tom goed in, wat is echt het ding van Dirk en welk project kan niet zonder Veerle? Dat kom je enkel te weten als je verbinding hebt met elkaar! Fijne bijkomstigheid: het maakt je niet alleen productiever, maar geeft je ook meer plezier in het werk. Let’s connect!
Ze liggen voor het rapen. Kleine momentjes die je even doen stilstaan, glimlachen, een gedachte of een gevoel ontlokken. Korte bloemlezing van wat de voorbije zomermaanden op mijn pad kwam, in twintig kiekjes. Met een paar woorden. Meer is niet nodig…
Een mooi mindful alternatief voor de quote “Le mieux est l’ennemi du bien” (Het beste is de vijand van het goede), toegeschreven aan Voltaire, die zich op Montesquieu geïnspireerd zou hebben.
Heerlijk wandelen in een gebied waar je meer dieren dan mensen hoort. Want dieren kunnen niet lezen. Een stiltecocon zou hier niet misstaan.
Klimplantje met hartvormige blaadjes omarmt brandnetel en bloeit. Groeien ondanks prikjes onderweg…
Priori-tijd… Een eenvoudige en heerlijke afwezigheidsboodschap in mooi handschrift.
Je wijkt al eens (on)gewild van je geplande pad af. Dat zorgt voor kopzorgen maar opent ook deuren naar wat je misschien onmogelijk achtte.
Een mooie mat om even bij stil te staan vooraleer je de deur uitgaat of gasten uitlaat. Zelfzorg, het blijft een vorm van anderenzorg.
Vriendelijkheid is fairtrade, biologisch, duurzaam, ecologisch en recycleerbaar van mens op mens. Want emoties zijn besmettelijk, ook de positieve.
Er komt onderweg wel eens wat gevelkunst je gezichtsveld ingegleden.
Deze konden we niet laten staan. De voelsprieten niet omhoog, wel wat omlaag, als een mama- of papaslak die over de kleintjes waakt.
En dan hangt dit naast de deur van je hotelkamer.
De verdieping toch eens doorgewandeld om te zien of er nog wat wijsheid hing.
De kracht van perceptie. Wat voor de hel kan, moet ook voor een leuker gevoel of een betere plek werken.
Willekeurig doorheen straatjes slenteren. Moeilijk om 3D op beeld vast te leggen en de textuur te laten voelen. Het leek alsof ik even een stukje van onze cocon aanraakte.
Ben duidelijk niet de enige die graag door wijngaarden stapt. Hallo kameraad!
Tja… Follow your heart. Vind ik ze of ont-moeten zij mij?
De wereld neemt afscheid van Sinéad O’Connor nadat zij die wereld vaarwel zei. Ze raakte mij al met haar eerste rebelse nummers en een krachtige kwetsbaarheid die altijd haar deel bleef op het hobbelige pad dat ze bewandelde, waarop ze meermaals uitgleed en weer opstond. Lees hier meer.
Wat ben je met een horloge als je toch nooit tijd hebt?
Humor kan soms zo simpel zijn. Op sociale media zouden we dat tegenwoordig clickbait noemen.
Weten (of perceptie) als verlammende belemmering.
En om af te sluiten: het zal wel toeval zijn dat ik telkens net op die plek passeerde of dat mijn blik afdwaalde. Het zal wel…
Ik hoop dat je een fijne vakantie had. Vergeet niet om ook tussendoor je batterijen op te laden.
Terwijl ik dit schrijf, moet ik me inhouden om niet naar Roeselare te bellen. “Stop de persen!”, zou ik door de telefoon toeteren. Ik schreef namelijk een column voor Libelle Lekker die 22 juni in de winkel ligt, met daarin dat groenten en fruit dit seizoen later rijp zouden zijn dan andere jaren. Ik had me daarvoor gebaseerd op de weerscondities van dat moment: nat en koud. Een voorspelling die ik bevestigd zag op het veld van mijn ouders, hoorde bij verschillende boeren en las in meerdere nieuwsbrieven die ik volg. Het werd een klaagzang over de lente die maanden lang lag te snoozen als een tiener op zondagochtend.
Wat we toen niet konden weten was dat er na het schrijven 4 weken van onafgebroken zon en tropische temperaturen in het verschiet lagen, die ervoor zorgden dat alles in recordtempo zou groeien. Meer nog: niemand, mezelf incluis, kan zich nog voorstellen hoe grijs het voorjaar was. De column mist aan relevantie. En ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Het is de eerste keer dat ik me aan een voorspelling waag, en wellicht ook de laatste.
“Is dat dan nodig, zo ver vooruit werken?” De reden daarvoor is dat er na mijn bijdrage nog een heel team van eindredacteurs en vormgevers aan te pas komt, en drukkers. Elke pagina is teamwork. Dat maakt het ook zo mooi: om die 2000 tekens die ik via mijn computer ingeef te zien transformeren tot een aantrekkelijk stukje met wervende kop en leuke plaatjes.
Sowieso zijn we zijn bij Libelle kampioen in ver vooruit plannen. In mei brainstormen voor kerstmis? Wij kunnen dat. Soms wordt er over gezucht, als we ons bij 25 graden moeten inbeelden wat we willen eten aan de kersttafel bijvoorbeeld. Al bekende een collega dat ze heel de ‘voorpret’ en aanloop ernaar toe leuker vindt dan kerst zelf, dus dan zit je op onze redactie helemaal goed. We weten intussen ook dat het zijn vruchten afwerpt. De redactionele planning is maar een klein schakeltje in het volledige Libelle-verhaal, er is nog de marketingmachine die ermee aan de slag gaat, en de salesafdeling die er zijn magie op loslaat.
En het moet gezegd: stylisten en fotografen die voor verschillende opdrachtgevers werken zijn altijd lovend over onze planning. Dat krijg je dus als je op tijd begint met ideeën uitwerken: je kan tijdig briefings sturen en mooie producties oogsten.
De drukpers voor deze column een halt toeroepen zal vrees ik niet lukken. Ik trek me op aan het feit dat onze kerstnummers weer toppers beloven te worden. Alleen maar hopen dat we tegen kerst niet plots een hittegolf krijgen, want dan is het hek pas helemaal van de dam.
Heb je je ooit afgevraagd hoe je brein omgaat met stress, en hoe je het kunt trainen voor meer veerkracht? Ik weet het antwoord op de vraag niet, en deze blog zal er ook niet verder op ingaan. Je vraagt je bijgevolg misschien af waarom ik bovenstaande vraag koos om deze blog mee te beginnen. Het antwoord is simpel: ik probeer mijn publiek (= jullie) zo goed mogelijk aan te spreken met behulp van een vraagzin die jullie – hopelijk – intrigeert. Het is een techniek die ik dinsdag geleerd heb in de opleiding schrijftechnieken, en dat brengt ons meteen tot het onderwerp van deze blog: opleidingen.
In het kader van mijn Young Mediaholic Program zijn er enkele opleidingen die ik ga volgen de komende maanden. Zo volgde ik dinsdag een opleiding om mijn schrijftechnieken te verbeteren, mag ik in november een salesopleiding volgen en neem ik elke dinsdagnamiddag deel aan de Back to Basics. De opleiding schrijftechnieken – gegeven door schrijfdokter Wim – was alvast leerrijk, en heeft me voorzien van inzichten die ik in al mijn toekomstige (advertentie)teksten, bijschriften en blogs zal toepassen.
Naast de schrijfopleiding, zal ik binnen twee maanden een salesopleiding volgen onder leiding van coach Veerle. Dit is echter niet de eerste stap dat ik neem in het ‘sales-verhaal’. Misschien herinner je je nog uit mijn eerste blog dat ik verantwoordelijk ben voor het opvolgen van een prospectiecampagne voor Roularta Digital? Een van mijn taken om deze campagne tot een goed einde te brengen, is het contacteren van potentiële klanten, ookwel leads genoemd, om een afspraak in te plannen. Initieel was ik wat bang om deze leads op te bellen, en dan bedoel ik: bang om de foute dingen te zeggen en mijn nieuwe werkgever teleur te stellen. Ik kan jullie (en vooral mezelf) alvast geruststellen dat ik – tot nu toe – niets doms heb gezegd en resultaten heb behaald! Zo zijn er – minstens – drie echte leads die Roularta Digital hopelijk binnenkort klanten kan noemen. Verder heb ik de afgelopen weken Joppe, onze account manager, geholpen met het optimaliseren van de salespresentatie die hij voorlegt bij onze (potentiële) klanten. Hij en Kris, onze directeur digital product management, gaan mij de komende weken onder de arm nemen om mij wegwijs te maken in de wereld van sales.
Ten slotte is er nog de Back to Basics: een wekelijkse opleiding voor het volledige team Digital onder leiding van experte Laura (LAUD). In deze opleiding overlopen we van A tot Z de mogelijkheden van online adverteren. Elke marketeer zal je het wel vertellen: ‘Google ads en andere advertentieplatformen evolueren voortdurend.’ Hierdoor is het makkelijk voor marketeers om verloren te geraken in de eindeloze, geavanceerde functies en mogelijkheden. Terugkeren naar de basis zorgt ervoor dat we de bouwstenen van online adverteren niet uit het oog verliezen. Het zijn namelijk de basisprincipes die nog steeds de hoeksteen vormen van elke succesvolle advertentiecampagne.
Bij deze een virtuele ‘dankjewel’ naar alle opleidingen en coaches die me reeds hebben uitgedaagd, geïnspireerd en soms zelfs verbaasd. Ik kijk al uit naar de volgende opleiding(en).