Er zijn slechtere plekken om een lekker wijntje van de plaatselijke wijnboer te proeven dan op het terras van onze kamer op zijn domein, met zicht op de hellingen en wijngaarden langs de oevers van de Moezel. Zeker wanneer de harde aperitiefcrackers zich spontaan in een zachte vorm breken. ’s Ochtends de steile flanken omhoog joggen, de prachtige omgeving in me opnemen terwijl de vogels en kerkklokken doorheen het dal klinken. Oog in oog met een klein reetje dat uit het bos komt om voorzichtig wat gras te proeven. Parallel lopen met een wat oudere vierhoevige, zij doorheen de wijnranken en sneller dan ik op de grindpaden tussen de stroken waar druiven al even weelderig groeien als mijn positieve gemoed dat zich in de ochtendlijke koelte met warmte vult.

Traag door de straatjes van kleine dorpjes slenteren, het ene al wat drukker dan het andere. Zeker voor een slakje dat liever de rustigheid van bos en water opzoekt. Een lekkere koffie met een koekje op het bankje bij een vriendelijke ober. “Aber gerne”. Een blik op de mensen die passeren, iets waarvoor ik me vroeger wel eens bewust ergens nestelde. Kijken naar en denken over wat voorbijgaat. Het kelderwinkeltje ontpopt zich tot een schatkamer met mooie spullen. Zoals dit slakje, wat roestiger en rustiger dan vroeger, net als ik. Het krijgt een plekje in onze tuin, om voortaan hier te kijken naar wat zoal passeert.

“Jetzt ist die beste Zeit.” Eén van mijn eerste vakantieherinneringen is van een trip met mijn ouders en broers naar een camping in Cochem. De trip langs de Moezel bracht me daar vorige week terug. Destijds kende ik als jonge snaak vooral ‘nu’. Met ouder worden is het goed daar af en toe aan herinnerd te worden. Tijdens die vakantie rond 1980 was ik op de camping aan het rondrennen toen een Nederlander plots de deur van zijn stilstaande auto opende. Boenk! De schade bleef gelukkig beperkt en de grote zak snoep die de vriendelijke noorderbuur later die dag bij ons aan de tent afleverde, zorgde voor een glimlach en het besef dat elk nadeel een voordeel heeft. De boenk van een burn-out kan iets gelijkaardigs in zich dragen.

Een waarheid als een Duitse koe. “Er moet veel veranderen opdat alles blijft zoals het is.” Een oneliner die me terugzoomt naar wat ik eerder schreef, met een knipoog naar de kleine Celie in ‘The Color Purple’, over hoe een Afro-Amerikaanse vrouw ruim een eeuw geleden worstelde met haar identiteit en persoonlijke littekens. “The more things change, the more they stay the same.” Ik stootte op haar woorden tijdens mijn moeilijke persoonlijke periode en ze bleven me bij. Ondertussen vraag ik me af of dat mij veranderd heeft of er net voor zorgde dat ik dezelfde bleef, nu en dan misschien anders reagerend.

Tijdens mijn tienervakanties langs de Sauer ontdekte ik voor het eerst wat Hochwasser kan aanrichten. Ik herinner me hoe gras en plastic meters boven de grond in de bomen langs de oever hingen of dat we met de kano aan de overkant van de rivier aangespoeld en gedroogd hout sprokkelden voor het kampvuur. Zie het beeld van mijn vader die naast onze hond zit en samen met de buren aan de hand van stokjes het waterpeil in de gaten houdt. Weet nog hoe de boer-eigenaar de tractor van stal haalde om caravans in allerijl weg te slepen. Vorig jaar sloeg de natuur bijzonder hard toe, zowel in ons land als Duitsland, waar vooral de Ahr-vallei zware materiële en menselijke klappen kreeg. Vrouwlief en ik waren dan ook diep onder de indruk van de nog zichtbare ravage aan straten en huizen. De #solidAHRität in de regio is groot, ook dat is bewonderenswaardig. En net als bij ons is er nog veel heropbouwwerk aan de winkel. Exact een jaar na al dat water, kreunen we onder extreme temperaturen. De natuur laat niet met haar voeten spelen.

Bij hoge temperaturen zorgt een stevige boswandeling voor wat verkoeling. Heerlijk, mede omdat we na acht kilometer amper drie mensen zagen en volop van de omgeving genoten. Op een bepaald moment twijfelen we of het bordje ons rechtdoor op de vlakke asfaltweg dan wel schuin omhoog wijst. We kiezen schuin omhoog, het moeilijkere pad. Als het fout blijkt, keren we gewoon terug. We zaten effectief fout want op het volgende kruispunt komen verschillende routes samen. Terugkeren hoeft niet want onze route gaat ook via dat punt. Blij dat we fout kozen, anders hadden we dit mooie exemplaar niet gezien. De steen heeft een wat lichtere en een donkerdere kant. Als je goed kijkt, zie je zelfs de letters T en O. Soms moet je eens doorheen het donkere kijken om jezelf te ontmoeten.