Wat als…

Nathalie Willems, Content Strateeg

14/01/2022

“En?”, vroeg mijn vijftienjarige zoon op 1 januari bij het ontbijt. “Welke goede voornemens heb jij gemaakt voor 2022?“

U weet dit wellicht niet, maar ik maak al jaren geen goede voornemens meer bij de start van het nieuwe jaar. Het zit namelijk zo: mijn voornemens lijken elk jaar weer op die van het jaar ervoor. Dat zegt waarschijnlijk veel over de haalbaarheid van mijn goede intenties, en nog veel meer over mijn (gebrek aan) motivatie.

Toch zette de vraag van mijn zoon me aan het denken. Of beter: aan het mijmeren. Normaal gezien ben ik niet een type dat graag achterom kijkt – ik richt mijn blik liever naar de toekomst – maar het was nu eenmaal een uitgelezen dag om te reflecteren over het afgelopen jaar. Dat stond nog steeds helemaal in het teken van dat vervloekte virus, maar met toch wat lichtpuntjes aan de horizon. Door de grootscheepse vaccinatiecampagne keerden we terug naar bijna normaal, en konden we voorzichtig weer beginnen genieten.

Op privégebied mocht ik zeker niet klagen, vond ik. Mijn dierbaren en ikzelf bleven gespaard van corona en andere ellende, en we genoten weer van de kleine genoegens van het leven, zoals een restaurantbezoek of een concert. Ook op professioneel vlak was er weinig reden tot klagen. Roularta bleek schok- en stressbestendig in deze woelige periode. Tot op de eindmeet bleef het spannend, maar het werd onverhoopt toch nog een jaar om trots op te zijn. Niet alleen omwille van de behaalde resultaten, maar ook en vooral omdat we er met z’n allen voor bleven gaan. Roularta nam ook heel ondubbelzinnig stelling voor een duurzame toekomst, door in te zetten op vier zorgvuldig gekozen SDG’s. Zo’n duidelijk engagement, daar kan je alleen maar heel blij om zijn. Bij Roularta Brand Studio tenslotte, werkten we nauw samen met onze collega’s en de redacties, en konden we terugblikken op meer dan 300 afgewerkte projecten. We maakten video’s, podcasts, webinars, pockets, kranten, mini-sites en nog veel meer content voor onze partners. Met passie en liefde voor het vak.

Alles wel beschouwd dus toch niet zo’n slecht jaar, concludeerde ik. Anders, dat zeker wel! En toch was ik de afgelopen maanden een beetje een zeurpiet geworden. Meestal ging dat zeuren over teleurstelling. Over dingen die niet volgens plan verliepen, uitgesteld of afgezegd werden. Over hoe je je soms bij iets moest neerleggen, omdat het niet anders kon. Psychiater Dirk De Wachter verwoordde het als volgt: “Klagen kan deugd doen en het is ook verbindend, maar het mag geen verzuurd gezaag worden. We klagen omdat we ontevreden zijn over de gewone dingen van het leven. Dingen waar we ons in moeten stellen. We moeten aanvaarden dat niet alles altijd oké is”. En hij voegde er nog aan toe: “Je niet vastrijden in lastigheid, dat is de kunst van het leven.”

Wijze woorden waar zeker wat inzit, dacht ik. Wat als… we het leven nemen zoals het is, een onderscheid maken tussen belangrijke en minder belangrijke dingen, positief blijven? Minder klagen, meer luisteren en relativeren? Nooit gedacht dat ik het zou doen, maar ik ga de uitdaging aan: dit worden mijn goede voornemens voor 2022!

terug naar overzicht
Lees de vorige blogs van Nathalie Willems

Deel deze blog: